Een zebrapad naar het leven

Even terug werd ik overvallen door een gevoel dat ik nog nooit eerder gevoeld had.

Na een erg leuke avond met goed eten, enkele uren volledig zonder zorgen en gezelschap waarbij ik me gewoonweg goed voel, was het tijd om huiswaarts te keren. Pakweg 22u30, een charmante hoeveelheid motregen, maar wel nog zo’n acht graden. Verder luisterend naar het album van de heenrit pikte ik in op een interlude, het ‘wijze dame die vage levenslessen geeft’-type interlude.

Het begon met een diepe ademhaling, en eindigde ergens onbekend. Na die frisse portie lucht voelde ik me voldaan, maar niet zomaar voldaan, ik voelde me zo voldaan dat ik me in een bubbel voelde. Geen demagoog, geen militair, zelfs geen Floyd Mayweather kon me iets maken. Ik zweefde, voetjes van de grond, gedachten ver weg van de realiteit. Het voelde alsof ik in een olympisch stadion net de gouden medaille gewonnen had. Voldaan in het leven, het einddoel bereikt, vrede gevonden.

Ik zweefde, voetjes van de grond, gedachten ver weg van de realiteit

Terwijl ik het zebrapad gebruikte dacht ik aan de mogelijkheid dat een zware vrachtwagen me zonder pardon van mijn leven zou beroven. Ik vond het nog iets hebben, eindigen op een hoogtepunt. Niet dat ik er toen zelf voor gesprongen zou zijn , maar mocht de vrachtwagen er echt geweest zijn, zou ik misschien niet zijn weggesprongen. Het was geen enge gedachte, ik ontving ze met open armen. Er heerste eerder voldoening, geen angst.

Nu denk je vast dat ik met grote problemen zit. Ik zie het anders. Na enkele moeilijke jaren - en ook in het heden gaat het niet altijd even vlot - toch zo’n uitzonderlijk gevoel ervaren, leek me tot op dat moment volstrekt onmogelijk. Eens aan de overkant van de straat werd ik overladen door een buitengewoon gevoel van vreugde. Ik had een stap genomen, een drempel overwonnen, een mijlpaal bereikt.

Niemand pakt me dat moment af. Zelfs enkele weken later kijk ik er op terug met het grootse gevoel van voldoening. Sindsdien heerst er vrede binnenin, een deel van de bubbel is blijven hangen. Het voelt als innerlijke rust aan.

Ik leef graag, ik wil The Cure nog zien, ik wil mijn kleine zus zien opgroeien, ik wil mijn diploma halen

Hoewel eindigen op een hoogtepunt iets heeft, ben ik blij dat de vrachtwagen er op dat moment niet was. Ik leef graag, ik wil The Cure nog zien, ik wil mijn kleine zus zien opgroeien, ik wil mijn diploma halen. Iets wat je me pakweg twee jaar terug niet zou zien zeggen hebben, en wie weet morgen ook niet. Maar dan kan ik terugdenken aan die keer dat ik in de motregen over het zebrapad liep. Want sindsdien weet ik dat het is waar wat ze zeggen: it gets better.