Recensie: And Then We Danced

Mochten de makers Levan Gelbakhiani niet geselecteerd hebben voor de rol van Merab, had Pixar hem wellicht gestrikt als kok Linguini voor een vervolg op 'Ratatouille'. Gelukkig nam zijn loopbaan een heel andere wending en kan iedereen hem nu als danser zien schitteren in 'And Then We Danced', een rauwe film van de Zweeds-Georgische regisseur Levan Akin. In 'And Then We Danced' zien we hoe Merab, al van kindsbeen af bezeten door dans, zichzelf tot het uiterste inspant om carrière te maken in het Georgische Nationaal Ballet. Hoewel de lessen en choreografieën extreem veeleisend zijn, verloopt alles vlekkeloos en streeft Merab naar een felbegeerde plek in een nieuwe opvoering van het balletensemble. Tot Irakli (Bachi Valishvili), kersvers ballettalent, plots in het gezelschap opduikt en Merab niet alleen met onbekende gevoelens, maar ook met snijdende concurrentie geconfronteerd wordt.

Noem een kat een kat: op het eerste zicht vertoont 'And Then We Danced' inderdaad treffende gelijkenissen met 'Call Me By Your Name'. Het verkennen van homoseksuele gevoelens en driften vormt de leidraad doorheen de film. Beide hoofdpersonages stralen onschuld uit, zijn nogal schuchter maar vooral zoekende. Al dan niet geheel toevallig lijken Timothée Chalamet en Levan Gelbakhiani nog eens erg op elkaar. Hun routineuze leventje wordt van de ene dag op de andere overhoop gehaald door romantische, voor henzelf onbekende emoties door de verschijning van een tweede figuur. Aanvankelijk spreken beide spelers hun gevoelens niet uit ten opzichte van elkaar, maar gaandeweg evolueren ze samen onvermijdelijk naar momenten van hartstocht en passie. Wat daarop volgt, is een bijtende zelfontdekkingsreis op de golven van grillige geestdriften. 

De Georgische variant valt gedurende 105 minuten zeker niet compleet uit de boot naast de Italiaanse, al voelt hij af en toe wel makkelijk aan als een minder gepeperde en iets suffere variant ervan. Maar toch verdient 'And Then We Danced' absoluut de lof die het krijgt. Het kader waarin dit onderwerp de vrije loop wordt gelaten, is een pak grimmiger en benauwder dan dat van zachte, zwoele zomeravonden. De focus ligt niet zozeer op het grenzeloos ontplooien van homoseksuele gevoelens, maar op de bikkelharde taboesfeer die ontstaat bij de kleinste afwijking van het conservatieve, ultramannelijke ideaal. Merabs gezicht en daarbijhorende emoties vallen te allen tijde bijzonder moeilijk af te lezen. 'And Then We Danced' stuurt vooral een benauwd gevoel op de kijker af; een koude rilling waarbij je je als Belg toch heel even gelukkig prijst, om vlak erna intens mee te leven met Merab en de muurvaste grenzen waarin zijn emoties plaatsvinden. 

Ondanks de inhoud kent de film een zekere stabiliteit en speelt deze zich ook af in een relatief vredige atmosfeer. De enscenering die Lisabi Fridell laat zien, straalt zelfs in de meest hitsige momenten een natuurlijke rust uit. Nuchtere acteerprestaties, geen al te interruptieve soundtrack en gecompliceerde emoties in de ondertoon en een best eenvoudige rode draad. Less is more, en dat loont in deze film zeker de moeite. Akin levert een gedurfde Georgische prent af, die alvast behoorlijk in de smaak valt.