Recensie: Harnas van hansaplast

‘Heeft u echt kinderporno verkocht?’ Die oprechte vraag werd Charlotte Mutsaers gesteld naar aanleiding van haar nieuwste boek ‘Harnas van Hansaplast’ dat verscheen bij de Amsterdamse uitgeverij Das Mag. Enkele collegaschrijvers stapten zelfs met de romanpassage over kinderporno naar de politie. Het moge duidelijk zijn dat Mutsaers in haar nieuwste worp weer de grenzen tussen fictie en realiteit opblaast. Verwarring troef, maar laat dat net de kracht van haar verhalen zijn. 'Harnas van Hansaplast' is een zeer vintage Mutsaers: een verstrengeling van kerstmistaferelen, een gitzwarte moeder-dochterrelatie, en een liefde voor het aberrante. Zo wordt de broer van het ik-personage dood - zonder broek, en omringd met stapels porno - teruggevonden in het ouderlijke huis aan de mondaine Utrechste Nieuwegracht. De twee overblijvende zussen proberen te reconstrueren hoe het zo ver is kunnen komen met hun broer, Barend, die moederziel alleen leefde. Het wordt onvermijdelijk ook een zoektocht naar hun eigen herinnering van de plek die als tijdscapsule gestold is. Idem dito voor de kaviaar en andere feestelijke hapjes in de ijskast. De familiekroniek zou heel clichématig kunnen uitdraaien, ware het niet dat Mutsaers erin slaagt om heel afstandelijk én tegelijk liefdevol naar haar eigen familie te kijken. Kamer na kamer wordt tot in de vezels gedissecteerd: de twee levensechte portretten van hun ouders worden zonder verpinken doorverkocht, maar bij het vinden van de stripcollectie beseffen de zussen dat ze toch niet zo erg verschilden van Barend.

0
Gemiddeld: 3 (1 stem)

Reactie toevoegen