"We zijn niet 'slechts' onze beperking"

Ine verloor 90% van haar gehoor en had daarom moeite bij het afleggen van de examens. Ze pleit voor een persoonlijkere aanpak, uitgebreide eindtermen en meer begrip voor alle beperkingen aan de universiteit. "Wij bijten niet", lacht ze. 

Hoe kan je een student met een beperking als een paria doen voelen? De assistent van het examen Diversiteitsmanagement - ironie, wat is dat? - heeft er een antwoord op. Je stelt aan de student voor dat deze het examen helemaal vooraan in het auditorium maakt, aan een apart tafeltje met het aangezicht naar de rest van de aula gericht. Bonuspunten als je de student naakt door de aula laat lopen terwijl de andere studenten “​Shame! Shame! Brotherfucker​!” roepen. 

Vooraan in het auditorium

In bovenstaande situatie belandde ik nadat ik een half jaar geleden besloot om - na een identiteitscrisis - mijn master te veranderen naar de master Gender en Diversiteit. Totaal onverwacht (en ongerelateerd) verloor ik op hetzelfde moment 90% van mijn gehoor. Aangezien ik hierdoor de uitleg over het examen niet zou verstaan, had ik op voorhand met de prof afgesproken dat ik een plaats vooraan in het auditorium zou krijgen zodat ze alle informatie nog eens persoonlijk tegen mij konden herhalen. Aangekomen op het examen, merkte ik echter dat we onder “vooraan in het auditorium” verschillende dingen verstonden. Nadat ik dit misverstand met de assistente had uitgeklaard - aangezien de prof even afwezig was - kreeg ik een verontschuldiging en mocht ik zelf een plaats kiezen in het auditorium. Hoewel deze reactie zonder twijfel goed bedoeld was, legt het een groter probleem bloot: onze maatschappij weet niet hoe ze om moet gaan met personen met een beperking. Hoewel er op mijn universiteit verschillende faciliteiten voorzien zijn, loopt de praktijk vaak verder achter dan de gemiddelde student op zijn studieschema.

"Onze maatschappij weet niet hoe ze moet omgaan met personen met een beperking" 

Praktische communicatietools

De bedoeling van deze faciliteiten is namelijk niet om studenten met een beperking als een verstotene aan de kant te schuiven, maar om hen op een normale manier te helpen functioneren binnen de universiteit. Zelf ben ik hier ook schuldig aan. Ook ik wist niet hoe ik moest omgaan met mensen met een beperking. Laat staan dat ik wist hoe ik moest omgaan met mijn eigen beperking. Al 19 jaar volg ik lessen om een diploma te halen en mij voor te bereiden op mijn toekomst, maar geen enkele les had mij hierop voorbereid. Ik leerde Latijnse naamvallen en wiskundige formules en alles ertussenin. Tot ik aan de master Gender en Diversiteit begon, kwam ik het woord “beperking” enkel in een biologische context eens tegen. Weten hoe het lichaam werkt en hoe het soms niet werkt, helpt echter niet om de nodige bewustwording te creëren. We hebben bovendien praktische communicatietools nodig om ons gedrag correct aan te passen.

Zet ongemakkelijkheid opzij

Ik pleit daarom voor andere eindtermen op de middelbare school, zoals betere inclusie binnen levensbeschouwelijke vakken. En waarom geen algemeen vak gender en diversiteit invoeren in het hoger onderwijs? Op deze manier kunnen we leren hoe we moeten omgaan met mensen met een beperking (en andere minderheidsgroepen) en hoe we deze mensen als volwaardige leden in onze maatschappij opnemen. Aangezien er op structureel vlak nog geen veranderingen gebeuren, zal ik een nederig advies bieden. Er zijn eigenlijk maar twee dingen die je moet weten over hoe je het best omgaat met iemand met een beperking. Het eerste is dat elke beperking anders is. Zelfs gehoorbeperkingen verschillen sterk van elkaar. Voor elke beperking is er een andere manier om ermee om te gaan. Als je twijfelt hoe je iemand het beste kan helpen, kan je het simpelweg aan die persoon vragen.

"Niemand weet beter hoe ze geholpen kunnen worden dan de persoon zelf" 

Niemand weet immers beter hoe ze geholpen kunnen worden dan de persoon zelf. Het tweede is veruit het belangrijkste, en is iets dat in het publieke debat vaak vergeten wordt: mensen met een beperking zijn nog steeds mensen. We hebben nog steeds een persoonlijkheid en we zijn niet slechts onze beperking. Sommigen vragen gemakkelijker hulp, anderen zijn gesteld op hun onafhankelijkheid. Je kan ons net zoals andere mensen gewoon aanspreken. Het is een cliché groter dan het ego van Donald Trump, maar wij bijten niet. Al kan je van mij wel een sarcastische opmerking verwachten, maar ik beloof dat het grappig zal zijn. Dus, beste lezer, de volgende keer dat je niet weet hoe je moet reageren op iemand met een beperking, zet die ongemakkelijkheid opzij en vraag het gewoon. Willen we dat afspreken, Guido?

0
Gemiddeld: 5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen