Coureur

recensie

Coureur vertelt het verhaal van Felix Vereecke, een jonge - welja - coureur dus, die droomt van grote successen in Vlaanderens favoriete volkssport. Maar wie wil toetreden tot het pantheon van de flandriens heeft echter een lange weg voor zich.

Waar velen zich geroepen voelen om profwielrenner te worden, is het weinigen gegeven. Regisseur Kenneth Mercken baseerde zich voor deze film op zijn eigen ervaringen: hij was zelf ooit een zeer verdienstelijk jeugdrenner en dat manifesteert zich dan ook in de film. Mercken toont ons een bijzonder harde en donkere, maar bovenal een erg geloofwaardige blik van wat er zich zoal afspeelt in de achterkamers van het amateur- en beloftenwielrennen. Dankzij de naturel waarmee Mercken het wielermilieu in beeld brengt, zal deze film niet alleen bij cinefielen, maar ook bij hardcore wielerfans erg authentiek aanvoelen.

We zitten gedurende de film op de huid van de getalenteerde wielerbelofte Felix Vereecke (Niels Willaerts), die zijn thuis in Vlaanderen achterlaat om in Italië zijn droom na te jagen om profcoureur te worden. Hij ontvlucht met zijn keuze voor een Italiaans wielerteam vooral zijn door wielrennen bezeten vader (vertolkt door Koen De Graeve), die via zijn zoon probeert zijn nooit gerealiseerde droom om profwielrenner te worden, alsnog waar te waken. In Italië komt de bedeesde Vereecke echter al snel in contact met zowat alles wat het mondiale wielrennen ook in het echt de voorbije decennia al enkele keren op z’n grondvesten deed daveren.

Coureur is dan ook een tragische film die de gevolgen van doorgeslagen prestatiedruk en de normvervaging in het wielrennen in al zijn rauwheid toont, waarbij Felix Vereecke steeds het lijdend voorwerp is. Het hoofdpersonage wordt echter iets te weinig uitgediept, wat in in de loop van de film zorgt voor een afkalvende interesse in de lotgevallen van Felix Vereecke. Dat is jammer, want regisseur Mercken weet de verziekte wielercultuur van de jaren 2000 zeer goed en bij momenten beklijvend in beeld te brengen. Ook sommige dialogen en de stem van Vereecke die in de film nu en dan als voice-over fungeert komen wat houterig over. De soundtrack van de film daarentegen, zit wel volledig snor. Muziek van onder andere Nils Frahm en Raketkanon tilt sommige scènes naar een hoger niveau. Het geheel resulteert in een donkere, rauwe wielerfilm die nooit verveelt.

0
Gemiddeld: 4 (1 stem)

Reacties

Bericht: 
De film heeft ons erg ontgoocheld Al heel gauw kan je het einde van de film voorspellen. Het is, in tegenstelling tot wat men hierboven zegt, een film die gauw verveelt.

Reactie toevoegen