Wanneer men terugdenkt aan wijlen de Sovjet-Unie, komt het beeld vaak naar boven van de machtige apparatsjiks in hun grote villa's. Zij aten kaviaar en dronken champagne, terwijl het gewone volk moest overleven op aardappelen en droog brood. Misschien een weinig historisch accuraat of genuanceerd beeld, maar ik zie het vaker en vaker voor me. Telkens wanneer UGent een receptie geeft, bijvoorbeeld. Of als proffen voor elke conferentie rond de wereld vliegen. Dat terwijl de kraantjes in de homes nog enkel koud water geven en gebouwen afgesloten worden om de energiefactuur te kunnen betalen.
Mocht nuance een vak zijn, had ik hier uiteraard een dikke nul gescoord. Het is ook mijn bedoeling niet om een soort parallel te trekken tussen de USSR en UGent. Alhoewel er misschien een kwinkslag of oneliner in zou kunnen zitten over de verschillen in huisvestingsgraad. Nee, wat ik hierboven beschrijf, is pure perceptie. Een beeld dat helaas hardnekkig blijft leven: de elitaire top van de universiteit die zich weinig aantrekt van democratie, duurzaamheid of gelijkheid; die slechts naar studenten luistert als dat echt moet, maar vaker dan niet boven onze hoofden de zaken afhandelt. Een top die publicatiedruk, geld en prestige boven onderwijs en menselijkheid zet. In '1 jaar na Pano' is de analogie met de problematiek rond grensoverschrijdend gedrag rap gemaakt.
Een magnifieke façade voor een afgeleefd gebouw
Klopt dit beeld? Dat betwijfel ik. Toch haal ik dat aloude stereotype van de elitaire prof nog eens boven, vermoedelijk tot de verzuchting van diegenen die wel hun best doen om de slechte structuren aan te pakken. Het is echter belangrijk om altijd kritisch te blijven, om te erkennen dat er nog altijd problemen omtrent gelijkheid en democratie spelen tussen de (academische) top en de (studenten- of personeels)basis. Dat er vragen gesteld worden bij hoeveel er met het vliegtuig wordt gereisd door het academisch personeel, te midden een energiecrisis. Of de grote budgetten die men spendeert aan communicatie en slogans, die dan meer weg lijken te hebben van een magnifieke façade voor een afgeleefd gebouw. Vragen die we toevallig deze editie ook aan onze rector stelden.
Het is ondertussen een cliché geworden in mijn edito's, maar het is enkel door in een publiek debat over die zorgen te spreken, dat we het systeem kunnen verbeteren. Het alternatief is (studenten)protest en revolutie, waar we in deze editie onze wetenschapssectie aan wijden. Maar hopelijk kunnen we het houden bij studentenparticipatie en naar elkaar luisteren. Gent is tenslotte geen Moskou aan de Schelde.
Reactie toevoegen