On the origin of: horlogemaker Stefaan Aelterman

Even was de buurt van de Kortrijksepoort er niet gerust op: Stefaan verdween begin 2016 enkele maanden uit zijn horlogewinkel. Ondertussen is hij terug en zwaait hij hondstrouw naar iedereen die voorbij wandelt, fietst of snelt aan zijn vitrine. "Zij hebben weinig tijd, maar ik, daarentegen, heb alle tijd van de wereld."

Stefaan zwaait naar iedereen

Stefaan Aelterman heeft zijn winkel in de Kortrijksepoortstraat al sinds 1974, een tijd waarin uurwerken maken nog big business was. "Er waren dagen waarop we dertig uurwerken verkochten. Per dag, hé manneke!" Het vak zit in zijn bloed: zijn vader was ook horlogemaker en heeft hem de stiel opgelegd. "Ja, ik mocht niets anders doen van mijn vader. Maar ik vond dat niet erg, want het beroep interesseerde me. En het bracht me op plaatsen in de wereld! In Zwitserland mocht ik een jaar in de leer gaan – nu zouden ze dat stage noemen – en daarna had ik de kans om mee te gaan naar Amerika, maar dat vond mijn vader te louche. Dus kwam ik terug naar Gent om bij hem horloges te verkopen en te repareren. Soms denk ik dat hij mij niet zo lang wilde missen."

Stefaans zaak draait vandaag niet meer aan de snelheid van vroeger, maar misschien is dat maar goed. Hij wordt al een paar daagjes ouder, zegt hij, en na zijn lange ziekenhuisopname van 2016 wordt het steeds moeilijker en moeilijker. Maar aan stoppen denkt Stefaan niet. "Tot mijn laatste adem repareer ik horloges. Dat geeft mij genoegen. Ik doe het op mijn gemak, ik haast mij niet meer zoals vroeger."

Hoewel zijn cliënteel slinkt met de jaren, blijven mensen toch binnenwippen. Traditionele mensen die een betrouwbaar robuust horloge willen, oude mensen die gesteld zijn op het uurwerk dat ze al jaren rond hun pols dragen, erfstukken, vintage stukken van de tweedehandsmarkt. "Ik zie oud en jong hier voorbij komen. Soms komen ze binnen en laten ze iets repareren, maar de meesten lopen gewoon voorbij. Daar zwaai ik dan naar. Ik ken ze bijlange niet allemaal, maar ze zwaaien allemaal terug. Dat is toch plezant, dat maakt nu echt nekeer mijn dag." Stefaan probeert op werkdagen zo vaak mogelijk in zijn winkel te vertoeven. Sinds de dood van zijn vrouw in 1996 heeft hij het sociale contact nodig. Afleiding, noemt hij het, de mensen zien. "Zij was ook graag onder de mensen. Het was een hevige tegen mij, maar een lieve tegen de klanten. En dat zet ik graag door." Hopelijk kan hij die traditie nog lang blijven doorzetten en heeft hij het op een akkoordje gegooid met de tand des tijds. Als iemand dat kan, is het toch wel een horlogemaker.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reacties

Bericht: 
Geweldige man. Kan de jonge generatie nog veel leren dus blijf nog wat jaren onder ons. Zo n kerels en vrouwen hebben we nodig

Reactie toevoegen