Jaarlijks fileert hij de actualiteit met zijn bekende messcherpe en nietsontziende humor. Hij is de schrik van iedere bekende Vlaming, een reuzendoder. Maar genoeg over Geert Hoste, want wij keken naar de conference van Xander De Rycke, en dat was ook best oké.
In de vierde editie van ‘Houdt Het Voor Bekeken’, zijn jaarlijkse conference over tv en film in Vlaanderen, gooit De Rycke het over een andere boeg; die van de nostalgie. We zien een filmliefhebber die verlangt naar ‘de goeie ouwe tijd’, maar niet terugvalt op de dwaze bewering dat hedendaagse televisie en film in hun geheel bucht zouden zijn.
Zoals het een goede tv-conferencier betaamt, geeft De Rycke ons een beeld van de meest opvallende films en series van het afgelopen jaar. Van ‘Girl’ tot ‘Patser’ en via VIER naar VTM; De Rycke geeft rake kritiek, maar deinst er ook niet voor terug om de positieve kanten te belichten. Vooral het realitygenre wordt onder vuur genomen; goedkoop, te makkelijk, niet interessant en vooral te veel gelijkaardige formats. ‘Love/Temptation Island’, ‘De Buurtpolitie’ en ‘SOS 112’, en programma’s met bekende koppen; allen worden ze gefileerd en afgeserveerd. Hij roept op tot meer creativiteit, en vooral, minder bv’s.
Over het algemeen mag De Rycke zichzelf op de borst kloppen met zijn sterke show. De grappen steken vaak vernuftig ineen en worden met een kwinkslag gebracht. Hij is zich ten volle bewust van zijn eigen gebreken en is allerminst bang om zelf het lijdend voorwerp van een grap te zijn. Soms heeft De Rycke echter de neiging om iets te vlot in de val van de goedkope sneer of voorspelbare opmerking te trappen, misschien in de zoektocht naar een makkelijke lach. Die heeft hij echter helemaal niet nodig, ook zonder deze uitschuivers staat de conference als een huis.
In deze editie van HHVB focust de comedian op zijn observatie dat zenders en programmamakers vaak gebruik/misbruik (schrap wat niet past) maken van de nostalgie naar films en series uit de oude doos. Hij chargeerde tegen het concept van nostalgietelevisie in een ijzersterke uiteenzetting, die echter meteen wat aan kracht verliest. Ironisch genoeg gebeurt dat door iets wat doorgaans als één van De Ryckes grootste wapens gezien wordt: ironie.
De indruk ontstaat dat De Rycke van twee walletjes wil eten
Enerzijds levert De Rycke natuurlijk een terechte kritiek op het nostalgiegevoel, maar hij liet zich meerdere malen betrappen op het ironisch gebruik ervan. Een enkele keer benoemt hij het, laat hij het publiek merken dat de ‘weet-je-nog’ deel uitmaakt van zijn kritiek, maar andere keren sluipt de nostalgie de show schijnbaar geruisloos binnen, zonder dat hij zelf het erg lijkt te vinden. De indruk ontstaat dan dat De Rycke van twee walletjes wil eten. Mogelijk bedoelt hij het ironisch, maar het feit dat het vooral die nostalgische delen en lofzangen op de eigen jeugd zijn die het publiek echt meezuigen in zijn verhaal, zorgt toch voor een dubbel gevoel.
De slotsom is dan ook: de vierde HHVB is een voorstelling die geen moment verveelt, en ook volgbaar is voor wie niet erg actief de televisie- en filmwereld opvolgt. De Rycke zelf hintte richting een eventueel einde van of een doorstart voor zijn successhow. Hoewel de comedian een eerder grimmig toekomstbeeld van het medialandschap schetst, laat hij ook een lichtje branden aan het einde van de tunnel. Of is het de hand van Danny Verbiest?
Reactie toevoegen