Véél pianomuziek en een frêle chanteuse met een dwarsfluit. Melanie De Biasio liet verstaan dat ook stilte gevaarlijk kan aanvoelen.
Op een zondagmiddag naar een festival gaan, het blijft een surreële dimensie hebben. Zeker als de tent er nog bijna verlaten uitziet. Jammer voor de jongens van Steiger, maar er was blijkbaar niet veel interesse voor hun muzikale experimenten met soundscapes uit de natuur.
Proximus tune
Toen de Nederlandse pianist Joep Beving aankondigde dat hij geen applaus wilde krijgen tijdens zijn ingetogen set, besloten we met onze voeten te applaudisseren en maakten we een ommetje richting garden stage. Daar stond een Gents groepje dat wél aandacht van het publiek kon appreciëren. Gilman wist ons te charmeren met een cover van Joni Mitchells’ ‘A Case Of You’ die beter was dan het origineel. Complimenten aan de zanger. Hun unieke combinatie van electronica, jazz, en krautrock blies ons van onze oranje sokken. Wie ook verraste, was componist Wim Mertens. Die haalde zo even een falsetto uit zijn strottenhoofd waarmee hij een beetje klonk zoals Bon Iver met een flinke kater. Een zucht van verlichting kwam los in de zaal, toen hij ein-de-lijk ‘Struggle for Pleasure’ speelde, de koning van alle reclametunes: de ‘Proximus tune’.
Wim Mertens
Flou Manou
Le Manou met Franse paroles
Le Manou is een project van Manou Maerten, studente muziekproductie aan 't KASK. Ze verraste ons allemaal met haar engelengezang en liet de tent al tijdens de soundcheck spontaan vollopen. De manier waarop ze lyrische klassieke muziek met elektronische vibes combineerde, alsook de keuze voor Franse paroles, getuigden van een jonge groep die ook 'moeilijkere genres' naar een hedendaags tijdperk katapulteert. Met vier bandleden, aan de cello, drum, toetsen, een leadzangeres en daarbovenop nog een schattige bescheidenheid zoals je die enkel van een nieuwe opkomende band kan verwachten, sleepten ze het publiek mee in opzwepende dansnummers. Deze flow werd spijtig genoeg af en toe doorbroken door het hevige gebruik van stemvervormers. De balans tussen klassiek en elektronisch werd soms niet behouden, wat je ook kon merken aan de vibe bij het publiek.
Goudhaantje
Van divagedrag kun je Melanie De Biasio nauwelijks verdenken. Ze kwam op in dezelfde kleren als bij het interview dat we voordien met haar hadden. Met alleen een streepje dwarsfluit en wat percussie plaagde ze het publiek. “This is just a warming up”, fluisterde ze laconiek. Dat minimalisme werd de rode draad van de hele set. Uiteindelijk konden we ‘Let Me Love You’ ontwaren, dat getuigde van haar gevoel voor timing. Daarna volgde het bezwerende ‘Brother’ dat perfect een tragische western had kunnen begeleiden. De bassen dreunden richting het hoogtepunt met een mash-up van ‘Blackened Cities’ en ‘Gold Junkies’, dat gerust langer had mogen duren. De Biasio bracht spanning in de set, puur en alleen door te ademen. We waanden ons in een tropisch regenwoud, achterna gezeten door een onbestemd gevaar. Helaas werd de reis daarna minder avontuurlijk. Hoewel er af en toe uitstapjes waren naar rokerige cafés in het Parijs van de jaren 50, was het wachten op ‘Your Freedom is the End of Me’ om terug mee aan boord gehesen te worden. Gezeten op haar knieën kondigde ze haar afscheid aan, terwijl het publiek tot tweemaal toe recht veerde. Met vrucht geslaagd.
Melanie De Biasio
Reactie toevoegen