De Waalse Canon

De roep om een Vlaamse canon klinkt alsmaar luider. De Vlaming wil zijn geheel natuurlijke identiteit verankeren in een organisch gegroeide lijst van typisch Vlaamse zaken, die nog opgesteld moet worden. Het lijkt echter alsof men onze vooralsnog zuidelijke landgenoten - niet geheel onbegrijpelijk - over het hoofd heeft gezien. Of zoals de Walen het zelf zouden zeggen: “Monsieur Jambon, voici le canon wallon.”

Jean Jambon

In een vergeefse poging om zichzelf een roemrijk verleden aan te meten dat nog maar in de buurt komt van de glorie van ons Vlaend’renland, heeft dat stelletje Franssprekende nietsnutten ten zuiden van de taalgrens wat zaken op een bierkaartje geschreven die volgens hen typisch Waals zijn. Enerzijds is het natuurlijk uiterst lovenswaardig dat de Waal - geheel tegen zijn natuur in - initiatief heeft genomen. Toch slaagt hij er niet in om zijn aard volledig te verhullen. Sommige zaken op dit erbarmelijke lijstje zijn namelijk regelrechte pogingen om de Vlaming te tergen. Volgt u even mee met deze uiteenzetting van Waals venijn.

Spa-water, de vergeefse poging om het fiere Vlaamse volk te vergiftigen

De canon opent meteen met een provocatie van jewelste aan het adres van iedere rechtgeaarde Vlaming: de toevalstreffer van Sandra Kim op het Eurosongfestival. Respect is op zijn plaats voor de manier waarop die juffrouw het Europese volk een rad voor de ogen wist te draaien en erin slaagde de illusie van talent te creëren. Maar dat de deelnames van Vlaamse muziekiconen zoals Nicole & Hugo en Sergio @ The Ladies niet bekroond werden met de overwinning, zegt eigenlijk al genoeg over het hele instituut.

Ook Spa-water, de tot nog toe vergeefse poging om het fiere Vlaamse volk te vergiftigen, kreeg uiteraard een plaats in deze canon. Toegegeven, er staan ook vloeistoffen tussen die wel geapprecieerd worden aan de juiste zijde van de taalgrens. Het dient echter gezegd te worden dat die producten, zoals Orval en Jupiler, nooit hun huidige status verworven zouden hebben zonder de gastvrije houding die de Vlaming tegenover hen aannam. Daar stopt het echter niet, want Klein-Frankrijk weigert resoluut om de vele toevoegingen aan het culturele landschap die hun uit het noorden tegemoetkwamen, te erkennen. Nergens is er een spoor te bekennen van Plopsa Coo, Pairi Daiza of andere Durbuy’s. Ook ondankbaarheid zit dat stelletje socialistische onderkruipers klaarblijkelijk in het bloed.

Ondankbaarheid zit dat stelletje socialistische onderkruipers in het bloed

Dat addergebroed klopt er zich bovendien mee op de borst dat zij geen zogenaamde ‘extreemrechtse’ partijen hebben in hun miezerige deelstaatje. Zo dwaas zijn zij dus, dat ze een gebrek aan nationale trots als iets positiefs beschouwen. Je zou haast medelijden met ze krijgen. Maar dan toont dat Franstalige rapaille toch weer zijn ware inborst, wellicht in een poging om het afgeknotte gevoel voor humor dat in de streek aanwezig is, te vertalen. "Het rode strikje van Elio di Rupo: werkt als een rode lap op een Vlaming" (sic) staat er te lezen. Bespottelijk! Alsof de Vlaming ooit door zoiets ridicuuls en pietluttigs als een kledingstuk beledigd zou raken.

Soit, als ze echt eerlijk geweest waren, hadden ze er ten minste ‘zuurverdiend Vlaams belastinggeld stelen’ tussengezet.

0
Gemiddeld: 1 (1 stem)

Reactie toevoegen