Ui. Een klein woord, maar een duivelse groente. Rauw is hij krachtiger dan eender wat. Overal kom je hem tegen. En op elke mogelijke manier maakt hij mijn leven walgelijk.
Als een persoon die alles lust, mag ik mij gelukkig prijzen: wat er ook op mijn bordje ligt, als het eetbaar is, krijg ik het naar binnen geschoven. Enkel die verdomde rauwe ui. Die moet mijn heerlijke maaltijd keer op keer verpesten. (Goed gebakken ui of crispy onions mogen er wel zijn: ik zie jullie graag.)
Ten eerste is een ui al geen aangename groente om klaar te maken. Dan heb ik het natuurlijk over je ogen die knalrood worden en beginnen tranen alsof je hartzeer hebt van hem te doden. Snikkend sta je daar dan in de keuken, je af te vragen of dit het wel waard is. Bij mij waren die tranen ooit de reden dat ik een grote snijwonde in mijn onschuldige duim kreeg. Door mijn waterige ogen zag ik namelijk niet meer waar dat scherpe mes heen ging. Bloed vloeide over de snijplank, stukjes vel werden een deel van het gerecht en fake uitranen werden echt. Tot op de dag van vandaag heb ik daar niet alleen een trauma, maar ook een verschrikkelijk litteken aan overgehouden. Die ui, die zal ik het nooit vergeven. En op die manier werd mijn haat voor de ui versterkt.
Ik hoor het al: "Er zijn toch oplossingen voor die tranen, zoals een duikbril dragen tijdens het snijden?" Nee, daar begin ik niet aan. Als je aan het koken bent met een duikbril op, moet je je toch al eens vragen beginnen stellen over je eigen bestaan.
Rauwe ui is de smerigste smaakbom die er bestaat
Naast bloed en tranen, brengt die duivelse groente mij vaak aan het zweten. Ik lust het écht niet, want zo'n rauwe ui is de smerigste smaakbom die er bestaat. Op een-twee-drie kan het je gerecht verpesten. En voor mij gaat dat gepaard met heel veel stress wanneer ik een eerste hap neem van een gerecht. In studentenresto De Kantiene aan Artevelde is die stress het grootst. Zo at ik daar begin vorig jaar voor het eerst een pasta carbonara. En daar was volgens mij meer rauwe ui ingegooid dan kaas. Walgelijk. Enkele weken later maakte ik hetzelfde mee met de vierkazenpasta. Sindsdien sta ik dus altijd in het zweet aan te schuiven in De Kantiene, stress om die eerste hap te nemen.
Thuis hoef ik gelukkig niet te zweten. Daar ben ik de verwende dochter waarvoor mijn lieve mama twee aparte potjes maakt: eentje zonder ui, voor mij, en eentje met ui. Ook de McDonald's laat me zweetloos mijn hamburger opeten, want daar kan ik gewoon ervoor kiezen om de ui eraf te halen. Zo'n lekkere Generous Jack burger zou niet hetzelfde zijn.
Ik, Ibe Braeckman, geboren in Aalst, dé ajoin-stad, haat rauwe ui. Ik durfde er nooit voor uitkomen, maar bij deze is het gebeurd.
Reactie toevoegen