Picasso en een bananenboom: ideale gespreksstof voor een eerste date

Deze date begon eigenlijk niet als een date. Z vroeg in een groepschat of er iemand zin had om mee te gaan naar Museumnacht. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Niemand anders reageerde positief, en zo geschiedde.

Er was super veel volk rond het Museumkwartier. Als het gratis is, zijn studenten plots geïnteresseerd in kunst. Het was wel meteen gezellig en de klik was goed. We moesten best wel een tijdje aanschuiven om de plantentuin naast het GUM binnen te raken. De warmte van de serres was welgekomen na een halfuurtje bibberen in de wind. De planten waren vast wel mooi, maar mijn aandacht was uiteraard niet op de cactussen en varens gericht. We hadden een kleine onenigheid over of een boom die er stond al dan niet een bananenboom was. Mijn twijfels waren onterecht: het was inderdaad een bananenboom. Bij het verlaten van de serre waren we op de een of andere manier verdwaald geraakt. Plots stonden we in een soort backstage waar bezoekers niet horen te zijn. Ik kon het niet laten om haar een paar keer te doen schrikken en toen vond Z het welletjes geweest. Op naar het S.M.A.K.

Bij het betreden van dit iconische museum probeerde ik zo goed mogelijk te verdoezelen dat ik absoluut geen verstand heb van kunst. "Ben je fan van de werken uit Picasso's vroege periode, of eerder die uit de late?" Geen idee wat haar antwoord was, maar ik maakte alleszins een semi-intellectuele indruk. In een van de eerste zalen stond er een simpele spiegel tegen de muur. Een kunstwerk, blijkbaar. Z vond het geweldig. "Oh kijk! Die spiegel staat daar keileuk." Haar enthousiasme werkte in ieder geval aanstekelijk. Doorheen het hele museum was ze naar dingen aan het wijzen en aan het lachen. Ik wist niet dat meisjes die op een extreem schattige manier over kunst praten mijn type waren. Het S.M.A.K. had er bijna een nieuw kunstwerk bij: een hoopje weggesmolten student.

"We moeten vaker op museumdate gaan :))"

Vanop eerste verdieping konden we door een raam de wachtrij zien. We stonden als twee kleine kindjes te zwaaien naar mensen die voorbij liepen, en ze zwaaiden terug! Er stond ook een piano waarop bezoekers naar hartenlust mochten spelen, zoals je die wel vaker ziet op openbare plaatsen. Toevallig was er net iemand aan het spelen toen we passeerden. Dus we hebben dan even stilzwijgend op een bankje gezeten, luisterend naar de muziek.

Ondertussen was de tijd gekomen om huiswaarts te keren. Ze stond erop om mij af te zetten aan mijn kot, wat, opnieuw, heel lief was. We stonden aan de ingang van Home Vermeylen, klaar voor een nieuwe vertoning van de klassieker "allez, tot de volgende dan". Om die verbale decompressie te vermijden spreidde ik mijn armen tot een knuffelgebaar, waar ze gelukkig op inging. Terwijl ik enkele minuten later in de lift stond, kreeg ik een berichtje: "Kvond het leuk :))". Mijn hart maakte een klein vreugdesprongetje en ik antwoordde: "We moeten vaker op museumdate gaan :))". Waarop ze reageerde: "Jaaa graag!!"

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen