Het zijn gouden tijden voor mensen met mageirocofobie. Technologie heeft de deur geopend naar een hele wereld aan culinaire specialiteiten. Daarom een ode aan de koeriers die het verkeer trotseren om ons comfort te vrijwaren.
Het is vijf uur 's avonds. Grijze wolken spannen zich uit boven de stad en in een niet nader genoemd kot tikt de regen zachtjes tegen het raam. Vier huisgenoten liggen tam in hun zetel te discussiëren over wat ze zullen eten die avond. In de koelkast ligt niets bruikbaars, niemand heeft zin om ook maar één voet buiten te zetten om naar de winkel te gaan en die overgebleven kliekjes van vorige week bevatten al meer cultuur dan een gemiddelde studentenfuif. Er is gelukkig een laatste optie: "Willen we gewoon iets bestellen?"
De gezichten van de kotgenoten klaren op als de hemel na een stortbui. Een wereld van culinaire specialiteiten bevindt zich aan hun vingertoppen op een smartphonescherm. De beslissing om te bestellen is snel gemaakt. De beslissing wáár te bestellen kan echter pas genomen worden na een uitgebreide kosten-batenanalyse van elk online bestelplatform. Minuten gaan voorbij terwijl het democratische beslissingsproces zich voltrekt. Uber Eats? Is wel snel, maar die leverkosten zijn dan weer zo absurd hoog dat hun portefeuille spontaan begint te jammeren. Deliveroo dan maar? Die scheren blijkbaar geen hoge toppen qua arbeidsomstandigheden; men wil natuurlijk nog steeds moreel uit de hoogte kunnen doen bij vrienden. De keuze valt uiteindelijk op Takeaway.
Opties worden gewikt en gewogen. Poule & Poulette? Nee, dat kwam vorige keer koud toe. Beirutti? Is blijkbaar een ervaring die je 'op restaurant' eens moet meemaken. McDonald's? Nee, want dat bestellen ze altijd. Uiteindelijk beklinken ze een of andere vage pizzeria die volgens een kotgenote 'echt de beste pizzeria van heel Gent is'. De rest twijfelt, maar vertrouwt op het oordeel van hun kotgenote; ze zal er wel al eens gegeten hebben, of het kennen via vrienden ... Soit, het zal wel in orde zijn.
Een bestelling en financiële kater later, krijgen ze een mooi kaartje waar ze de koerier op kunnen volgen. De kaart verzekert dat het eten er snel zal zijn. Het is te zeggen: af en toe, want de koerier neemt nogal vaak de foute afslag en is geen snelle fietser. Maar even later gaat de bel gelukkig al. Als lemmingen die een klif zien, rennen de kotgenoten richting de voordeur. De koerier, door weer en wind geteisterd, presenteert hen de warme pizzadozen. Een seconde voelen ze spijt dat ze bij het bestellen niet de optie aangeduid hebben om vijf procent fooi aan de natgeregende koerier te geven. De tafel wordt gedekt, een wijntje wordt uitgeschonken. De pizza is aanvaardbaar. Het leven is goed.
Een paar uur later duikt de twijfel echter op. Hebben ze nu alweer zo veel geld aan eten uitgegeven? Worden die koeriers wel deugdelijk betaald? Krijgen ze een eerlijk arbeidscontract? Kunnen de kotgenoten nu niet gewoon eens leren koken? De pizza heeft een nasmaak zoals een shotje tequila: het idee is altijd beter dan de realiteit.
Reactie toevoegen