"Ongeziene kleuren en psychedelische visuals, dat waren puntenpakkers"

Rillingen bij die ene Disclosure-schijf, harder rennen onder invloed van 'Born Slippy', of bleiten over je jeugdliefje op Kodaline's 'All I Want' … We voelen muziek. En natuurlijk wordt ook dat onderzocht. Edith Van Dyck, postdoc aan IPEM, legt uit.

Dr. Van Dyck geeft eerst wat meer uitleg over het IPEM (Institute for Psychoacoustics and Electronic Music). Het is een onderzoeksinstituut voor experimentele muziek binnen de musicologie. Je komt ermee in contact als je voor een major in muziek kiest binnen de kunstwetenschappen.

Experimentele muziek … Dat klinkt breed?

Inderdaad. Zelf onderzoek ik vooral menselijk gedrag, zoals bij sport en dans. Ook technologie blijft ons fascineren: virtual reality (VR), EEG, motion capture, noem maar op. We maken af en toe obscure zijsprongen, zoals de relatie tussen muziek en microben (lacht), maar we focussen ons dus vooral op de impact van muziek op mens en machine.

Welke onderzoeken zitten momenteel in de pijplijn?

Eerst en vooral: exoskeletten (een extern skelet dat bewegingen stuurt/ondersteunt, red.)!  Kan je hiermee viool spelen? Met andere woorden: kan technologie die motorische verfijning bereiken? Waarschijnlijk ooit wel, maar misschien nog niet vandaag.

Ook VR triggert de onderzoekslust. Zo onderzochten we VR-concerten, en met boeiende resultaten! Het publiek vindt die concerten fantastisch, zolang het de realiteit maar niet tracht te kopiëren. Groteske landschappen, ongeziene kleuren, psychedelische visuals … Dat waren puntenpakkers bij VR-concerten. De keerzijde is echter het gebrek aan sociaal contact. De verbindende ervaring van een fysiek concert valt moeilijk te programmeren.

Waar willen jullie in de toekomst heen met IPEM?

Overal! Onder meer neurologie, een voorlopig relatief onontgonnen terrein binnen de musicologie. Tot nu toe keken we vooral naar gedrag, zoals bijvoorbeeld het monitoren met sensoren van de hartslag of het zweten. Maar direct in de hersenen meten? Dat is nog iets anders.

De verbindende ervaring van een fysiek concert valt moeilijk te programmeren

Dat zou dan natuurlijk in collaboratie gebeuren, en het mag ook niet te invasief zijn. In de medische sector leggen ze wat makkelijker je schedel open, en IPEM blijft 'maar' muziekwetenschap. Ik weet zelfs niet of er daarvoor wel draagvlak is bij de meeste IPEM'ers.

Waarin zit voor jullie het algemeen nut van muziekwetenschappen? 

Als student werd mij soms gevraagd wat ik in godsnaam ging aanvangen met een diploma in de musicologie. "Goh," zei ik dan, "ik weet het niet." Ondertussen kan ik resoluut antwoorden: "Muziek is alles."

Het meest dystopische idee is een wereld zonder geluid, want dat betekent dat er geen leven meer is. Hoe meer we erover weten, hoe belangrijker het namelijk blijkt te zijn. Een collega probeerde eens een studie te doen met proefpersonen die niet graag muziek beluisteren. Hij moest het onderzoek stilleggen door een gebrek aan proefpersonen. Zalig, toch? Vrijwel iedereen heeft een affiniteit met muziek. Mijn moeder zet de radio meestal uit, maar bij Roy Orbison begint ze spontaan te dansen. Het is inherent aan ons. We zijn namelijk muzikale wezens.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen