The female lens

Vrouwelijke regiseurs op Film Fest Gent 2022

Het is "belangrijk om overal sterke feministische stemmen te hebben", zei Céline Sciamma onlangs in een interview. Enkele vrouwelijke regisseurs voegden op Film Fest Gent de daad bij het woord. Een selectie van onze redacteurs.

De eerste dag van Film Fest Gent zat vol met prachtige films die de kijker meeslepen en beroeren. En dan was er 'Un beau matin' door Mia Hansen-Løve.

Sandra (Léa Seydoux) bevindt zich in een kantelmoment van haar leven. Nadat haar man stierf, ging ze met haar dochter in Parijs wonen. Haar vader was ooit een geniale filosoof, maar takelt razendsnel af. Dat is waar 'Un beau matin' rond draait: Sandra zorgt voor iedereen, maar vergeet daardoor zichzelf. Na de dood van haar man schenkt ze geen aandacht meer aan de liefde, tot een knappe vriend plots terugkomt van een ontdekkingsreis. Hij heeft een vrouw en zoon, maar toch beginnen ze een hartstochtelijke affaire. Seks, sarcasme en existentiële vragen ... een op en top Franse film dus. 

Het verhaal bezit bitter weinig diepgang, waardoor ook de emoties niet binnenkomen bij de kijker. Als Sandra voor de derde keer een traan laat op de bus, lijkt het bijna komisch. Alles lijkt te draaien rond de affaire en het verlies van haar vader, maar ook deze zaken blijven enorm oppervlakkig: de affaire wordt tweemaal stopgezet en weer opgestart zonder een verandering in attitude of situatie, en de relatie tussen Sandra en haar vader zou heel hecht moeten zijn, maar er wordt nooit gehint naar herinneringen die dat bevestigen.

Na bijna twee uur van dit 'will they, won’t they'-verhaal, gaat er een zucht van opluchting door de zaal wanneer de aftiteling tevoorschijn komt. Het was vechten tegen de slaap door een fundamenteel gebrek aan verhaal. 'Un beau matin' wekte geen greintje sympathie op voor de personages, enkel een lach of wat lichte irritatie.

Joy (Elisabeth Banks), een huisvrouw in het Chicago van de jaren 70, is zwanger. Wanneer ze plots ineenstort, blijkt dat haar hart een volledige zwangerschap niet zal halen. Het ziekenhuis wil niet ingrijpen, tenslotte haalt 50 % van de vrouwen met deze aandoening het gewoon. Joy zoekt naar een manier om haar zwangerschap af te breken en komt dan terecht bij 'Call Jane', een collectief dat vrouwen aan een abortus helpt. Een korrelig beeld, de kenmerkende vinylplatenruis in de muziek en een telefoon met een krulsnoer. Het is duidelijk: we zijn in de jaren 70. In de sfeerschepping van deze film klopt alles.

De manier waarop regisseur Phyllis Nagy een niet-officiële abortus besloot uit te beelden, grijpt je bij de keel. In een steriele ruimte met een dokter die je als een tandwieltje van zijn winstmodel ziet, met niemand om je hand vast te houden. De scène blijft je bij, zoals enkel een goeie scène dat kan doen. Wat verder in de film wordt duidelijk dat het niet alleen draait om het verhaal van het klassieke blonde, rijke hoofdpersonage. Er zijn zoveel redenen om een abortusingreep te laten doen en het collectief oordeelt niet. De diversiteit die aan bod komt, is prachtig.

Toch lijkt het verhaal op momenten iets te simplistisch. Joy lijkt wel erg snel over haar abortus heen te geraken, de volgende scène is ze gewoon weer de oude. Ze heeft geen pijn en totaal geen slecht gevoel. Dat is natuurlijk mogelijk, maar het is ook een beetje een platgetrapt filmcliché dat een juiste keuze een intern conflict uitsluit.

'Alcarràs' is een klein dorpje in Catalonië, Spanje. De gelijknamige film, door Carla Simón, is een momentopname uit het leven van een familie perzikentelers. De familie leeft al generaties lang van het land en de oogsten, tot blijkt dat de eigenaar het land wil verkopen en er zonnepanelen op wil zetten. De familie raakt verdeeld over hoe ze moeten omgaan met dit nieuws. Dat is ongeveer ook waar het verhaal stopt. De telers vormen een heel grote familie, maar de verbanden worden nooit echt duidelijk gemaakt. Er is een puberende dochter die altijd gefrustreerd lijkt, een zoon die nooit iets goed doet en drie kleine kinderen die in de velden spelen. Welke kinderen van welke volwassenen zijn, is bij momenten moeilijk te volgen. De personages worden ook niet echt geïntroduceerd. Soms duiken ze plots op met de uitleg: "Zij wonen niet hier, maar in de grote stad." De kijker moet zelf dan maar kiezen of ze zijn gekomen om te helpen met de oogst, of voor de grote familieraad.

Wel is de omgeving prachtig in beeld gebracht. De stilstaande beelden in deze film zijn echte pareltjes, maar het verhaal is zoek. Het einde laat de kijker vooral verward achter. Niets wordt verder uitgelegd en een oplossing is er al helemaal niet. Dat is ook niet altijd nodig, maar dan is er wel een ander eindpunt nodig. 'Alcarràs' is een mooi dorp om een vakantie door te brengen, maar de film is niet meteen een aanrader.

Keizerin Sisi is een fascinerend figuur. Niet alleen omdat haar naam bestaat uit een verdubbeling van het Spaanse woord voor 'ja', maar ook omdat ze Oostenrijk en Hongarije voor een tijdje heeft eengemaakt. Dat is eigenlijk alle achtergrond die je als kijker nodig hebt, omdat deze film absoluut niet draait rond de historische gebeurtenissen omtrent de keizerin.

'Corsage' is een echte verfrissing voor een kostuumdrama, en al zeker voor een biopic te zijn. De film zoomt volledig in op het personage van Sisi en haar reis door het keizerinschap, wat zij als een mentale gevangenis ervaart. Dat doet de film echter bijzonder traag, soms zelfs té traag aanvoelen. Tegen het derde bedrijf valt de film als het ware stil, wat al snel tot een gevoel van verveling leidt. 

Cinematografisch is de film echter fascinerend, met veel wijde shots van lege ruimtes en lege personages. De film slaagt er op die manier goed in om de leegte die Sisi voelt in een uitgestorven paleis te tonen. Ook de muziek is above par. Wel is de film qua chronologie vrij verwarrend, wat zeker niet helpt bij het verveelde gevoel waar je als kijker mee achterblijft. 

Een stevig kostuumdrama dus, dat hier en daar toch wel een steek laat vallen.

 

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen