'Parasite', 'Gisaengchung' in het Koreaans, won op het filmfestival in Cannes dit jaar de Gouden Palm en heeft zich al opgewerkt naar een plekje in de top 100 van IMDb. Lofzangen alom, maar de gemiddelde student zal zich misschien niet naar de cinemazalen reppen om te genieten van een Zuid-Koreaanse komische thriller. Laat me toch één ding zeggen aan die gemiddelde student: u bent verkeerd. Ga naar uw dichtstbijzijnde cinemazaal, nu.
De film toont de verhouding tussen twee gezinnen. De focus ligt op het gezin Kim, dat in armoedige toestanden leeft in een klein kelderappartement. Zoon Ki-Woo wordt op een dag benaderd door een vriend met de vraag of hij zijn job wil overnemen. Dat Ki-Woo geen hoger diploma heeft en dus helemaal niet gekwalificeerd is om bijlessen Engels te geven aan de familie Park is geen bezwaar. Met wat photoshopkunsten is dat zo gefikst. Eens hij de smaak te pakken heeft, wordt ook zus Ki-Jung binnengeloodst als kunsttherapeute. De chauffeur wordt vakkundig buitengewerkt om plaats te maken voor vader Ki-Taek en hetzelfde gebeurt met de meid voor moeder Chung-Sook.
In se bestaat de familie Kim uit oplichters. De Parks hebben ook niets gedaan dat het lokken van deze parasieten rechtvaardigt, maar toch wekt dit scenario om zeer andere redenen wrange gevoelens op. Het contrast tussen de armoede waarin het ene gezin leeft en de overvloedige rijkdom van het andere wordt nooit expliciet uitgesproken, maar is wel merkbaar in alle aspecten. De settings waarin de personages zich bevinden zijn voor verhaal en thematiek haarfijn uitgekiend.
De opbouw van de film is luchtig. De voorstelling van het gezin Kim en het gezin Park gebeurt gemoedelijk. Na een tijdje is de kijker ontspannen. De lachmomenten volgen elkaar op. Toch is er steeds het onderliggende gevoel dat er iets niet klopt. Wanneer de film net iets te lang lijkt te duren komt het keerpunt. Langzaamaan sluipt een toonverandering het verhaal binnen. Een lach wordt spanning. Onbewust ontsnapte een 'What the fuck' mijn lippen.
Deze sociale commentaar over breuklijnen die de details van het dagelijks leven binnensluipen grijpt je naar de keel op de momenten dat je het minst verwacht. Als opvolging voor zijn kwaliteitsvolle 'Okja', leverde regisseur Bong Joon-ho iets af dat waarschijnlijk in de filmgeschiedenis zal blijven plakken. Een avondje film dat bij velen zal blijven nazinderen, zowel voor de fans van pure thrillers en komedies als bij hen die echt op zoek zijn naar de mindfuckfilm.
Reactie toevoegen