Het tweede semester brengt normaal nieuwe kansen met zich mee, maar mij bracht het enkel teleurstelling. Het recept van de lasagne is vermassacreerd. Het doet me pijn om te beseffen dat de lasagne, die ik ooit zo lief had, mij verraden heeft.
Misschien is dit een soort Mandela-effect, waarbij ik mijn hersenen zo lang voedde met vals bewijs dat een bruinkleurig hoopje drap transformeerde in een viersterrenmaaltijd, maar het is gewoon niet meer hetzelfde. De saus is niet meer zo perfect Italiaans rood, de bechamel blakert als oud behang af van de pasta. En ineens bevat het ook champignons (of iets dat op champignons leek en dan wil ik niet weten wat ik naar binnen heb gemoffeld)?!!
Het allegaartje van saus en pasta is nu enkel een betekenisloze herinnering aan betere tijden. En hoewel ik zou willen zeggen dat ik diegene ben die onze relatie naar de kloten heeft geholpen, is het bijzonder duidelijk dat het deze keer aan de lasagne ligt.
Reactie toevoegen