Bob de krullenkop

Een vent met talent

Bob Ross startte als hobbyschilder en geloofde zelf niet dat hij talent had. Hij was er heilig van overtuigd dat iedereen, net als hij, idyllische landschappen op het doek kon toveren. Om dat te bewijzen wou hij zijn medemens de schilderkunst bijbrengen. Op een halfuurtje tijd verscheen, op het aanvankelijk spierwitte doek, een ongerept stukje natuur. Deze krullenbol produceerde schilderijen aan de lopende band, zeker toen hij aan zijn tv-programma begon. Eenendertig seizoenen van 'The Joy of Painting', het eerste in 1982 en het laatste in 1993, kwamen in meerdere landen op de buis. Het was een zeer succesvolle show, waarin Ross wou bewijzen dat iedereen kon schilderen. Met zijn rustgevende stem en geweldige uitspraken lichtte hij toe hoe je een meesterwerk kon schilderen. Dit alles deed hij telkens in één take. Fouten bestaan niet in zijn wereld, alleen gelukkige ongelukjes. (Leuk weetje: hij maakte per aflevering drie schilderijen, één voor, één tijdens en één na de opnames.)

Workshop van Bob

"Iedereen kan schilderen", daar was Ross heilig van overtuigd, maar van nature nieuwsgierige onderzoekers gaan natuurlijk op zoek naar bewijs. Hiervoor gebruikten we de eerste aflevering van zijn vijfde seizoen. Die is het perfecte testmateriaal, aangezien er meerdere natuurelementen in voorkomen. Hij schildert een bergpartij, een waterplas en een schitterende blauwe lucht. Als laatste toevoeging schildert hij ook enkele bomen, want er is niets mis mee, om bomen als vriend te hebben.

Ross en het dennnenbos

Om te beginnen pasten we de wet-on-wet-techniek toe. Daarbij legden we een witte laag op het doek, zodat later alles gemakkelijk in elkaar zou vloeien. Onze Almighty Easel met nat doek was er klaar voor en wij dus ook. Olieverf van de Action en penseel in de aanslag en daar verscheen de blauwe lucht al. Tegen al onze verwachtingen in werkte de techniek, waardoor ons zelfvertrouwen de hoogte in schoot. Net zoals eerst verschenen er wat later ook een aantal bergen. Bij de ene al wat beter gelukt dan bij de andere, maar niemand schildert bergen zo goed als de zoon van Bob Ross.

Bob Ross, dankjewel om van ons kunstenaars te maken voor een dag

Een gelukkige plaats

Nadat de bergen waren voorzien van sneeuw en schaduw, was het tijd voor de bebossing. We gooiden enkele kleuren samen en na wat gesukkel verschenen er een aantal vage naaldbomen in de verte. Meervoud, uiteraard. "Want ook bomen kunnen eenzaam worden", verkondigde Ross. Toegegeven, onze favoriete krullenbol deed het gemakkelijker uitschijnen dan het voor ons was, maar we leerden bij en hadden plezier. Misschien was dat ook de belangrijkste les die Ross ons meegaf, om wat meer levensgenieter te zijn.

En later wat water

Tussen alle levenslessen door waren we al bij de oevers van ons meer aanbeland. Niet om te zeggen dat het daar helemaal misgelopen is, maar gemakkelijk was het niet. Ondertussen viel ons ook op, hoe verschillend onze schilderijen waren. Het ene meer was groter dan het andere, op het andere kwamen de bergen dan weer beter uit de verf. Het is allemaal onderdeel van wat hij als de ultieme vrijheid beschouwde. Zo besloot onze ene ad-interimschilder om wat ruimte vrij te houden voor de monding van een klein stroompje, waar Daphne liever een gesloten oever zag. Dat is net het mooie volgens Ross, dat je op je canvas alles kan doen wat je wilt. Het is immers jouw wereld. De steentjes aan de rand van het water bleken geen sinecure te zijn, maar ach, perfectie bestaat niet.

Dromen van bomen

Zonder het te beseffen waren we al aan het laatste, maar wel het leukste stuk. De beroemde bomen waren de kers op de taart. Schijnbaar zonder moeite toverden we een grote naaldboom uit onze kwasten. Met wat lichtgroen gaven we deze wat persoonlijkheid. Na wat praten tegen de boom, zoals Ross dat ons aanraadde, hadden we er zelfs een emotionele band mee gevormd. Nadat deze creatie met robuuste stam wat kleine vriendjes in de vorm van struiken gekregen had, was ons meesterwerk bijna af. Op dat moment brachten we nog wat extra details aan en noemden we onszelf terloops 'professionele schilders'.

Volbrachte taak

De conclusie is dat Bob Ross zijn taak heeft volbracht. Hij wijdde zijn leven aan schilderen en daarom eren wij hem door onze schilderijen aan hem op te dragen. Bob Ross, dankjewel om van ons kunstenaars te maken voor een dag. We zullen blijven proberen kleine, gelukkige wolken wollig te maken en de bergen scherp. De bomen zullen nooit alleen op ons doek staan, want in onze wereld kunnen we alles doen wat we maar willen.

Bob Ross: 29/10/1942 – 04/07/1995