Een bloem voor de onzichtbare handen

Werken in tijden van corona

De voorbije weken kwam ons land tot stilstand, maar zij werkten voort, de onzichtbare en soms ondergewaardeerde handen die de machine draaiende houden. Getuigenissen van de boeren die voortploegden: een kleine bloemlezing.

Lieselotte, verpleegster-studente

Uiteraard zijn de maatregelen in het ziekenhuis op dit moment er strikt. Elke verpleegkundige moet bij aankomst op dienst bij zichzelf de temperatuur meten, om te vermijden dat iemand met koorts zou werken. Verder wordt er continu met mondmaskers gewerkt, dragen we voor alle handelingen handschoenen en zijn mijn handen ondertussen zeer droog van het continue wassen. We lachen er vaak mee dat we smetvrees aan het ontwikkelen zijn, maar iedereen doet zijn uiterste best om de verspreiding van het virus tegen te gaan. 

Zelf heb ik geen schrik om besmet te worden, wel om zelf mensen te besmetten. Mijn vriend is huisarts en de kans bestaat dat één van ons beiden in de komende periode ondanks de strikte hygiënische voorschriften besmet wordt. Als hij het heeft, zal ik het krijgen en vice versa. Het lijkt me onmogelijk om niet besmet te geraken als je samenwoont, daarvoor is samen slapen ons te dierbaar. Het risico houdt ons echter niet tegen, integendeel. De drive is net groter geworden, want meer dan anders maak je echt het verschil. Een glimlach, een dankuwel, het zijn kleine dingen, maar ze maken echt een wereld van verschil. Als een patiënt op het einde van een nachtshift me zegt dankbaar te zijn voor de zorg en daar respect voor toont dan doet mij dat meer deugd dan een spandoek.

Door de maatregelen van de overheid heeft de zorgsector zich goed kunnen voorbereiden en alle mogelijke capaciteit kunnen aanwenden om deze crisis op te vangen. Ik denk dat dit vooral zorgt dat er angst en onwetendheid leeft bij heel wat patiënten die hun medische ingreep uitgesteld zien worden. Daarom is de eerstelijnszorg door huisartsen, thuisverpleegkundigen, psychiaters en psychologen nu van groot belang. Ik hoop dat die hun patiënten verder weten te begeleiden, al is het via teleconsulten. Kwetsbare personen die nu in quarantaine zitten, zijn een kweekvijver voor psychologische problematiek. De psychische zorg kenmerkt zich door lange wachttijden, dus ik hoop dat dit niet al te veel verergerd.

Ik heb zeer veel positieve commentaren gekregen. Ik krijg veel respect van kennissen en vrienden, wat motivatie geeft ook om verder te werken. Als iemand je een held of een strijder noemt, doet dat natuurlijk deugd. We krijgen op dit moment continu te horen hoe belangrijk onze job is. Anderzijds zijn we altijd al frontstrijders geweest die gewoon proberen om mensen zo goed mogelijk te verzorgen. Het plotse applaus voelt daarom ook wel wat dubbel en kunstmatig. Als ik naar mijn werk ga nu, doe ik net hetzelfde als anders, terwijl we daar nu pas expliciete waardering voor krijgen. Ik hoop dat na deze periode de mensen ons nog met evenveel respect zullen behandelen.

Ik verwacht niet dat we altijd voorrang krijgen tijdens het winkelen. Wel hoop ik dat de overheid zich inzet om onze job werkbaar te houden. Jaar na jaar merk je hoe de werkdruk toeneemt. Steeds meer personeel valt uit wegens langdurige ziekte, het aantal burn-outs is ontzettend hoog, het weinige personeel moet die extra last op zich nemen en dreigt zelf te barsten. Ik begrijp zeker dat de kosten in de gezondheidszorg ook blijven toenemen, maar een situatie waarbij je meer tijd besteed aan administratie dan aan de zorg zelf, komt niemand ten goede. Het tekort aan verpleegkundigen dat al langer dan vandaag bekend is, wordt nu natuurlijk extra benadrukt. Daarom is het zo belangrijk dat er wordt gewerkt aan een duurzaam beleid voor de zorgsector op lange termijn.

De zorgsector is trouwens niet de enige groep mensen die respect en waardering verdient. Ik vind het ergens zelfs jammer dat er zoveel aandacht wordt gegeven aan de zorgverleners, en amper aan alle andere beroepen die ook zoveel impact hebben binnen onze maatschappij. Daarom wil ik ook aandacht vragen voor die mensen die ondanks alles hun best blijven doen en dag en nacht klaar staan. Tonnen respect! (Noemt een lijst beroepen op die de lengte van dit artikel zou verdubbelen, red.)  

Ik wil niet doemdenken, maar ik heb schrik voor een tweede piek. Ik vrees dat als alles onder controle lijkt te zijn de mensen weer gaan samenkomen en er dan plots nog meer besmettingen tegelijk zullen zijn dan nu. Omdat ik blijf werken, en ook nog studeer en dus veel schoolwerk heb, heb ik mij nog geen moment verveeld. Als alles weer bij het oude is dan wil ik gewoon iedereen die ik al zolang niet heb gezien bulldozer-knuffelen, mijn ouders en grootouders terug een kus geven en als het weer meezit een grote picknick met veel volk. Gewoon een museum, cinemazaal of zelfs opnieuw in de aula gaan zitten, is iets om naar te verlangen!

Didier, slager

We laten nog maar een maximum aantal klanten in de winkel en zorgen er ook voor dat ons personeel goed beschermd is. Ze dragen mondmaskers, wassen hun handen geregeld met handgel en proberen zoveel mogelijk onderlinge afstand te houden, wat in een slagerij niet altijd evident is. Om het contact met klanten zo miniem mogelijk te maken, hebben we plexiglas aan de kassawand gemonteerd.

Onze klanten appreciëren deze maatregelen. Vooral omdat ze al in het begin van vorige week genomen zijn, een moment waarop nog niet veel andere winkels dat deden. Wij blijven open voor onze klanten. We willen hen nog altijd graag van hun dagelijkse voeding voorzien. Het blijft druk, dus wij blijven open. Als zelfstandige heb je sowieso niet echt een andere optie dan te gaan werken en de zaak zo lang mogelijk draaiende te houden. Het is een beetje drukker geworden, maar dan maak je gewoon wat meer? Voor ons is er niet zo veel veranderd.

Johan, medewerker Kras vzw, armoedeondersteuning in Gent

Kras vzw is een koepelorganisatie waartoe achttien autonome werkingen behoren, elk met hun specifieke focus. Op dit moment liggen de activiteiten van al onze werkingen stil, behalve de voedselsteun die we bieden aan mensen in armoede. Veel van onze vrijwilligers behoren tot de risicogroepen, iets waar we ons vooraf van bewust waren. Zij blijven zo veel mogelijk thuis en worden vervangen door tijdelijke vrijwilligers, bijvoorbeeld mensen die technisch werkloos zijn.

De vrijwilligers en hulpvragers komen zo weinig mogelijk in contact met elkaar, daardoor is het aantal contactmomenten op sommige plaatsen beperkt. Wanneer dat sociaal contact er wel is, nemen we de afstands- en hygiëneregels steeds zeer serieus. Bezoekers wachten buiten en komen apart binnen. Zij wijzen de voedingsmiddelen die ze willen aan, wij nemen ze.

Vanuit de hulpvragers is er heel veel begrip voor de aanpassingen en waardering voor het feit dat we als vrijwilligers nog beschikbaar voor hen blijven. We kennen de nood van de mensen en weten dat we in een cruciale sector werken. Vanuit onze vrijwilligersmentaliteit vinden we het vanzelfsprekend dat we verder werken. We kunnen mensen niet in de steek laten op het moment dat de nood hoog is. Dat we een - jammer genoeg - noodzakelijke functie hebben, was ons wel duidelijk. Wat we minder wisten, is dat de voedselsteun die we geven voor een aantal van de mensen die we bereiken echt zo wezenlijk is. We meenden dat het voor velen een weliswaar zeer welkom extraatje was, maar nu merken we dat het vaak levensnoodzakelijk is. De voeding die we beschikbaar stellen komt voor een belangrijk deel van marktoverschotten. Dat maakt ons afhankelijk van omstandigheden, in deze situatie maakt het ons ook kwetsbaar.

In wezen blijft onze aanpak een vorm van noodhulp die niet zou moeten bestaan, als alle mensen over voldoende financiële middelen beschikken om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Niet onze organisaties zouden daarom meer steun moeten krijgen, maar de maatschappij zou zich zo moeten organiseren dat dergelijke noodhulp niet nodig is. Desondanks wil ik de vrijwilligers die zich zijn blijven inzetten (en degenen die zich hebben aangeboden) van harte bedanken!

Nick, levert bestellingen voor Deliveroo

Bij het leveren van de bestellingen probeer ik meer te letten op hoe ik de mensen hun bestelling overhandig. Ik merk dat iedereen wat voorzichtiger en zelfs wat bang is geworden. Ik blijf doorgaan omdat ik anders geen inkomen heb, maar het valt op dat er duidelijk minder mensen beroep doen op onze diensten. Daarom hoop ik misschien op wat compensatie eens deze crisis voorbij is.

Koen, leerkracht

Sinds de lockdown kan ik geen les meer geven aan mijn leerlingen in een klaslokaal. We blijven lesgeven, maar dan via de computer. Vroeger maakte ik al veel gebruik van ICT. Zo had ik al een leerplatform op 'Course Sites', wat de overgang wat vergemakkelijkte. Dankzij Messenger sta ik in rechtstreeks contact met mijn directe collega's en dat doet me veel deugd. Ondanks de afstand zit de sfeer nog steeds goed tussen ons. Ik denk dat een minderheid van hen nog nooit echt met digitale leermiddelen had gewerkt, maar ik ben onder de indruk van hun aanpassingsvermogen en flexibiliteit. Ik denk dat het onderwijs in Vlaanderen zich na deze periode een stuk vlotter zal moderniseren en digitaliseren. Ik zie dit als een voordeel. Het ministerie van Onderwijs en het VVKSO moeten ook improviseren, maar leveren goed werk. Ik hoop wel dat ze met pedagogische begeleiders de basisleerplandoelstellingen bijstellen en vastleggen. Anders vrees ik dat er door de huidige omstandigheden nogal wat verschillen zouden kunnen zijn tussen collega's X en Y voor hetzelfde vak.

Vorige week verschenen er een paar columns waarin geklaagd werd over het vele werk dat leerkrachten geven aan leerlingen. Leerkrachten werden als veeleisende vakidioten afgeschilderd die geen empathie voor hun leerlingen hebben. Een groot stuk van de bevolking denkt negatief over leerkrachten, maar dat gevoel leefde misschien vroeger ook al. Leerkracht is niet echt een beroep waarnaar wordt opgekeken. Ik wil echter niet dat mijn leerlingen door het coronavirus een achterstand zouden oplopen. Fysiek voor de klas staan is maar een deel van onze opdracht. Het is onze taak om ervoor te zorgen dat leerlingen te allen tijde goed onderwijs krijgen. Ik ben me altijd zeer bewust geweest van mijn maatschappelijke rol en de impact die ik als leerkracht kan hebben. Lesgeven is nog steeds mijn roeping en daar heeft het coronavirus niet veel aan veranderd. Nu ik een tijdje niet meer voor de klas sta, merk ik hoe hard ik geniet van het contact en de interactie met de leerlingen. Normaal put ik hier veel energie uit en nu ik die niet heb, voel ik mezelf opbranden.

Iedere ramp heeft meestal een aantal goede gevolgen, al compenseren deze uiteraard nooit de catastrofe. Ik hoop in ieder geval dat de overheid zal inzien dat je niet ongestraft de zorg en de ziekenhuizen kunt blijven uitkleden met besparingen. Ik hoop dat de kiezers ook zullen stemmen voor een nieuwe generatie politici die het algemeen belang vooropstellen in plaats van het belang van hun partij of belangengroep of nog maar eens een nieuwe zondebok zoeken in plaats van zelf goed beleid te voeren. Een samenleving die op zulke momenten niet op een humane wijze medische zorg kan bieden aan al haar burgers, faalt en moet veranderen.

Martin, landbouwer

Mijn werk is eigenlijk niet veel veranderd. De kinderen zijn thuis en kunnen me dus wat meer hulp bieden op het land. Zowel ikzelf als de klant hebben ons aangepast aan de opgelegde maatregelen. Ik heb voorlopig dus geen contact met andere mensen, alles gebeurt telefonisch. Eigenlijk kunnen wij niets anders doen dan blijven werken: de beesten zijn er nog altijd en we moeten ze nog altijd dag in dag uit verzorgen. Op dit moment zijn de prijzen redelijk onzeker, maar dat maakt me op zich niet uit. De lente is op komst en het werk blijft onophoudelijk komen. Als landbouwer ben ik me bewust van de belangrijke rol die wij spelen in de consumptieketen, al lijkt onze medemens dat niet altijd te beseffen. Tegenwoordig krijgen we al eens wat meer complimentjes, hopelijk onthouden de mensen dat na de crisis. Eigenlijk zijn wij zeer afhankelijk van wat er rondom ons gebeurt. De huidige gebeurtenissen hebben een grote invloed op de wereldmarkt, iets waar wij als lokale landbouwer machteloos tegenover staan. De Europese Unie koopt op dit moment massaal melkpoeder en boter op. Wanneer de markt stabiliseert, brengen ze deze in kleine hoeveelheden terug op de markt. Op die manier kunnen ze de markt sturen en de prijs ondersteunen. 

Na deze crisis zullen we de schade moeten opmeten. Hopelijk herstellen de prijzen zich en kan ik mijn leningen aflossen, misschien moet ik een geplande investering uitstellen. Hoe groot de schade zal zijn, kan ik nog niet echt inschatten.

Zoals altijd hopen we dat we gezond blijven, corona of niet. Mijn vrouw werkt in de zorgsector, wat zowel een risico inhoudt voor ons gezin als voor het bedrijf. Gezondheid is alles. Ik zeg altijd tegen mijn gasten dat ze goed moeten sparen, want er zijn nog maar weinig zekerheden in het leven. Hopelijk kan onze reis in augustus doorgaan, want we hebben wat in te halen!

Marconderhoudt tankstations

Mijn werk is grotendeels onveranderd gebleven: pompen kuisen, bladeren harken, groen snoeien, vuilbakken legen, het terrein met hoge druk afspuiten. Een opmerkelijke vaststelling is dat Vlamingen duidelijk banger zijn en de mensen in Wallonië net vriendelijker.

Er wordt eigenlijk best weinig rekening gehouden met ons. Ik kom met veel publieke voorwerpen in aanraking en toch worden we niet van bijvoorbeeld desinfecterende handgel voorzien door het bedrijf. Dat is toch een minimale en noodzakelijke inspanning. De scholen gaan dicht, bureaujobs worden thuis verdergezet, ambtenaren moeten thuis blijven om besmetting zoveel mogelijk te vermijden, noem maar op. Mogen wij dan wel corona krijgen? Ik ben uiteindelijk ook geen verpleger of vuilnisophaler. Het is natuurlijk wel dubbel, want ik kan tenminste nog gaan werken, in plaats van verplicht thuis te zitten en dertig procent minder loon te krijgen. Uiteraard is het goed dat ik aan het werk blijf, maar als ik deze periode thuis had moeten blijven dan was dat niet zo erg geweest. Er zijn genoeg karweitjes die thuis ook nog eens opgeknapt moeten worden. 

In ieder geval, het gras groeit nog altijd even snel en de mensen blijven tanken, dus ik blijf werken. Eén voordeel: de files zijn zo goed als verdwenen, daar verlies ik dus alvast geen tijd meer mee.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen