Gluren bij de commie buren

‘The factory of the world’, zo staat het onafhankelijk Walenland nu ondertussen sinds jaar en dag bekend. De concurrentie is er ook niet naar. Sinds 2050 zijn al ’s werelds naties doorgedreven kenniseconomieën, die het maken hevig wantrouwen. Het woord ‘industrie’ doet bij de meeste wereldbewoners slechts een vaag belletje rinkelen. De laatste fabriek buiten Wallonië werd al decennia geleden gesloten in Burkina Faso. In een hartverscheurende toespraak moest de Burkinese president toegeven dat zijn land niet langer kon concurreren met de Waalse loonkosten, hoewel de Afrikanen over meer knowhow beschikten.

Het land wordt dan wel beschimpt in pseudo-futuristische satires met een complex vertelperspectief, maar de Waal is tenminste nog in staat tot het voelen van verbondenheid

Homo bernissartensis

Dezer dagen wil ook gewoon niemand meer concurreren met de Walen. De modale Vlaming tokkelt veel liever op zijn toetsenbord dan dat hij de ganse dag met zware dingen zeult. Enkel de Waal is hier nog toe bereid. Het academisch onderzoek naar de oorzaak van deze strikte planetaire taakverdeling is eenduidig: het is omdat Walen het belang van het onlichamelijke niet erkennen. Enkel het stoffelijke heeft er bestaansrecht. Enigszins polemisch uitgedrukt misschien, maar het klopt wel. Het ontbreekt hen dan wel aan de verfijndheid om intelligente Vlamingen in de dienstensector het vuur aan de schenen te leggen, maar enkel Walen kunnen vertrouwd worden in de omgang met materie. Zij, als enigen, zijn bereid om bruinkoolcentrales te onderhouden en Iguanodons uit mijnen te sjouwen. Deze heel verschillende mindset mag nooit uit het oog verloren worden wanneer men doorheen Wallonië reist. Ga ook respectvol om met de lokale bevolking: alle handelsgoederen ter wereld produceren, levert immers heel wat stress op.

De Walen, als enigen, zijn bereid om bruinkoolcentrales te onderhouden en Iguanodons uit mijnen te sjouwen

Ook op vlak van onderwijs is Wallonië bijzonder. Terwijl de Vlaamse universiteiten uitpuilen van de psychologie- en economiestudenten, is de meest gevolgde Waalse opleiding - na industrieel lassen - de halfjarige textielopleiding. Dit heeft alles te maken met de Driejarige Gele Hesjes-Revolutie. Waar die in Vlaanderen onder leiding van Michel II en III terecht hardhandig werd neergeslagen, is die aanpak in Wallonië niet geslaagd. De slachtoffers van het neoliberale globalisme zegevierden. Nadien voelde de nieuw gevormde regering, die zijn genese te danken had aan de gele hesjes, dat hun bestaansreden verankerd moest worden in de nationale klederdracht. Zo stelt artikel 56bis uit het Wetboek klederdracht dat alle schoenen gedragen door de Waalse bevolking van fluogele veters voorzien moeten zijn, terwijl artikel 58 verplicht dat elke jeansbroek van boven tot onder voorzien wordt van een lange fluogele streep. Hoewel bespot door menige kenniseconomie, valt niet te ontkennen dat de Waalse verkeersveiligheid door de gecollectiviseerde klederdracht enorme stappen gezet heeft. Vlaamse zelfverklaarde intellectuelen trekken dit in twijfel en menen dat de daling in verkeersongevallen het directe gevolg is van het verdwijnen van de bedrijfswagen en het - voor hun twijfelachtig - succes van de nationalisering van het openbaar vervoer.

Homo Microsoft Excellentis

Ondanks de kolossale werkdruk blijft het mentaal welbevinden van de Waal hoge toppen scheren in internationale vergelijkingen. Geen verrassing hier, natuurlijk. Het leeuwendeel van de wereldburgers brengt zijn werkdag door met het opschonen van Exceltabellen in neo-brutalistische kantoorgebouwen, waar ze reikhalzend uitkijken naar de volgende koffiepauze. Dat is als de individualisering zich niet te ver heeft doorgezet in het land in kwestie; anders wordt de koffiepauze genadeloos overgeslagen uit vrees een collega aan te treffen in de kantine. In de academische wandelgangen worden soms termen als ‘arbeidsduurverkorting’ en ‘fully automated luxurious gay space communism’ gemompeld, maar iedereen heeft ondertussen in de gaten dat universitairen idioten zijn. In het gidsland Wallonië hebben ze geen hoogopgeleiden nodig. De bevolking is er blij. De sociaaldemocratie viert hoogtij. De syndiceringsgraad ligt er hoog en er zijn geen koffiepauzes waarin onbehaaglijk moet worden geleuterd met collega’s die je niet kan uitstaan. Het land wordt dan wel beschimpt in pseudo-futuristische satires met een complex vertelperspectief, maar de Waal is tenminste nog in staat tot het voelen van verbondenheid.

Als de Walen het kunnen, waarom wij niet?

De inleiding van het artikel getuigt bij nader inzien van een ongebreidelde naïviteit. “Wat kunnen we leren van onze buren?” Het is alsof er slechts een paar kleinigheden moeten aangepast worden in de marge van onze samenleving en hopsakee: we leven in een modelstaat. Slecht nieuws voor onze door vooruitgangsoptimisme doordrongen zieltjes: Vlaanderen is rot tot op het bot. We zijn prinsen van het verheven taalgebruik geworden en zijn de kracht van het platvloerse vergeten. We stellen ons tevreden met een wereld die draait rond het ongrijpbare: etherische dienstverlening is zogezegd het enige wat bijdraagt aan onze welvaart. Deze verslagenheid is niet gerechtvaardigd. Als de Walen het kunnen, waarom wij niet? Het is hoog tijd dat materialisme en consumerisme terug op hun rechtmatige sokkel worden geplaatst. Schamper is, zoals steeds, een lichtend voorbeeld door met Coca-Cola in zee te gaan.