Een regenachtige maandagavond, winteruur, dus het is al donker. De kerst winterevenementen circuleren al op sociale media, maar van de warme kerstsfeer is nog niet bepaald veel te merken in dit gure weer. Aangekomen in een iet of wat warme Brug kijk ik rond naar iemand die ook alleen zit te eten. Zou ik me erbij zetten?
Er zijn weinig plaatsen waar het zo ongemakkelijk kan aanvoelen om alleen te zitten als in een studentenrestaurant. In tegenstelling tot de bibliotheek, waar de gemiddelde student zich het liefst in alle stilte concentreert, zijn de resto’s een plaats waar vele vriendengroepen samenkomen. Een plaats voor lachen, afgezaagde verhalen over de Overpoort of om een kaartje te leggen tijdens de veel te lange middagpauze. De Brug kan daarentegen een gure plek zijn als men alleen is. Een plaats waar de student soms toestuikt om er zijn smerige maaltijden eenzaam te verorberen. De student, die er zielig en alleen zijn spaghetti oppeuzelt, kan niet anders dan dromen over een resto waar de alleeneter een vriend zou kunnen vinden om de leegte te vullen, die in onze maag achterblijft na het eten van onze tiende kroket.
Exacte sociale wetenschap
Wij zijn echter geen dromers, maar wetenschappers! Het zou dus onwetenschappelijk zijn om conclusies te trekken op basis van wat poëtisch taalgebruik. Wij eisen een strakke methode met goede experimenten! Als gecontroleerde omgeving werd besloten om studentenrestaurant 'de Brug' te kiezen. Verder beperkten we ons tot een pizza en balletjes in tomatensaus als maaltijden om mee te socializen. De toegepaste methodiek bestond eruit om een student of een studente af te sturen op iemand die alleen zat te eten. Het doel: te weten komen hoe het is om alleen in een studentenrestaurant te eten. Aan de kassa eindigde de vertrouwde weg en begaven de wetenschappers zich in het onbekende; in het terrein der alleeneters.
Wat volgt is een wetenschappelijke rapportering door onze doorwinterde doorkerste wetenschappers.
"Toen ik goed in de onderzoeksruimte rondkeek, ontdekte ik een paar studenten die op zichzelf hun zetmeel met vettaks aan het nuttigen waren. Sommigen van hen luisterden naar muziek of lazen de krant. Anderen concentreerden zich op hun etenswaren en keken amper op. Het leek alsof ze niet bij het alleen-zijn betrapt wilden worden. Wat is er mis met alleen in een restaurant te zijn?"
"Indische doctoraatsstudenten die ver buiten mijn Tinder-leeftijdslimieten liggen, vielen onmiddellijk af van de potentiële subjecten. Slechts vijftig procent van de eenzaten blijft nog over. Mensen die hun bord al voor meer dan vijfenveertig procent leeggegeten hadden ook. Me bij hen vervoegen zou immers leiden tot onmiddellijke vereenzaming nadat slechts dertig procent van m'n eigen bord leeggegeten is, aldus de Wet der Alleeneters."
In het verslag van de proef lezen we:
“Ik geef toe dat ik zelf ook niet graag alleen eet. Daarom besliste ik spontaan om op een studente af te stappen die alleen zat en tijdens het eten de krant las. Ik vroeg haar of ik naast haar mocht plaatsnemen. Ze knikte instemmend met een glimlach en vroeg of ik ook alleen was. Blijkbaar vond ze het fijn om gezelschap te hebben. Het ijs was gebroken en we praatten over onze studies, familie, hobby’s, thuisomgeving en het studentenleven in Gent. Zo ontdekte ik dat ik met deze studente met wie ik ‘toevallig’ kennis had gemaakt veel gemeenschappelijke interesses had.”
De mensen die je aanspreekt zijn meestal redelijk open om een gesprek aan te gaan
De initiële hypothese werd algauw ontkracht. Voor we ons alleen begaven naar de locatie van het experiment, hadden we bedenkingen over wat andere mensen in het studentenrestaurant van ons zouden denken. Zouden we betrapt worden op ons experiment en totaal falen in het opzet om als eenzaat te gaan eten? “Maar het is in orde, als je goed kijkt, zie je relatief veel studenten alleen zitten”, aldus de studente. Na het eten namen we afscheid.
"Bij de tweede poging heb ik me bij een groep van twee studenten gevoegd. Het resultaat was gelijkaardig: we hadden een interessant gesprek en ik voelde me totaal niet alleen. Integendeel, ik heb geleerd dat alleen eten heel positief kan zijn en dat het een bijzonder handig middel kan zijn om mensen te ontmoeten. De mensen die je aanspreekt zijn meestal redelijk open om een gesprek aan te gaan. Jammer genoeg heb ik nog niet met mijn nieuwe kennissen afgesproken. Daarom zal ik met veel plezier terug naar de Brug gaan, om nog eens 'samen alleen te eten'."
KLIK klikt niet
In een andere poging om Brug-vrienden te vinden, besloten we het toegestane hulpmateriaal voor het experiment uit te breiden met de KLIK app. Dit gaf ons de mogelijkheid om de kracht van het internet te gebruiken en het liet ons toe om op een maatschappelijk aanvaarde manier te Tinderen. Een oproep om een eenzaat te pakken te krijgen was gelanceerd daags voor de beoogde dag van het experiment.
De KLIK app laat ons toe om op een maatschappelijk aanvaarde manier te Tinderen
Een ‘klik’ bleef echter uit tot enkele uren voor de beoogde date. Trage, asynchrone communicatie langs UGent-mailboxen zorgde er vervolgens jammer genoeg voor dat het niet meer mogelijk was om binnen de openingsuren van de experimenteerzaal af te spreken.
Hoog wetenschappelijk besluit
Op het einde van een wetenschappelijk artikel wordt geacht dat de onderzoekers een besluit schrijven opdat het onderzoek door beginnende doctoraatsstudenten begrepen kan worden door enkel de inleiding en conclusie te lezen. Hoewel we het op prijs stellen als u ook de effectieve inhoud van dit artikel zou lezen, besluiten we dat alleeneters meestal ook sociale wezens zijn die een andere alleeneter wel kunnen appreciëren. Indien dit experiment enkele weken vroeger, voor de verkiezingen, uitgevoerd was geweest, hadden we er een maatschappelijk punt van gemaakt om de verkiezingen te beïnvloeden. Het staat echter vast dat dit punt door de alleenetende studentenvertegenwoordigers op de agenda zal worden gezet om de volgende rectorverkiezingen nog controversiëler te maken.
Reactie toevoegen