Ons Belgenlandje vindt elke dag wel iets nieuws om de voorpagina's mee te vullen. We piekeren over gevechtsvliegtuigen, of de nucleaire winter in Iran begint, of toch in Doel, over de plasticzee en transmigranten in onze bossen. Het Vlaamse hogeronderwijslandschap vaart liever haar eigen koers. Na vier jaar gepalaver zijn we eindelijk dichter dan ooit bij een hervorming van de academische kalender. Volgens de universiteitsbesturen tenminste, want als je het aan studenten, assistenten en professoren vraagt, is het plan dat nu op tafel ligt nog helemaal niet klaar om geïmplementeerd te worden.
Hogere werkdruk, dreigend personeelstekort en geen tijd meer voor extracurriculaire activiteiten, de universiteiten staan wankel op stelten. Ook over de wetenschappelijke basis van de plannen van de rectoren is geen pedagoog het eens. Akkoord, meer gerichte contacturen, meer remediëringsmomenten en kleinere lesgroepen geven in een ideale wereld het betere papegaaiwerk, maar is de uitdaging voor een student niet net leren omgaan met dikke pakken, prioriteiten leren stellen en de tijd krijgen om je te herpakken?
"Krijgen voorstellen ook meer waarde dan louter een plekje op de frigo?"
Of je nu voorstander bent van de hervorming of niet, één ding staat vast: niemand heeft baat bij een top down push. De vraag of je vertegenwoordigers uit alle geledingen in je vergadering moet hebben en hun agendapunten moet behandelen, staat tenslotte niet ter discussie. De vraag is of de voorstellen van die vertegenwoordigers ook meer waarde krijgen dan louter een plekje op de frigo. Vertegenwoordiging voor de vertegenwoordiging, dat is alles behalve democratie. "Daar zie, schone tekening hoor!"
Reactie toevoegen