Op een warme en zonnige dag eind oktober kan het met zekerheid gezegd worden: er is iets mis met ons klimaat. Sommigen spreken zelfs van een ware crisis. Maar wat kunnen we eraan doen?
De regering in ieder geval niet veel. Investeren in groene energie is te duur. Gezamenlijk proberen onze CO2-uitstoot te verminderen, kost te veel moeite. Al is dat één van de grootste boosdoeners in deze crisis. De meeste mensen hebben het verhaaltje al vaak gehoord: mens en dier stoten CO2 uit, dit komt in de lucht terecht en bomen zetten het weer om in zuurstof. Zijn het toch niet net die bomen die de domme mens aan het omhakken is, zeker? Gelukkig bestaan er wetenschappers (en ingenieurs) die manieren proberen te vinden om die cruciale taak van de bomen over te nemen en de druk te verzachten.
Blow your mind
Een vrij nieuwe methode om dit te doen lijkt bijna uit een doordeweeks sciencefictionverhaal te komen: aan de hand van een technisch hoogstaande stofzuiger zou CO2 rechtstreeks uit de lucht worden gezogen. Door deze ‘Direct Air Capture’ blijft de koolstofdioxide vastzitten op een chemische filter, als een vlieg op een vliegenvanger, waarna warmte wordt gebruikt om de CO2 los te maken. Meer dan vroeger proberen verschillende bedrijven, zoals het Zwitserse 'Climeworks', het Canadese 'Carbon Engeneering' en het Amerikaanse 'Global Thermostat', dit soort technieken overal toe te passen. De bedrijven geven ook aan ambitieus te zijn: ze willen niet enkel de huidige productie van CO2 bevriezen, maar ook de hoeveelheid tot onder het huidige niveau verlagen. Ze proberen dus niet enkel onze huidige uitstoot, maar ook onze vroegere uitstoot aan te pakken.
Voorgelegde cijfers van Climeworks zijn even ambitieus als de begrotingsplannen van de meeste regeringen: de totale uitstoot CO2 per jaar bedraagt 40 miljard ton en de grootste installatie van een van de bedrijven haalt jaarlijks 900 ton uit de lucht. Men wil dit opkrikken naar 1 procent van de wereldwijde uitstoot, 400 miljoen ton dus, wat 444.444 keer zoveel is als nu. De bedrijven hebben echter goede hoop: steeds beter wordende technologie zorgt voor alsmaar meer investeerders en de kostprijs lijkt goedkoper uit te vallen dan verwacht. Problemen zoals nood aan energie om de CO2 te verkrijgen uit de filters, worden ook steeds creatiever opgelost: van groene energie tot warmte uit vulkanische velden.
Er is echter een consensus dat enkel een internationale coalitie van dit soort vernieuwende technieken, groene energiebronnen en een vermindering van de broeikasgassen nodig is. De vraag blijft hoe dit te combineren valt met een kapitalistische wereldeconomie.
The Circle of Life
Het antwoord is verrassend positief: het gewonnen koolzuurgas kan een tweede leven krijgen en ook daar springt men creatief mee om: de prik in de cola die je tijdens die saaie les op vrijdagavond drinkt, extra broeikassen voor de tomaten in je brugspaghetti, of verrassender: synthetische brandstoffen zoals schone diesel. Het Canadese 'Carbon Engineering' heeft hiervoor het ‘Air to Fuel’-programma opgestart. Daarbij gebruiken ze hernieuwbare elektriciteit om waterstof uit water te verkrijgen, die samen met CO2 hydrocarbonbrandstoffen vormen. Op deze manier wordt de uitgestoten koolstofdioxide hergebruikt en bekomen we een circle of life waar de Leeuwenkoning jaloers op mag zijn.
Een circle of life waar de Leeuwenkoning jaloers op mag zijn
Het hergebruiken van CO2 is dus een aantrekkelijke optie, maar daarvoor kan niet alles gebruikt worden. Een efficiëntere manier is het verzamelen en opslaan van CO2, bijvoorbeeld met ‘Direct Air Capture’, om het dan op te slaan in ondergrondse bassins. Hier gaat echter de angst mee gepaard dat het gas dan weer door de grond zou sijpelen en opnieuw in de atmosfeer komt. Maar niet getreurd, ook hier toont de mens zich weer uiterst inventief.
We Will Rock You
Uit die angst en uit de overweging dat men toch liever de CO2 niet terug omzet in brandstof, zoekt men naar andere opslagmethodes, zoals bijvoorbeeld het CO2 -opnemende olivijn.
Professor Filip Meysman noemt de techniek 'onvermijdelijk'. Thanos is er niets tegen
Olivijn is een olijfgroen mineraal met de speciale eigenschap dat ze, opgelost in water, de koolstofdioxide onttrekt aan de atmosfeer. Niet enkel bomen, maar ook oceanen nemen namelijk een groot deel van de CO2-uitstoot op: waar de natuur 30 procent van de 40 miljard ton CO2 opvangt, vangen de oceanen 20 procent op. En eventueel dus meer met het gebruik van olivijn. In tegenstelling tot bovenstaande methodes wordt dit dichter bij ons toegepast, in de havenstad Oostende. Het onderzoek is veelbelovend, tot op het niveau dat professor Filip Meysman van de UAntwerpen de techniek 'onvermijdelijk' noemt. Thanos is er niets tegen. Maar net zoals bij de andere bovenstaande technieken zijn er ook nadelen: er is veel olivijn nodig en aangezien het mineraal best zo fijn mogelijk moet worden gemalen, is er veel energie nodig om dit fijn te malen. Ook de tijdsduur zit tegen: in het beste geval duurt het proces 5 tot 10 jaar.
Alle bovenstaande methodes en technieken hebben hetzelfde uitgangspunt: de toekomst ziet er goed uit, maar alleen kunnen ze het niet. Toch lijkt het dat CO2 niet het grootste probleem van de toekomst zal worden: met zoveel verschillende technieken die naast elkaar opkomen, ziet de toekomst er best roos- of eerder groenkleurig uit.
Reactie toevoegen