Punk’s not dead, kids, want Lagüna heeft een EP uitgebracht. En wat voor één! Nadat ze goed scoorden op de vorige editie van De Beloften en zilver behaalden op Humo’s Rock Rally in 2018, is het immers overduidelijk dat de Antwerpse band een rooskleurige toekomst voor zich heeft. Lagüna zit stevig verankerd in de Belgische post-punk, maar kan toch niet volledig tot het genre worden gerekend. Het onderscheidt zich voornamelijk door een voelbaar muzikaal spel tussen dystopische sferen en lyrische melodieën.
Beginnen doet de EP met The Unknown Light. Een strak drumritme doemt op vanuit vage synthmelodieën. De bas voegt een paar maten later in en samen met de schreeuwerige gitaren zo eigen aan Lagüna, schiet het nummer uit zijn startblokken. De monotone, melancholische stem van Niels Elsermans - hello Ian Curtis 2.0 - zet in, en doet een contrast ontstaan met de hevige muziek die hem ondersteund. Spelen met dynamiek wordt bij deze nummers uitvoerig gedaan.
De abrupte stop van The Unknown Light doet ons meteen overgaan naar het meest bekende - en waarschijnlijk ook meest catchy - nummer van de EP, Amber Hands. Ook hier herkennen we het gelekte ritme en de uitbundige gitaren die bijna een ode lijken te zijn aan Joy Division. De bijbehorende videoclip, waarin een koppel ononderbroken kust gedurende de gehele drieënhalf minuut, moet ook zeker niet onderdoen voor de bravoure van de muziek zelf.
Na twee hevige nummers brengt Sound 2 U een zekere rust. Deze keer zonder gitaren met distortion, maar duidelijk wel een strak samenspel waar de drum het voortouw neemt. De reden hiervoor is te zoeken in de meerstemmigheid die ontstaat tussen Elsermans en Naomi Bentein, die de backings op zich neemt. Haar zachte stem en die van de zanger passen zo goed samen dat er precies maar één iemand aan het zingen is. Desondanks verliest Lagüna ook hier haar gebruikelijke duistere sfeer niet. Dat weerspiegelt zich ook in de tekst. am I too insecure / to start something new toont een zeker gevoel van droefheid, die complementair is aan het gevoel dat de EP wil overbrengen.
Sound 2 U eindigt traag en lang, met een fade-out die een voorbereiding lijkt te zijn voor het laatste nummer. En die voorbereiding is welgekomen. Nothing less begint direct met een stevige bas die meteen de toon zet van het lied. Een zenuwachtige hi-hat volgt, en plots schiet alles tot leven. De zang blijft echter even onbewogen als anders in een storm van muzikaal geweld. De gezongen delen worden afgewisseld door instrumentale, waar er telkens een kleine opbouw wordt gemaakt, maar nooit een volledige climax. Naar het einde toe gaan alle remmen los, tot plots de gitaren uitsterven, en alles terug in stilte gehuld wordt. Dit smaakt naar veel meer.
Reactie toevoegen