Gent Jazz: Pief poef paf, Sting zegt af

Een chaotische, maar uitstekende muzikale dag

Omstreeks half zeven 's avonds brak er lichte paniek uit in de perskamer van Gent Jazz. Men had net vernomen dat Sting, voor sommigen dé grootste naam van heel Gent Jazz, lastminute had afgezegd op doktersvoorschrift. Een nachtmerrie was realiteit geworden. Zouden de overige artiesten de Sting-fans, die klaar stonden als hongerige wolven, nog kunnen bekoren?

Zoals gewoonlijk was de Main Stage bij aanvang van de dag erbarmelijk leeg. Onterecht, zoals zou blijken. Op het podium stond ESINAM te blinken, een one-womanband met Ghanese roots. Ondanks het feit dat ze er alleen voor stond, vulde ze het volledige podium met haar keyboard, dwarsfluit, drumcomputer en engelenstem. Als een multigetalenteerde octopus liet ze alle klanken vermengen met elkaar, waardoor ze af en toe helemaal in spreidstand stond met haar armen, druk in de weer. De vibe op de Main Stage zat er duidelijk nog niet in, aangezien ESINAM zelf de enige was die aan het dansen was op het podium. Spijtig, want in haar nummers worden experimentele jazz en elektronica met een Afrikaanse toets gecombineerd, wat normaliter wel zou aanzetten tot dansen.

Tegen de tijd dat Big Whoop optrad op de Garden Stage, waren de mensen nog steeds aan het suffen in het zonnetje. Dit Gentse viertal, bestaande uit Owen Weston, Tom Vansteenkiste, Joram Kunde Boumkwo en Bjorn Vanhaecke, brengt electro-funky-jazz dat varieert van een laidback vibe tot een heuse rapsessie. Heerlijk om deze band live aan het werk te zien, het plezier straalt ervan af. En dat mochten ze niet één, maar liefst twee keer komen tonen op de zonnige Garden Stage.

Stef Kamil Carlens was de volgende die de Main Stage mocht vullen, en dat lukte al heel wat beter. Bij zijn nummers, die wat weg hebben van popsongs met een hint van folk en funk, is het even wennen aan de harp op het podium. Verfrissend is het zeker, mede dankzij het glitterkleedje dat de harpiste aan had. Carlens bracht zowel nummers van zijn soloplaat als herwerkte nummers van zijn periode in Zita Swoon. Midden in het concert werd het publiek echter onrustig. Berichten werden verspreid dat Sting, headliner van de avond en misschien ook wel heel Gent Jazz, ziek was en daarom moest afzeggen. Er waren betere omstandigheden voor Carlens om zijn concert af te sluiten dan te moeten bevestigen dat Sting inderdaad niet meer kwam, maar deze werden hem niet gegund.

Nog voordat Big Whoop voor de tweede maal uitgespeeld was op de Garden Stage, verzamelde het volk zich al massaal aan de Main Stage voor Novastar. De lat lag hoog voor de plots tot headliner gebombardeerde Joost Zweegers, en die haalde hij met gemak. Samen met zijn medemuzikanten bracht hij een optreden van niveau; van een bas die werd bespeeld met dezelfde intensiteit als een scheurende gitaar tot de intense vioolsolo van Reinhard Vanbergen. Ook Zweegers zelf toonde zich van een ongekend enthousiasme achter zijn piano. Wat later liet hij, op het einde van een nummer, de laatste drumslag meerdere keren herhalen, waarbij hij telkens met een bijna kindse speelsheid in de lucht sprong. Om even op adem te komen vroeg hij aan het publiek of ze ‘niet te veel Sting-blues’ hadden. Bij gebrek aan enthousiaste reacties bleek dat hij duidelijk een gevoelige snaar had geraakt. Eindigen deed Novastar met ‘The best is yet to come’, waarbij enkel nog Jaguar Jaguar na hen kwam. Wij hoopten vurig dat zij die wens konden vervullen.

Geen gemakkelijke job om af te sluiten op de Garden Stage terwijl enkele zure Sting-fans nog zaten te mokken. Gelukkig waren de meesten er wel om te genieten van een fijn laatste optreden van een voor velen nog onbekende band. Om hen wat beter te leren kennen had Schamper een gezellig praatje met hen, dat je hier kan lezen. Ondanks de weinig evidente situatie, deden de Jaguars het uitstekend. Als een van de weinige bands die effectief danste op het podium kregen ze gemakkelijk iedereen mee. De ludieke danspasjes van gitarist Emiel Raeymaekers vielen de meesten zeker op, maar we misten enkel nog de danspasjes van de videoclip van ‘So Long’. Al dansend vulden ze nummers van hun debuut-ep ‘Montjoi’, die al flink werden meegezongen door enkelen, aan met een paar onuitgebrachte singles, en dat zorgde voor een mooi verzorgde show. Dreampop waarbij je durft te dromen van zonnigere oorden, lekker vette synths en perfect op elkaar afgestemd meerstemmig gezang door de vijf heren. Chapeau.

Sting of geen Sting, zelfs zonder hem was dit een enorm geslaagde dag op Gent Jazz. Dat steekt.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen