Als serieuze gastronomisch recensenten, baanden we ons een weg doorheen de vrieskou (-4 °C !) richting resto De Brug. Daar verlekkerden we ons op ovenverse moussaka om het even later aan een schoktherapie te onderwerpen op de bevroren terugweg.
Eénmaal thuisgekomen drong het aroma van de takeawaydoos door merg en verkleumd been. Een prangende vraag bekroop ons: verhit deze moussaka onze gemoederen of laat het ons koud?
Een eerste hap slaagde meteen in haar opzet: dit was inderdaad moussaka. Een beloftevol begin, zij het niet overweldigend. Tweede en derde happen gaven echter niet meer duidelijkheid. De achilleshiel van dit gerecht is dat alle happen uiteindelijk zowat hetzelfde smaken, zonder variatie. Een uitzondering op de eentonigheid zijn de aardappelpassages. Diens cohesie was perfect uitgebalanceerd tegenover de smeuïgheid, wat in een ovenschotel niet altijd even vanzelfsprekend is.
Dat kon evengoed opgespat strooizout van de terugweg zijn
Het seitangehakt werd als volwaardige vervanger bevonden en eiste geen hoofdrol op in onze maaltijd, net zoals dat ook verwacht wordt in een ovenschotel. Wat wel op te merken viel aan het geheel, is dat er toch wat pittigheid miste. Op vlak van kruiden werd enkel een zoute smaak ontwaard, maar dat kon evengoed opgespat strooizout van de terugweg zijn. Wat groene kruiden en een fikse portie peper zouden dit gerecht volgens ons naar een hoger niveau tillen.
Maar al bij al moet gezegd worden dat het eruit zag als moussaka en het smaakte naar moussaka. Of ons hart een sprongetje zal maken wanneer we het opnieuw op de menukaart zien, is twijfelachtig. Maar slecht was het zeker niet.
Reactie toevoegen