“Grote labels die voor jou een persoonlijkheid creëren: dat marcheert gewoon niet”

Frontvrouw Fien Deman brengt met Ivy Falls eerste EP uit

Gezegend met een engelenstem, veel ambitie en een haarscherpe visie op hoe ze te verwezenlijken, staat Fien Deman met de opkomende EP ‘Mean Girls’ met Ivy Falls aan de vooravond van een doorbraak bij het grote publiek.

Het is reikhalzend uitkijken naar verse nummers van wat prompt werd bestempeld als de nieuwe Belgische muziekbelofte. Ivy Falls is de groep gevormd rond Deman, hartsvriendin Trui Amerlinck (Tsar B), Xavier De Clercq (Sleepers’ Reign) en Simon Raman (Steiger). Nadat ze eerder met I Will, I Swear meer orkestrale popmuziek maakte, koos ze nu resoluut voor haar eigen ding. De melancholische pastelpop die daar uit voortvloeit, is iets subtieler en dromeriger dan voorheen. Met een stugge vastberadenheid bestormt ze op drieëntwintigjarige leeftijd het Belgische muzieklandschap.

Amai, iemand van Gent

De intrede van Deman in de muziekwereld verliep nochtans niet via het conservatorium of een ander klassiek parcours. “Ik hoorde via via dat er iemand in Gent was die graag eens iets met mij zou opnemen. Amai, iemand van Gent, dacht ik, alsof dat iets megazots was. Ik zat toen in het middelbaar in Waregem, niet per se een erg creatieve omgeving – no offence tegenover Waregem. (lacht)” Deman verwijst naar Jonathan Van Landeghem, met wie ze I Will, I Swear opstartte. Ze namen samen het nummer ‘Sleep’ op, plaatsten dat op het onlineplatform vi.be en voor ze het wisten waren ze de dag nadien te horen op Radio 1. “Ik was toen achttien jaar en dat was wel overweldigend. We kregen meteen een aanbieding van een label, Unday Records - waar ik nu nog steeds bij zit - zonder dat we eigenlijk een band hadden. Zo van: ‘Tof nummer, we gaan jullie tekenen’, iets wat nu ondenkbaar is.”

Een écht goed album

Ondanks het feit dat I Will, I Swear schijnbaar zonder veel moeite een plaats aan het claimen was in het Belgische muzieklandschap (in 2015 wonnen ze ‘De Nieuwe Lichting’, een wedstrijd waarin Studio Brussel op zoek gaat naar jong talent), leek Deman toch niet helemaal overtuigd van een toekomst bij de groep. “Later besefte ik dat het genre mij niet 100 procent heeft gelegen. Ik heb dat toen gedaan omdat mij dat gevraagd werd en ik begrijp ook wel dat mijn stem paste bij die dramatische, rustige en melancholische sound.” Een album heeft de groep met Deman dus nooit gemaakt, al was dat initieel wel degelijk de bedoeling. “Toen we met I Will, I Swear naar de plaat toewerkten, heb ik ook mijn demo’s laten horen. Ik merkte gewoon dat ze daar niet echt een plaats gingen vinden. De nummers zouden te veel omgevormd worden, en ik had ook totaal geen ruimte gemaakt voor strijkers of zo, want dat was niet hoe ik het zag. Als je een album uitbrengt, dan moet het écht goed zijn.Vandaar dat ik die beslissing proactief heb gemaakt en zelf door ben gegaan met de demo’s die ik had.”

"Een frontman kan zich veel meer permitteren dan een frontvrouw"

En daaruit vloeide Ivy Falls voort. De bejubelde orkestrale pop maakte plaats voor een subtielere en meer intieme variant, die bol staat van de melancholie. “Wel een ander soort melancholie”, verduidelijkt ze. “Bij I Will, I Swear was het zonder positieve kwinkslag op het einde, waardoor je ook wat down werd. Nu is het wat nuchterder: sommige dingen in het leven sucken, maar dat is nu eenmaal hoe het gaat.”  

Be gone by twelve

Hoewel ze met Ivy Falls minder nummers wil maken die over relaties gaan (“Er is wel meer in het  leven dan dat.”), doet de single ‘Twelve’ toch verdacht veel denken aan een stukgelopen romance. “Van sommige nummers die ik al heel lang geleden heb geschreven, weet ik nog wel met welke gedachte ik dat gedaan heb, al kan ik er nu evengoed iets nieuws aan koppelen. ‘Twelve’ was zo’n nummer: dat ging toen over een professionele relatie die in een bepaalde zin vastzat, met het gevoel ermee te willen ophouden. Onlangs vertelde iemand me daarover: ‘Ik dacht dat het refrein ging om de laatste ruzie voor je echt uit elkaar gaat’. Dat is op zich ook een mooie manier om het te interpreteren. Mocht ik het allemaal letterlijk zeggen, was er geen interpretatie meer mogelijk, en dat zou jammer zijn.”

Het schrijven van de nummers doet ze het liefst zo spontaan mogelijk. “Ik zet de muziek op en begin gewoon te zingen. In het begin is dat een woordenkots, maar zo uit ik op een natuurlijke manier wat mij bezighoudt. Je hebt mensen die op hun lichaam spreuken of dingen tatoeëren die ze voor altijd willen onthouden. Wanneer ik besef dat een bepaalde situatie die ik meemaakte ongezond was, of ergens lessen uit wil trekken, schrijf ik daar nummers over. Zo kan ik dingen dan op een zekere manier loslaten. Misschien is 'Silver' hier wel een goed voorbeeld van.”

Het romantische idee van de muzikant die puur voor de muziek schrijft, is een illusie


‘Trying hard to be underestimated’, zo begint het nummer. “Ik had in het verleden wel vaak het gevoel dat ik aanzien werd als iemand die niet veel kon, of misschien was dat omdat ik mezelf soms zo zag. In het refrein probeer ik mezelf te overtuigen: allez, je kan wel dingen, hold on. Maar niet elk nummer heeft per se iets constructiefs, natuurlijk. ‘Mean girls’ is eerder vaag, zonder een echte eindconclusie.” Dat de naam van het nummer ook de titel van de EP zou worden, stond al snel vast. Met de zin ‘Mean girls, they bring the best out of you’, verwijst ze naar manipulatieve vrouwen. “Zo van die meisjes die op een heel slinkse manier jongens rond hun vinger draaien, die vervolgens heel hun leven laten vallen voor hen. Al kan het natuurlijk even goed omgekeerd zijn: ik haat het om te zeggen dat jongens zus zijn en meisjes zo.”

Muzikant-ondernemer

De eerlijkste versie van zichzelf, zo omschreef ze Ivy Falls eerder. Dat daarbij de nodige dosis onvervalste authenticiteit en oprechtheid komt kijken, vindt Deman vanzelfsprekend.“Het is voor mij essentieel dat de muziek die ik maak, weerspiegelt wie ik ben. Ik doe ook wel research naar de meeste artiesten naar wie ik zelf graag luister, om te zien of zij effectief hun eigen teksten schrijven. De meeste kleinere, alternatieve artiesten doen dat gelukkig allemaal zelf.” Geld is naar haar mening dus niet altijd de doorslaggevende factor voor succes. “Je hebt artiesten die bij grote labels zitten, gigantische budgetten ter beschikking hebben, en vervolgens totaal niet oprecht overkomen. Grote labels die voor jou een persoonlijkheid creëren: dat marcheert gewoon niet.” Een concreet voorbeeld van die oprechtheid? “De videoclips van Brihang, rond simpele ideeën, zijn geniaal. Hij heeft nu ook een nummer uitgebracht, ‘Kleine Dagen’, met 71 video’s gemaakt door zijn fans. Megagoed concept: interessant, uniek, je komt er mee in de pers … Zo moet je ook denken. Ik vind dat je muzikant-ondernemer moet zijn.” Dat Deman vindt dat het totaalpakket goed moet zitten, laat ze dus niet misverstaan. “Het romantische idee van de muzikant die gewoon puur voor de muziek schrijft en de rest hem geen reet uitmaakt, is een illusie. Het irriteert mij zelfs.”

Charismatisch gezwier

Ondanks het recent losgebarsten debat rond seksisme na wantoestanden in de filmwereld, lijkt het in de (Vlaamse) muziekscène gelukkig niet zo’n gang te gaan. Of wel? “Ik denk dat zulke zaken in de muzieksector ook wel gebeuren, al kan ik voor mij persoonlijk niet meteen een voorbeeld aanhalen”, zegt Deman. “Ik vind wél dat er ongelijkheid is tussen mannen en vrouwen in de muziek. Een frontman kan zich veel meer permitteren dan een frontvrouw. Als een man en een vrouw identiek dezelfde uitstraling hebben of bewegingen maken, is dat als man cool en als vrouw arrogant. Kijk naar Mathieu Terryn: die staat op het podium, zwiert met zijn armen en dan vinden anderen en ik dat charismatisch en cool. Bij een vrouw zou dat niet het geval zijn, die is al snel te aanwezig. Er wordt bovendien ook wel eens minachtend verwezen naar ‘de zangeres’ in plaats van muzikante of frontvrouw.” Een principiële overschakeling naar een volledig vrouwelijke band is misschien iets te veel van het goede: “Het zou wel heel cool zijn, maar je moet in de eerste plaats kiezen voor kwaliteit, en niet gender.”

Recensies googlen

Zelfs de grootste Belgische bands lezen de recensies

En daarop is het dus naar alle waarschijnlijkheid wachten tot eind deze maand. De release van de EP staat gepland voor in november, maar Deman zit niet stil. “Ik ben echt wel een planner. Ik ben eigenlijk al aan het schrijven voor een album voor volgend jaar. Of is dat te vroeg? Ik weet het niet. (lacht)” Dat die plaat niet gaat klinken zoals we Ivy Falls nu gewoon zijn, is niet uitgesloten. “Het zou kunnen dat de stijl evolueert: ik heb al een idee van de richting die ik uit wil en met wie ik graag zou samenwerken. Bert Cannaerts (van de alternatieve Gentse rockband Newmoon, red.) heeft al gezegd mee te willen werken.” Maar eerst dus ‘Mean Girls’ afwachten, om dan in de recensies te duiken. “Na Gent Jazz was het eerste wat ik deed ‘review Ivy Falls Gent Jazz’ googlen (lacht). Het is wederom een illusie dat sommige artiesten geen recensies meer lezen: zelfs de grootste Belgische bands zijn er mee bezig. Het is gewoon belangrijk ze te kunnen plaatsen.”

 

'Mean Girls' verschijnt midden november.
Ivy Falls speelt op 5 december in Trefpunt. Tickets zijn te verkrijgen via Democrazy.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen