Spoiler alert

Enkele weken geleden vroeg iemand me wat ik deed in het leven. Zij, een Oostenrijkse van eind de twintig, woont in Brussel en bevindt zich in de hogere rangen van een Europese organisatie. Ik vertelde haar aanvankelijk vrij trots dat ik net aan mijn tweede masterdiploma zou beginnen. Ze volgde op met de standaard opvolgvraag: wat ik dan met mijn diploma’s zou doen. Eigenlijk weet ik dat nog niet. Met ervaring in verschillende organisaties in een aantal sectoren en mijn papiertjes van de universiteit heb ik mijn opties wijd open liggen, en daar ben ik vrij trots op. De Oostenrijkse daarentegen kon geen duidelijkere frons op haar gezicht toveren. Weet ik dan helemaal niet waar ik naartoe ga? Heb ik dan geen plan? Ze probeerde me wanhopig een angst voor mijn onzekere toekomst aan te praten. Er ontstond bij haar paniek in mijn plaats.

Ze probeerde me wanhopig een angst voor mijn onzekere toekomst aan te praten.

Nu verwacht je dat hier een uiteenzetting volgt over hoe ik sindsdien begonnen ben aan een vijfjarenplan om mijn perfecte toekomst uit te bouwen. Toen ik zeventien jaar was zou ik in vier jaar een master behalen in de grafische vormgeving en daarna aan de slag gaan als freelancer. Hoewel ik gestart ben aan het KASK, volgde anderhalf jaar later het oordeel dat ik dan toch onvoldoende talent had en ik beter mijn plan zou aanpassen. Toen ik negentien was zou ik dus in vier jaar een master in de bestuurskunde halen, me niet te veel laten afleiden en flink studeren, en daarna waarschijnlijk ambtenaar worden. Spoiler alert: we zijn vijf jaar verder en ik ben geen ambtenaar. Het oordeel over mijn thesis was dat ik er misschien beter nog een jaar tijd mee zou doorbrengen.

Had je me vijf jaar geleden gezegd dat ik nog in dichte aanraking zou komen met het studentenleven, door Europa zou reizen als jongerenvertegenwoordiger, zou schrijven voor een studentenblad en zou beginnen aan een tweede masterdiploma, had ik je gek verklaard. En dan vertel ik negentienjarige Nicky nog liever niet dat ik onlangs in een rave cave was, zat geworden ben tijdens een spelletje Levensweg en naar de Beiaardcantus ben geweest. De Beiaardcantus! Mijn mislukte plannen hebben me herhaaldelijk de dieperik in gesleurd. Er zijn veel tranen gevloeid en ik heb lang moeten nadenken over wat ik in godsnaam zou doen eens alles anders uitdraaide dan ik wou. Maar de dingen die de afgelopen jaren fantastisch maakten waren ook allerminst voorzien.

Vroeger focuste ik maar al te graag op mijn doelen, en dan nog het meest op diegene die ik niet haalde. Ik zeg niet dat ik tegenwoordig al mijn geld er tegenaan gooi en mij niets van mijn studiepunten aantrek. Ik leef wel in het nu wetende dat er een toekomst komt. Een toekomst waarvoor ik best studeer en geld aan de kant zet, maar die nog alle kanten uit kan. Eerder dan doelen, probeer ik me steeds mijn waarden voor ogen te houden. Ik wil een goede vriendin zijn voor mijn omgeving, een verschil maken door mijn engagementen en studies, en plezier maken. Ik weet niet in welke richting deze waarden me zullen leiden, maar zeg het me alsjeblieft ook niet. Het zou de verrassing verpesten.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen