(Impliciet linkse) analyse van een gitzwarte zomer

Opinie (allez, blokpauze)

Nog minder dan twee weken voor de start van het nieuwe schooljaar. Je weet wel, het onderwijs dat al lang hervormd zou moeten zijn. Onkruid vergaat niet, zo ook het M-decreet. Besparen op de kap van de mindervalide, het kan nog steeds.

Antwerpen is 't stad en al de rest is parking. Of beter: Antwerpen is de hoofdstad der fietsongevallen, de rest net iets minder. Het zal Het Schoon Verdiep worst wezen, nadat het links kartel er zichzelf eersteklas belachelijk heeft gemaakt.

In tegenstelling tot zijn collega - weet er iemand waar de nochtans mediageile satellietpremier zich schuilhoudt? - liet John Crombez zich van zijn menselijke kant zien. Doodeerlijk meldde hij zijn ambt als partijvoorzitter af te staan bij tegenvallende verkiezingsresultaten. Een uitspraak waar de huidige ministers iets van kunnen leren, zijnde tegelijk een politiek bipolaire zet. Waarschuwen voor een slechte oogst doet lieden op voorhand rantsoeneren, maar je twijfel uitdrukken heeft tot op heden weinig stemmen gewonnen. Zowaar een paradox op links: er is vraag naar meer vermenselijking van het beleid, maar je zelf menselijk opstellen is dan weer nefast.

Zowaar een paradox op links

Vraag dit maar aan de man wiens woorden tot vorig jaar allemaal gouden randjes leken te hebben, maar nu door iedereen uitgespuwd worden. De naam: Elon Musk. Jaar na jaar werd er meer geloof gehecht aan zijn mooie praatjes dan aan de bikkelharde jaarresultaten. Herbruikbare raketten hier, hyperloops daar, elektrische vrachtwagens hier, het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Nu dit laatste bewaarheid geworden is, probeert de steenrijke CEO de meubelen te redden door zichzelf in de slachtofferrol te manoeuvreren. Wat bij de ene investeerder niet goed uitdraait - Tesla daalde 8% toen het interview verscheen - heeft de andere, een niet nader genoemde president, tot zijn grootste kunst verheven.

Wonden zijn net als gemeenten. Donkergele exemplaren behouden kleur, voor de huid zich herstelt. Een rode wonde kan alle kanten uit gaan: geel, paars of blauw, afhankelijk van hoe hard er gestruikeld werd. Wie weet wel in één van de moshpits die de laatste Pukkelpopeditie rijk was. Rijk was ze nochtans niet. De culturele armoede van het Vlaemsche volk werd er wondermooi geïllustreerd onder de slogan "Handjes kappen, de Kongo is van ons". Infoborden onder Leopold II-standbeelden of niet, het doet die lui vast geen ander liedje zingen.

De culturele armoede van het Vlaemsche volk werd er wondermooi geïllustreerd

Tenzij het Willy Sommers-klassiekers zijn. Op een voor Pukkelpop ontiegelijk vroeg uur triomfeerde de man met tandpastareclametanden als nooit tevoren. Aan allen die er waren: proficiat. Aan allen die er niet waren: ook proficiat. Een ontdekkingsfestival is het Kempische festival al even niet meer, maar God behoede, er zijn al genoeg schlagerfestivals. Toch verdienen Chokri en Mauro Pawlowski een pluim: op een uur tijd vervaagde de generatiekloof even volledig. Konden we hier maar een vergelijking maken met de pensioenshervormingen. Neen, de enige brug die er gemaakt kan worden is die naar brugpensioen. 

Men zou er moedeloos van kunnen worden. Velen zijn dit ook al. Het recentste voorbeeld is de man die er in slaagde een vliegtuig te stelen en er een dik uur plezier mee beleefde. Hij wist heel goed hoe zijn toekomst er uit zag. Zelden heeft een kamikaze zijn laatste uren zo vol plezier beleefd. Zijn barrel roll met het logge lijnvliegtuig mag best de stempel "indrukwekkend" meekrijgen. Om zijn heroïsche zwanenzang te voltooien, wist hij zelf zijn plaats delict zo uit te kiezen, dat er naast hemzelf geen enkel ander slachtoffer viel. Enkele minuten voor hij een pak bomen mee de dood in nam - de pot op met klimaatopwarming, dacht hij - liet hij deze boodschap nog achter: "Just a broken guy, got a few screws loose, I guess.". Was iedereen maar zo eerlijk.

0
Gemiddeld: 5 (3 stemmen)

Reactie toevoegen