De ene cynische opmerking na de andere uit je mond laten rollen doet je misschien cool, edgy en alwetend voelen. Het is echter niets minder dan een slecht werkend verdedigingsmechanisme tegen angst en onzekerheid.
Ik ben een jongen van veel oordelen. Mijn vrienden, familie, de voltallige Schamperredactie en hun moeders zullen graag bevestigen dat ik op een heleboel mensen neerkijk. Mensen die zeggen dat ze later in een fermette willen wonen, iedereen die naar Zillionparty's gaat, fans van 'The masked singer', polo's van Ralph Lauren, jouw nieuwe zitbank die duidelijk van TopInterieur.be komt en tinderprofielen waarin vermeld wordt dat men 'houdt van wijn, reizen en Netflix'. Ja, no shit Kelly, half Vlaanderen gaat wel eens graag op vakantie. Kweek een persoonlijkheid! Geeuw. Geef me toch eens iets nieuws.
Ik dacht daar nooit veel bij na, behalve dat ik misschien een nogal opgeblazen ego had. Tot een goede vriendin van me onlangs tijdens een mooie wandeling vertelde dat ze 'weinig mensen kent die zo cynisch zijn als ik' (de vriendin was eigenlijk mijn moeder en de wandeling was een tripje naar de supermarkt). De volgende vijftien minuten zat ik vol ongeloof te sputteren hoe fout haar stelling wel niet was, maar ik kwam tot de pijnlijke conclusie dat ze misschien wel gelijk had. Nu moet je weten dat opmerkingen van mijn moeder de neiging hebben om nogal lang te blijven nazinderen. Vandaag, drie maanden later, besloot ik dan ook eens uit te zoeken wat mij zo tegensteekt aan cynisme.
Vanuit een machteloze positie gebruiken we cynisme om met teleurstelling, angst en machteloosheid om te gaan
Cynisme is het soort pessimisme dat zich uit in wantrouwen en verbitterdheid, soms grenzend aan wreedheid. 'De aarde gaat naar de kloot en iedereen die denkt dat ze de planeet gaat redden met vegan granola en een bakfiets zou eens goed in de spiegel moeten kijken, zodat ze beseffen wat voor een onnozelaars ze zijn'. Niet alleen heb je een totaal gebrek aan vertrouwen in de wereld rondom je, je spot ook met elke dwaas die wél nog hoop heeft dat alles beter gaat worden.
Vanuit een machteloze positie gebruiken we cynisme om met teleurstelling, angst en machteloosheid om te gaan. Zo dekken we onszelf in tegen onze eigen onzekerheid, want je hebt altijd een beetje gewonnen wanneer je op voorhand zegt dat iets toch niet zal uitmaken.
Het probleem is: het haalt niets uit. Slechte zaken worden niet spontaan goed door ze wantrouwig te benaderen. Er verandert niets constructiefs, behalve dat we allemaal verbitterd raken. In plaats van pogingen te doen om onszelf en de wereld rondom ons te verbeteren, schuilen we achter cynisme uit angst dat de uitkomst toch alleen maar slechter zal worden.
Dat wil niet zeggen dat iedereen plots idealist moet worden. Ga ik nu spontaan grote fan van de Zillionfeestjes worden? Neen. Maar ik mag die vriendin, die daar de tijd van haar leven heeft, ook niet beoordelen omdat ze nu eenmaal bestaat.
Reactie toevoegen