Recensie: nieuw seizoen Temptation Island

Meer psychologie, meer drama

Tenzij je onder een steen leeft, heb je waarschijnlijk gemerkt dat er weer een nieuw seizoen is van 'Temptation Island'. Nu begrijp ik dat het recenseren van een realityshow als 'Temptation Island' voor velen waarschijnlijk vrij overbodig klinkt. Sinds het eerste seizoen in 2001 in de VS uitkwam, is het format van het programma vrijwel ongewijzigd gebleven. Koppels gaan op een tropische bestemming (meestal Thailand) 'de ultieme relatietest' aan. De koppels worden hier van elkaar gescheiden en omringd door 'bloedmooie vrijgezellen'. Een combinatie van alchohol, opdringerigheid en spelen met camerabeelden moet de koppels vervolgens zo ver drijven dat ze  hun partners bedriegen.

Ieder seizoen probeert natuurlijk wel een beetje met dit format te spelen, maar echt fundamentele aanpassingen hadden we toch nog nooit gezien. Tot nu. Seizoen twaalf lijkt tot nu toe op enkele fundamentele vlakken te breken met de vorige incarnaties van het programma en lijkt zelfs te leren uit de voorbije seizoenen.

Om dus maar te zeggen dat de 'guilty' in 'guilty pleasure' hier enorm guilty is

Vroeger was het 'verleiden' een vrij brute aangelegenheid. De verleiders probeerden zo veel mogelijk zelfvertrouwen (lees: arrogantie) uit te stralen en puur op basis van hun 'sexy lichamen' de koppels te verleiden. Toevallig zou een kandidaat dan een klik krijgen met een van de verleiders, die zich dan aangenamer zou beginnen gedragen. Dit arrogante spel van verleiding, dat geen rekening hield met persoonlijkheid, bereikte ieder seizoen meestal een hoogtepunt in een kennismaking van de kandidaten met de verleiders uit het andere resort. Een gek ritueel met fakkels, dat meestal uitdraaide op veel gebrul en racistische uitspraken. We kijken naar niemand, maar Sidney is een stad in Australië.

Het probleem met deze aanpak bleek ook duidelijk in vorige seizoenen. Zowel de mannelijke als vrouwelijke kandidaten toonden steeds erg weinig interesse in de verleiders, die zelden hun best deden om hun motieven weg te steken. Het echte conflict ontstond steeds tussen de partners, die kunstmatig gecontrueerde slechte beelden te zien kregen of hun frustraties over de relatie de vrije loop lieten gaan.

Dit seizoen lijken de makers eindelijk aanvaard te hebben dat de echte Temptation niet lichamelijk, maar psychologisch is. Verleiders proberen sympathiek te zijn en niet gewoon hun lichaam te tonen. Ze spelen extra in op de zwaktes in de relatie. Het beste voorbeeld van de omwenteling is de kennismaking met de verleiders van het andere resort. In plaats van een haantjesgevecht zagen we dit jaar een gezellige babbel, wat de verleiders nog veel enger maakt. Zo wordt niet alleen de mogelijkheid op drama verhoogd, maar toont de serie ook dat ze eindelijk lijken te begrijpen hoe ze het overspel des te pijnlijk kunnen maken.

Hoezeer ik geniet van deze guilty pleasure en oprecht denk dat de makers dit jaar een heel slimme zet gedaan hebben, kan ik de serie echter niet volledig aanraden. 'Temptation Island' blijft een show waarbij we lachen met het leed van anderen. Het bevestigt genderstereotypen als de door seks geobsedeerde man, de overgevoelige vrouw en dat mensen enkel afgaan op het lichaam. Het is nogal seksistisch, heteronomatief en bij momenten racistisch. Om dus maar te zeggen dat de 'guilty' in 'guilty pleasure' hier enorm guilty is.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen