Het is dinsdagochtend en ik ben niet gelukkig in mijn studies. Ik twijfel en ik woel, en hoeveel ik ook probeer: ik raak niet geïnspireerd door de stof die mijn proffen met al hun moeite proberen over te brengen. Het is donderdagmiddag en ik voel me heldhaftig, gewoon door op te dagen in de les. Het is vrijdagavond, en ik ben omgeven door medestudenten die vol geluk praten over hoe boeiend de les wel niet was. Het is vrijdagavond en ik voel me alleen.
Iedereen heeft weleens twijfels of moeilijke momenten. Iedereen, behalve mijn medestudenten. Zo lijkt het althans. Ik heb het gevoel dat ik continu omgeven ben door mensen die weten wat ze doen, die geboeid zijn door de materie die hen aangeleerd wordt. Ik durf mij niet goed uitspreken over mijn verdriet, bang dat het in dovemansoren zou vallen. Het is niet dat mensen geen begrip of empathie kunnen hebben voor wat je voelt, maar wanneer je wanhopig op zoek bent naar herkenning, voelt de kloof des te groter aan. Je ervaart dezelfde situatie anders; zij lachen terwijl jij huilt.
Positiviteit is niet noodzakelijk hetzelfde als warmte
Ik kan mijn omgeving hun positieve gedachtegoed uiteraard niet kwalijk nemen. Maar wanneer je sympathieke, gelukkige mensen benadert met je verdriet, willen ze niets liever dan dat je ook gelukkig bent. Het probleem hiermee is dat goedbedoelde uitspraken als 'maar allez, da's toch tof!' en 'komt wel goed' mijn twijfels niet plots gaan wegnemen. Good vibes only gaan mijn tranen niet tegenhouden wanneer ik het niet meer zie zitten. Het is nog isolerender, alsof ik de enige ben aan wie de bad vibes blijven kleven. Ik voel me stuurloos achtergelaten in een zee van mensen die op vaste koers doorvaren.
Van kleins af aan wordt ons aangeleerd om positief in het leven te staan. 'Kop op' en 'komt wel goed' worden je om de oren geslagen tot het in je DNA vervat zit. Wat we echter moeten leren beseffen, is dat positiviteit niet noodzakelijk hetzelfde is als warmte. Positiviteit kan toxisch zijn als je geen erkenning geeft aan de geldigheid van je verdriet, twijfels of angsten. Wanneer je met zo'n mindset dan toch niet positief bent, voelt het alsof je tekortschiet. Alsof je niet genoeg je best doet om gelukkig te zijn. Het is misschien minder catchy op een Instagramblog, maar steek soms de 'kop op' eens weg, en reik de hand met woorden als 'dat klinkt lastig, wil je erover praten?'. Dat kan misschien onwennig aanvoelen, maar voor je het weet, steek je een kaarsje aan bij iemand die blind werd van het licht dat te fel rondom hen scheen.
Reacties
(Geen onderwerp)
Reactie toevoegen