De zon schijnt buiten en de hemel is helderblauw, slechts verstoord door het occasionele condensspoor. Hoezeer verlang ik ernaar naar buiten te gaan en hommage te verlenen aan die vuurbol die goedlachs op de loer ligt om ons allemaal te verzengen wanneer we de atmosfeer om zeep hebben geholpen. Helaas, ik moet deze edito nog schrijven.
Ik overweeg te staken voor het klimaat. Dat mijn interesse voor het klimaat op dit moment eerder uitgaat naar het genot en niet zozeer het redden ervan, hoeft geen afbreuk te doen aan de boodschap. “Deze pagina is bewust leeg gelaten bij wijze van steunbetuiging aan de klimaatstakers.” Mijn geest waart over Brussel en ik geniet van Gent.
Mijn geest waart over Brussel en ik geniet van Gent.
Zou ik? Ik riskeer classificatie onder de festivalvervuilers en vliegtuiggangers, als iemand ooit de hypocriete waarheid achterhaalt. Ik word gered door de eerste berichten van mijn redacteurs uit Brussel. Het merendeel van de betogers zijn nog steeds scholieren. Studenten zijn moeilijk te vinden. Een kans om deze edito te redden met een rake hoofdredactoriële observatie!
“Het animo onder de studenten is groot”, had een van de oprichters van Students for Climate verklaard. Dat hoop ik ten stelligste. Maar volstaat het oprichten van een Facebookgroep en een vergadering om studenten-met-animo in Brussel te krijgen?
De ecologische transitie zal sociaal zijn, of ze zal niet zijn. Students for Climate zou er wel bij varen het ‘sociaal’ van hun slogan in een meer primordiale betekenis van het woord in hun organisatie toe te passen. De scholieren trokken naar Brussel omdat het opvalt als een scholier wel of niet in de les zit, maar geen haan die kraait om een student meer of minder in de les. De zon lonkt, de hemel is helderblauw, en ik geniet van Gent. Wie had gedacht dat verder studeren slecht zou zijn voor de klimaatzaak?
Reactie toevoegen