The Breakfast Club ★★★

Te beginnen met wat het begin en einde van een ontbijt hoort te zijn: de koffie. Wie vertrouwd is met de koffie van de UGent, begint al kriebels te voelen en denkt 'doe het toch niet'. Maar dit is échte onderzoeksjournalistiek, waar ook de zure delen van het leven beschreven worden. Met de geur van afwaswater en de smaak van het laatste restje koffiegruis, is dat dan ook de enige manier hoe dit voor koffie doorgaande zwarte goedje beschreven kan worden. Het is koffie om van te wenen, een nieuwe variant in de categorie 'een bakje troost'. Alternatief: de caramel iced latte. De eerste sip smaakt naar zorgeloze karamelpudding en naar je jeugd. Hoewel het iced latte is, krijgen we het er toch warm van.

Wie denkt aan koffie, denkt aan koek. Als eerste wagen we ons aan de chocoladekoek. Het krokante bladerdeeg valt er in één keer als een blad van af. Daarna gaat het bergaf. Het gebrek aan knapperigheid, smaak en typerende textuur weegt zwaar door. De 'cruncht-in-1000-kleine-stukjestextuur' die een goede chocoladekoek kenmerkt, moet je bij de restovariant zeker niet verwachten. Bij elke hap neemt de teleurstelling toe.

Als pièce de résistance is er de pecannotenkoek. De lichtgeroosterde stukjes pecannoot schitteren in het zonlicht, de geur van versgebakken boterkoek wurmt zich een weg in de neusgaten en bij de eerste hap worden alle verwachtingen overtroffen. Krokant en uitgebalanceerd, de volle tachtig cent meer dan waard. Alles aan deze koek klopt. 

Om deze decadente unief-brunch af te sluiten, wagen we ons aan een muffin. Die muffin is niet kruimelig en droog, maar perfect juicy, een wet ass muffin (WAM). Hij is steviger dan de rots waar Mufasa afdondert, wat de eetervaring wat praktischer maakt. De kleine brokjes chocolade in de muffin maken hem nog dat beetje beter. Wel is hij nogal zwaar bij het ontbijt.