“Het enige dat ik wil, is gewoon mijn hele leven muziek maken” (LONGREAD)

Vito Dhaenens en Maxime De Vos over hun band Vito

Samen met zijn vier bandleden brengt Vito Dhaenens inmiddels twee jaar nummers die ze zelf omschrijven als ‘Belgicana’. Hoewel ze stoer ogen, zingen ze voornamelijk over liefde. “Want dat is uiteindelijk waar het om draait in het leven”. 

De band draagt de naam van creatief brein, gitarist en zanger Vito, maar volgens hem is dat eerder toevallig. “We hebben daar eigenlijk niet heel lang bij stilgestaan. Ik had mij ingeschreven voor De Nieuwe Lichting en Westtalent (een tweejaarlijkse muziekwedstrijd in West-Vlaanderen, red.). Voor die inschrijving had ik wat demo’s opgestuurd. Gaandeweg bleek toch dat die beter tot zijn recht kwamen in een band-setting. Omdat die inschrijving op mijn naam was, zijn we daar gewoon mee verder gegaan." Die zoektocht naar bandleden resulteerde in een vijfkoppige groep. Jelle Vercuysse en Renaud Audenaerde bespelen respectievelijk drum en bas. Maxime De Vos en Mauro Bentano zijn te vinden aan de toetsen en elektrische gitaar.

“Op twee jaar tijd zijn we één keer van gitarist gewisseld. We hebben in het begin dan ook hard gezocht naar de juiste mensen. Na wel wat experimenteren zijn we tot deze bezetting gekomen. Of dat de best mogelijke combinatie is, weten we uiteraard niet. Maar toen we samen begonnen te spelen, werkte het. Iedereen had plezier en iedereen heeft dat nog steeds, dus dat zit wel goed”, aldus Vito. 

Het prille begin

Naar eigen zeggen hadden ze zonder Westtalent nooit bestaan. “Dat gevoel van geselecteerd te zijn zorgde voor een heel sterke drive”, aldus Maxime. “Het is ook allemaal heel snel gegaan. De dag voor de voorrondes hadden we ons eerste optreden ooit. Dat was in het Trefpunt en bestond uit een liedje of vijf. De voorronde was dus slechts het tweede optreden. Ook daar moesten we in totaal maar een halfuurtje optreden”, vult Vito aan. “We hadden amper op een podium gestaan, en toch heeft Thibault Vander Donckt, de huidige manager, ons die avond gespot. Hij is er dus echt al van het prille begin bij”, besluit Maxime.

Net als in die beginperiode, worden ook de nummers voornamelijk door Vito geschreven. “Ik zie dat zowat als mijn project. We spelen die nummers vervolgens samen op repetities en passen ze aan. Op die manier brengen we ze samen op een ander niveau. Het is dus geen individueel proces, maar het grote begin komt wel van mij. Aangezien we allemaal een verschillende insteek hebben op muzikaal vlak, denk ik niet dat het zou werken om samen nummers te schrijven”, legt hij zelf uit. Maxime bevestigt: “We hebben allemaal een uitgesproken muzikantenkarakter. Dit zorgt ervoor dat iedereen zijn deel toevoegt en het eindresultaat altijd wel door de hele groep gevormd is. Iedereen kan zo een deel van zijn creativiteit kwijt in onze band. Mauro bijvoorbeeld, die is enorm creatief. Hij krijgt zeker de ruimte om veel te experimenteren. En als het niets is, dan remmen we hem wel af. Al voelt hij dat zelf dan ook wel aan.”

“Ik ben dus zeker niet de baas. Alhoewel soms ook weer wel. Als ik niet akkoord ben, zal iets niet gebeuren, maar er is wel input van iedereen”, aldus Vito.

“De start is vaak een verwrongen liefdesgevoel. Als ik daar dan een nummer over schrijf, of erover kan zingen, heeft dat een soort therapeutische werking” - Vito

Buiten dat het een groepsgebeuren is, valt er weinig structuur te bespeuren in dat schrijfproces. Aan het conservatorium leerden ze het omgekeerde: muziek heel analytisch benaderen. Maar dat blijkt voor hen beiden niet te werken. “Soms heb ik gewoon lang niets gemaakt en dan begin ik zowat te flippen. Dan ga ik muziek maken uit een soort nood of drang om dat te doen. Ik schrijf dus zeker geen nummers op regelmatige basis. Ik ben net een maand op reis geweest en heb geprobeerd veel te schrijven. Dat is voor geen meter gelukt, maar ik heb dan toch geprobeerd telkens een minuutje of drie te improviseren. Gewoon altijd kort opgenomen wat er in mij naar boven kwam. Daar ga ik uiteindelijk mee aan de slag. Ik denk er dus best niet te diep over na, dat werkt niet voor mij”, vat Vito samen.

Het genre van die nummers omschrijven ze zelf als ‘Belgicana’, de Belgische variant van Americana. “Dat genre komt van Amerikaanse bands die heel country-geïnspireerd zijn. Onze drummer zei dat dat ons genre was. Maar ik was niet akkoord, dus hebben we het Belgicana genoemd. Dat vond ik wel passen”, legt Vito uit. “Er zit in onze sound gewoon iets typisch Belgisch. dEUS, The Van Jets, bij hun hoor je dat ook heel erg dat ze Belgisch zijn. Ik zeg niet dat we vergelijkbare muziek maken, maar er is wel een bepaalde nationale touch die we allemaal hebben”, vult Maxime aan. “Je hoort dat we geen Amerikanen zijn. België heeft een traditie van veel underground, elektronische muziek. Ik denk dat onze muziek daardoor iets elektronischer is dan Americana. Er is zeker zoiets als een Belgische muziekidentiteit, vind ik. Wij Belgen gaan vaak iets minder traditioneel om met klanken dan dat Amerikaanse rockbands dat doen, wij zijn iets ruwer. Zo voelen wij ons als band ook wel”, aldus Vito. Maxime besluit voor hen beiden: "Ik vind Belgische muziek ook wel echt nice. Ik apprecieer dat meer en meer. Naast de Rode Duivels is dat waarschijnlijk het enige Belgische waar ik trots op ben (lacht)."

Cheesy

Inspiratie komt soms uit verveling, maar voornamelijk vanuit liefde. “De start is vaak een verwrongen liefdesgevoel. Als ik daar dan een nummer over schrijf, of erover kan zingen, heeft dat een soort therapeutische werking. Ik kan het niet allemaal even goed benoemen, maar uiteindelijk gaat het allemaal over liefde. Zeker wat er op onze laatste ep staat. Dat is uiteindelijk waar het om draait in het leven. Als je je gelukkig of ongelukkig voelt, is dat vaak de oorzaak. Uiteraard niet enkel tegenover een lief, ook bijvoorbeeld tegenover vrienden en familie. Maar we zijn onszelf daar wel van bewust. Ondanks dat we liefdesliedjes brengen, nemen we onszelf daarin niet te serieus. We bezingen onze gevoelens, maar willen dat wel relativeren. Vandaar dat we de ep ‘Cheesy’ hebben genoemd. Die term is wat flauw en plat. Daarmee kader ik het zwaar beladen gevoel voor mijzelf zo’n beetje”, legt Vito uit.

“Ik luister bijvoorbeeld echt graag Neil Young. Dat is wel echt cheesy, toch?” - Maxime

Maxime vult aan: “Die titel is ook een beetje zelfspot. Veel van de teksten zijn mooi en diep en door het als cheesy te bestempelen counter je dat wat. Dat maakt het allemaal wat minder serieus.” Die melige teksten ontstaan vanuit ware gevoelens. Al worden ze hier en daar lichtjes omgevormd of aangevuld. “Ik moet een redelijk duidelijk beeld hebben voor ik iets neer kan schrijven. Ik denk na wat ik wil vertellen, maar gaandeweg evolueert dat wel. Zo kan het zijn dat ik met een heel duidelijk beeld over iemand begin, maar ik er dan toch zaken bij verzin. Dat kunnen kleine fantasieën zijn, of grotere verzinsels. Bijvoorbeeld een verliefdheid die niet beantwoord wordt, maar in het nummer dan wel (lacht). Een soort romantisch beeld dat ik in mijn hoofd had en er nooit is uitgekomen wel kunnen vertalen via muziek”, legt Vito uit.

Aangezien de personen in zijn nummers altijd bestaande mensen zijn, gebeurt het al eens dat hij die tegen het lijf loopt. Al zal hij ze daar zelf nooit over aanspreken. “Als ik er met de persoon in kwestie over zou spreken, zou de schoonheid ervan verdwijnen. Ik ga niet zomaar op iemand afstappen en zeggen 'kijk, dat heb ik voor u geschreven'. Ik vind het veel cooler als het gewoon komt zonder dat je iets moet zeggen. En als dat niet komt, dan is het ook zo. Ieder doet er zijn ding mee.” Of ze zelf veel melige nummers luisteren, laten ze aan ons over. Maxime vindt van zichzelf alvast van wel: “Ik luister bijvoorbeeld echt graag Neil Young. Dat is wel echt cheesy, toch?” Vito twijfelt: “Ik luister veel Bob Dylan, oordeel zelf zou ik zeggen (lacht). Voor mij is cheesy niet gewoon melig zijn, maar daarbovenop ook vooral plat of slecht. Het heeft een negatieve connotatie.” Maxime vat het lachend samen: "Zoals VTM."

De schoolbanken

Ondanks dat ze eerder zeiden niet meteen goed te functioneren in een schoolse omgeving, kozen ze allebei voor de opleiding Muziekproductie aan het KASK. Omdat ze muziek veeleer zien als een voltijdse bezigheid dan een hobby. “Ik zie muziek als het belangrijkste in mijn leven. Ik kan niet zeggen wat mij meer interesseert dan dat. Momenteel verdien ik er niet veel centen mee, dus in dat opzicht zou je kunnen zeggen dat het een hobby is. Maar in mijn hoofd ben ik muzikant en is barman zijn dan eerder bijkomend”, aldus Vito. Ook Maxime beaamt dit. Over de opleiding op zich hebben ze gemengde gevoelens. “Muziekproductie studeren is zeker geen noodzaak om muzikant te worden. Het mooie eraan is gewoon dat iedereen in je omgeving dezelfde interesse deelt. Je krijgt veel kansen, kan veel richtingen uit en leert vooral veel mensen kennen. In dat muzikantennetwerk terechtkomen, is anders echt niet evident”, verduidelijkt Maxime. Vito vult aan: “Anderzijds is het conservatorium ook een zeer gesloten, kleine wereld. In zijn totaliteit waarschijnlijk niet eens tien procent van de Belgische artiesten. Maar het is inderdaad een makkelijke stap. Voor mij was dat vooral om op vlak van productie op korte tijd veel technische dingen onder de knie te krijgen. Iets anders dat ons niet zo heel erg ligt, is dat je alles een pak harder analyseert. Dat is ook vaak niet goed. Als ik te hard of te diep begin na te denken, dan raak ik er toch niet uit. Daarom dat school ook niet meteen een plaats is voor mij. Het is ook gewoon een brede opleiding. We worden geacht alle hoeken van de muziekwereld te leren kennen, zodat we daarin kunnen meedraaien. Niet meteen een leuke wereld, vind ik. Het heeft vaak toch allemaal een vuil kantje.” “Showbizzz”, sluit Maxime af.

Toekomstmuziek

Over hun toekomst zitten ze duidelijk ook op dezelfde golflengte. “Ik zou het allemaal willen doen. Liever Rock Werchter of Pukkelpop? Dat kan ik niet zeggen. Het enige dat ik wil is gewoon mijn hele leven muziek maken en zorgen dat ik er misschien ooit mijn geld mee kan verdienen. Ik vind het vooral belangrijk dat dat mijn hele leven lang mijn hoofddoel kan blijven. Dat ik niet plots een fulltime job moet doen en geen tijd meer heb om muziek te maken. En spelen op veel plaatsen, dat zou ook mooi zijn”, begint Vito. Maxime vult aan: “Mochten we in de AB spelen, dan is dat superleuk, maar een show in een klein café is zeker ook heel fijn. Ik vind het vooral belangrijk dat wij met zijn vijven samen spelen en dat dat heel goed aanvoelt op het podium. Dan maakt het op zich niet uit waar dat dat is. Voor duizend mensen spelen lijkt misschien leuker, maar als ze niet geïnteresseerd zijn, dan liever een zaal met tweehonderd mensen die dat wel zijn. Al heb je dat uiteraard niet allemaal zelf te bepalen. Enerzijds moet je natuurlijk gewoon goed zijn, maar anderzijds ook de juiste mensen leren kennen en geluk hebben in de business. Wij kunnen muziek maken en spelen, maar veel meer dan dat ligt niet in onze handen.”

Hun tweede ep ‘Cheesy’ valt sinds enkele weken te beluisteren via deze link. Hun ep-release werd uitgesteld naar 5 november 2020. Tickets en info via Democrazy.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen