Het weze genoegzaam bekend: in maart 1969 verbiedt de rector de vertoning van illustraties bij een lezing over porno. Bij gebrek aan Walen werden schunnige prentjes de gelegenheid voor de aansluiting bij de wereldrevolutie. Een bezetting van het rectoraat, van de Blandijn, en vijftig jaar later vieren we vijftig jaar studentenparticipatie aan de Universiteit Gent.
Studentenparticipatie, in zijn huidige vorm, ligt uiteraard onder vuur. ‘Direct contact met de student' luidde het motto tijdens de rectorverkiezingen twee jaar geleden. De ongelukkige beslissing een zeker parlementair-in-spe electoraal succes toe te kennen, blijft een smet op het Gents studentenblazoen, tenminste tot de voltallige provincie Vlaams-Brabant in mei genereus de fakkel overneemt.
Soortgelijke kritieken worden gericht op het politiek gestel van vandaag in het algemeen. Wie er in geïnteresseerd is en er zich snel van af wil maken, kan ik onder meer de analyses van voorvermeld parlementair-in-spe aanraden, maar zelf ben ik getroffen door het paradoxale lot van de geest van mei ‘68. Sta mij toe de geestelijke fundamenten daarvan te reduceren tot - excusez le mot académique - het herwinnen van agency in een moderne maatschappij. Wat is ervan geworden?
Vrijheid vindt men tegenwoordig niet meer op de barricades, om de simpele reden dat ze niet meer bestaan. Wie nog grip wil op zijn lot als student, kan weinig beter doen dan in de studentenparticipatie stappen. Buiten studentenraad en vereniging is men geen deelnemer aan de wereldrevolutie meer, maar een studentennummer dat op parlementairen-in-spe stemt, slechts gecompenseerd door onderwijsevaluaties waarvan geen mens gelooft dat ze iets zinnigs over de kwaliteiten van een professor vertellen. Verantwoordelijkheid bevrijdt!
Verantwoordelijkheid bevrijdt!
Ik heb nu wel meer zaken om mij zorgen over te maken dan porno. Of dat is omdat ik deel ben van het establishment of omdat schunnige prentjes nu makkelijker te vinden zijn dan in ‘69, laat ik in het midden.
Reactie toevoegen