Koken als een vorm van performance en engagement wordt relevanter en actueler met de jaren. Voorgangers zoals Rirkrit Tiravanija en Alicia Rios kookten voor hun publiek als een daad van liefde of generositeit. Helaas moeten we restaurantbezoeken nog even uitstellen, en moest Sien Vanmaele een alternatief bedenken voor haar kookworkshops. Dan maar met Zoom!
Na het ontvangen van mijn zeepakket (met vier soorten wieren en een brief van Sien) stel ik mij volledig op aan het fornuis. "Net zoals ik dat zou doen voor Jeroen Meus", vertelt de brief me. Ik heb nodig: een mes, snijplankje, dunschiller, vork, lepel, steelpannetje, het zeepakket, boter, sjalot, look en vier in twee gesneden krieltjes in een pot met water.
De voorstelling zou stipt om 17u beginnen, en om 17u04 breekt mij het zweet uit als de host me nog niet heeft toegelaten in de room. Zo ziet u maar, de angst voor technische fouten is nog niet meteen uit ons DNA. Om 17u06 ben ik in Siens virtuele keuken, met een paar virtuele medecursisten, en kunnen we beginnen koken.
Sien Vanmaele is een jonge theatermaakster die zich zorgen maakt: ze is bang voor het einde van de wereld. Daarom wil ze zich voorbereiden. Tijdens haar verblijf in Oostende onderzoekt ze of zeewier en zilte planten ons kunnen redden als de wereld vergaat. Ze sprak met, onder andere, een zeebioloog en een gids die haar rondleidde aan zee.
Terwijl we allemaal onze patatjes opzetten met blaasjeswier, de zeemansboter bereiden met zeesla, en onze thee met nori drinken, ontspint zich een poëtische zoektocht naar de bodem van de Noordzee. Wist u dat zeewier geen wortels heeft? En dat zeepokken een piemel hebben die tien keer groter is dan hun lijfje? Een wondere onderwaterwereld door de koptelefoon, met het geluid van pruttelend water op het vuur en de geur van verschillende soorten wieren in je neus.
Maar al die magische bevindingen laten je niet vergeten waarover het gaat: het einde van de wereld. Om corona maakt ze zich niet per se veel zorgen, eerder over het andere grote gevaar dat onze nieuwssites momenteel domineert: de droogte. Onder het zeeoppervlak is er een gigantisch bubbel van zout zeewater, onder het land een veel kleinere bubbel zoet water. Eentje die wij systematisch leeghalen. Onze grond zal verzilten, en dan zijn zilte planten de enige die er nog goed zullen gedijen. We maken ons echt klaar voor een nakende apocalyps.
De zeepokken spreken ons poëtisch toe om niet zoals hen vast te klampen aan de rotsen, maar om ons te laten meedrijven zoals het zeewier.
Op het moment dat de zwaarte net te veel lijkt te worden, mogen we onze aardappels afgieten, en de gesmolten zeemansboter van het vuur halen. Aardappeltjes worden gedresseerd op een bij voorkeur donker bordje, en dan tonen we onze creaties aan elkaar. Een mozaïek van kleine mensjes die bordjes voor een webcam houden.
Samen eten we het resultaat van de workshop op.
Ondanks dat ik voor mezelf heb moeten koken, voelt het hele gebeuren heel genereus aan. Sien bracht de zee in mijn keuken en haar woorden baanden zich een weg naar mijn bord. Bord, maag, hart.
Reactie toevoegen