Knuffel eens een professor

Edito

Dejeuner sur herbe

Honderden tot zelfs duizenden publicaties op een carrière; je kan je al snel afvragen wanneer professoren nog slapen. Toch zijn de proffen die hun namen in een aantal jaren tijd op minstens vierhonderd papers plaatsten, in sommige faculteiten dikker bezaaid dan in andere. Zij hebben zo veel publicaties op hun naam staan, dat enkelen er zelfs meerdere per week lijken te schrijven. Helemaal op hun eentje? Natuurlijk niet. Aan de Vlaamse Universiteiten worden publicaties natuurlijk wel aangemoedigd, zowel om carrière te maken als om financiële middelen binnen te halen. "De slinger is doorgeslagen", klinkt het.

"De slinger is doorgeslagen"

Aan de faculteiten die in het artikel op pagina zes aangehaald worden, heerst bovendien een cultuur waarin auteurs ervoor kiezen om proffen in invloedrijke functies als medeauteurs op hun publicaties te vermelden. Zo bedanken auteurs niet enkel de collega's die hen hielpen om middelen voor hun project te verkrijgen, maar krijgen publicaties ook meer aandacht. Een wonderoplossing hiervoor is er niet, wel kunnen bepaalde aspecten van het probleem aangepakt worden. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door individuele proffen meer differentiatie tussen onderwijs en onderzoek toe te laten, of door interne competitie voor middelen af te schaffen. Moraal van het verhaal: als je professor zich weer eens excuseert voor het uitblijven van die nieuwe cursus, sluit je armen eens rond die mens in plaats van hem of haar te lynchen. 

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen