Over de UGent, dronkenschap en seksuele intimidatie

Dit is een anonieme lezersbrief, ingestuurd door een medewerker van de UGent.

Deze vrijdag gingen een professor en een assistent van UGent stevig uit de bocht tijdens een nachtelijke livestream. De heren gingen in tegen de coronamaatregelen, beledigden politieagenten en deden dat voor het oog van ongeveer 150 studenten. Er volgden verontschuldigingen en gisteren boden ze hun ontslag aan.

Voor UGent lijkt de zaak hiermee afgehandeld. Opvallend is echter het statement dat rector Rik Van de walle gisterenavond op zijn Facebookpagina deelde: “Wat we te zien kregen, is onverzoenbaar met de pedagogische en maatschappelijke opdracht van de UGent. Dit is niet waar onze universiteit voor staat. Dit is niet wie wij zijn. De samenwerking werd definitief stopgezet.”

Naar aanleiding van deze uitspraak wil ik graag terugblikken op de zaak van professor J.P. aan de faculteit Letteren en Wijsbegeerte. Deze werd in 2016 beschuldigd van seksuele intimidatie en machtsmisbruik. Hij werd tijdelijk op non-actief gezet en kreeg een demotie van twee loonschalen en wat prestige te verwerken. In het academiejaar 2017-2018 ging hij in alle stilte weer aan de slag.

Ondertussen spande J.P. zelf een rechtszaak bij de Raad van State aan tegen de UGent omwille van vermeende procedurefouten. Bovendien hangt oud-rector Anne De Paepe een klacht boven het hoofd wegens laster en eerroof.

In 2020 geeft J.P. opnieuw les en begeleidt hij opnieuw studenten en doctorandi. Blijkbaar weegt het eenmalig dronken en onverantwoord gedrag waarbij verkeerde woorden zijn gevallen zwaarder door dan het systematisch misbruiken van een machtspositie om grensoverschrijdend gedrag te stellen tegenover (doctoraats)studenten. Hoewel de twee communicatiewetenschappers zelf hun ontslag indienden, lijkt de druk op hen erg groot geweest te zijn. We kunnen ons afvragen waar deze druk was in het geval van J.P. Integendeel, de druk werd vooral bij de slachtoffers gelegd. De handelingen van J.P. tonen duidelijk aan dat hij zich van geen schuld bewust is. De universiteit zelf neemt amper verantwoordelijkheid. Andere Belgische instellingen zoals UHasselt trokken in vergelijkbare zaken wel duidelijk een streep onder de samenwerking.

Sara Ahmed gebruikt in 'Complaint as Diversity Work' het beeld van de archiefkast. Binnengekomen klachten worden vaak in alle stilte geklasseerd. Niet toevallig kozen de activisten van What About Our Correspondance? tijdens hun actie op 25 oktober 2019 tegen het aanhoudende seksisme in het S.M.A.K. voor de slogan “Het S.M.A.K. is te stil”. Machtsstructuren en aangespannen rechtszaken zoals die van J.P. doen vooral dat: slachtoffers het zwijgen opleggen. 

We kunnen vrij eenvoudig concluderen dat de Universiteit Gent, in tegenstelling tot wat ze zelf graag durft te denken, wel degelijk nog een oude patriarchale instelling is waar slachtoffers niet correct worden bejegend, grensoverschrijdend gedrag enkel gezien wordt als een fysiek aantasten en daders de ruimte krijgen om de tientallen slachtoffers in twijfel te trekken. Hierdoor blijft de drempel om in andere gevallen van grensoverschrijdend gedrag actie te ondernemen bijzonder groot, ondanks recente initiatieven zoals Trustpunt. 

De vergelijking tussen deze twee casussen maakt dus erg duidelijk wat onze universiteit beschouwt als onverzoenbaar met haar pedagogische en maatschappelijke opdracht, en wat niet.

Factcheck: Er luidt dat de assistent reeds de ochtend na de livestream ontslag nam bij de rector, en dit dus niet pas op dinsdag gebeurde.

0
Gemiddeld: 5 (4 stemmen)

Reactie toevoegen