Er doen allerlei geruchten de ronde onder studenten, maar heb je die van de tunnels al gehoord? Blijkbaar zitten er onder de Blandijn, die de Rozier verbinden met de Boekentoren, én onder de Sterre, waar ze van S9 naar S8 leiden. Is daar eigenlijk iets van waar?
In alle mythes zit wel een zekere waarheid en waar rook is, is vuur. Reden genoeg dus om wat gefluisterd wordt in de wandelgangen eens journalistiek te onderzoeken. Zoals eigen is aan de beste geruchten, hoorden we via via het verhaal dat er tunnels zouden zijn die de Rozier verbinden met de Boekentoren, een roddel die een lid van Filologica, een van de kringen die in de kelder van de Blandijn zetelen, ook bevestigde.
Het betere journalistieke graafwerk
Decaan Gita Deneckere had er zelf nog nooit van gehoord, dus contacteerden we Sylvia Van Peteghem, hoofdbibliothecaris van de Universiteit Gent (en overigens ook de eerste vrouwelijke bibliothecaris van een Belgische universiteitsbibliotheek). Zij bevestigde dat er kelders zijn onder de Boekentoren, maar helemaal geen tunnel. Ook belden we met Bart Bieseman, logistiek analist bij de Directie Gebouwen en Facilitair Beheer (DGFB). In studententermen: iemand die met de gebouwen van de UGent bezig is. Hij wist ons te zeggen dat er formeel gezien wel tunnels zijn, maar niet voor mensen. Er loopt namelijk stoom door die tunnels en daar door lopen kan een vrij pijnlijke dood veroorzaken. Op advies van Van Peteghem vroegen we het nog even aan Tineke De Backer, projectleider bij de voorgenoemde DGFB. Zij wist te vertellen dat er technisch gezien wel een tunnel loopt tussen de Boekentoren en het complex Plateau-Rozier, maar ze wees er op dat dit eerder een 'caniveau' is (in mensentaal: een goot), waar technische leidingen doorlopen. Ook deze tunnel is dus niet toegankelijk.
"Er loopt stoom door de tunnels, dus daar door stappen kan een vrij pijnlijke dood veroorzaken"
Negatief nieuws dus, maar niet gevreesd! Aangezien alle respondenten enthousiast waren en het eigenlijk zelf niet honderd procent zeker wisten, was een eigen onderzoek nu wel aan de orde. Onder het motto “open gebouwen policy betekent dat je overal mag rondneuzen” gingen we op pad. Een expeditie doorheen de Blandijnkelder leverde licht angstaanjagende foto’s, veel archiefkasten en een weinig gebruikte trap op (voor de geïnteresseerden: de deur naast de coffeecorner). Jammer genoeg geen echte tunnels. Dan maar de Rozier uitproberen, want het is natuurlijk eigen aan tunnels dat ze twee plekken verbinden.
Belgian Horror Story
De kelder van het Plateau-Roziergebouw is in één woord angstaanjagend. Buiten de gang naar de fietsenstalling aan de Plateaukant, wordt die overigens ook zeer weinig gebruikt. Wie toch de moeite neemt om verder te wandelen, komt een (wederom, licht angstaanjagend) afgesloten gebouw van de vakgroep Milieutoxicologie tegen, alsook een (misschien nog meer schrikwekkende) kamer vol douches. Iets verder vind je ook een afgesloten en vervallen gang, waar de verbouwingen bezig zijn. Het is ten strengste verboden daardoor te gaan, al wordt er weinig gedaan om voorbijgangers tegen te houden. Gelukkig kan je langs boven ook rondgaan naar de Rozierkant om in de kelder te geraken. Daar zitten onder andere lokalen van de werkgroep Archeologie en worden er wederom een hele hoop vervallen kamers gebruikt als archief. Bovendien heb je er een heel mooi zicht op de studenten die beneden in de bib van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte studeren, die vreemd opkijken als ze zien dat je daar kan geraken. Jammer genoeg waren er geen tunnels te bespeuren, al kunnen die natuurlijk achter een van de vele vergrendelde deuren zitten. De kans daarop is echter bijzonder klein, waardoor we deze mythe wel als busted kunnen beschouwen.
Ondergrondse wetenschappers?
Hoe zit het dan met de tunnels tussen S8 en S9 aan de Sterrre? Een nieuwsgierig lid van Zeus WPI bevestigde dat dit verhaal de ronde deed en kon ons zelfs de deur wijzen waarachter deze mysterieuze tunnels zouden zitten. Connecties hebben opent werkelijk deuren! Na onszelf door een kleine metalen deur te persen, kwamen we een ruimte binnen die net groot genoeg was om in te hurken en net klein genoeg om een claustrofobische hartaanval te krijgen. Als dit de befaamde tunnelverbinding was, zou het gebruik ervan enorm af te raden zijn. We volgden de tunnel tot het einde en kwamen uit op een muur. Een enorm teleurstellende muur. Geen deuren, geen verdere holtes om in te kruipen, niet eens een buizenpostsysteem of een konijnenhol.
Met pijn in het hart moeten we dus ook deze mythe als busted beschouwen. Na doodsangsten te hebben doorstaan, keerden we volledig bedekt met spinnenwebben huiswaarts. Zonder tunnels, maar wel met een hoop angstaanjagende foto's en spannende verhalen over ondergrondse verkenningstochten voor het nageslacht.
Reactie toevoegen