We zijn met z’n allen om de haverklap verontwaardigd. We zijn verontwaardigd over beschonken automobilisten, over de banken, over zakkenvullende politici, over het milieu, over Europa, over academische kalenders en over klassengeneeskunde, maar toch vooral over Kevin van Temptation Island.
Doorheen de eeuwen was verontwaardiging vaak een motor voor verandering. De ene verontwaardiging is natuurlijk van groter belang dan de andere, dat spreekt voor zich. Ik ga ook niet beweren dat Kevin de volgende Arabische Lente in gang zal zetten, godbetert, maar verontwaardiging heeft de jongste jaren niet meer de impact die ze pakweg twintig jaar geleden had.
In se is er bitter weinig veranderd: bijna iedereen heeft over bijna alles een mening. Als je het geluk hebt in het Globale Noorden geboren te zijn, kan je die mening tegenwoordig ook delen met de rest van de wereld. Comfortabel vanop de troon van de welgestelde westerling in de 21e eeuw: de toiletpot.
"Mogen we geen verontwaardigde hashtags meer lanceren met onze broek op onze enkels?"
Vandaag de dag moet alles bovendien steeds sneller, korter en beknopter. Met alle gevolgen vandien: een hyperinflatie van verontwaardiging overspoelt gretig onze netvliezen.
Of ik nu wil zeggen dat we geen verontwaardigde hashtags meer mogen lanceren met onze broek op onze enkels? Zeer zeker niet. Integendeel. Blijf verontwaardigd, maar blijf dat ook nog even nadat je hebt doorgespoeld en je broek hebt opgetrokken, alvorens naar de volgende verontwaardiging te swipen.
Reactie toevoegen