My body as a commodity

De synopsis van het theaterstuk beloofde me een muzikale theatervoorstelling, eentje die de grens tussen de werkelijkheid en verzonnen waarheid zou doen rafelen, eentje die het lichaam niet enkel toont maar ook inschrijft in verhalen. Laat ik maar meteen het tipje van de sluier wegnemen: de belofte werd niet zomaar ingelost, ze werd zelfs uitbundig overtroffen. Met ‘My body as a commodity’ werkte theatermaker Anne-Laure Vandeputte een voorstelling uit die durft vernieuwen waar het thema eigenlijk versleten leek. Ze slaagt erin nieuw leven te blazen in een onderwerp dat al talloze keren werd uitgemolken.

Anne-Laure trekt een reeks huiden van personages aan en weer uit, alsof ze voortdurend probeert te balanceren tussen zichzelf en de stemmen die haar lichaam opeisen. Ze schuift aan tafel met een regisseur en heeft talloze ontmoetingen met sekswerker Roxy. Met stemvervormers roept ze een koor tot leven dat beurtelings het eigenaarschap over haar lijf claimt. Wat ontstaat is een parade van macht, toe-eigening en wantrouwen, rauw en helaas soms pijnlijk realistisch.

Bon, als dit alles enkel in een lange monoloog gegoten was, had ik me al snel verveeld. Maar drie kwart van de tijd voelde ik me eerder op een concert dan in een theaterzaal. Drummer Andrew van Ostade speelde alsof zijn leven van de drumstokjes af hing, terwijl Anne-Laure met haar zorgvuldig uitgekozen woorden het podium liet overspoelen. Gelukkig zijn die nummers nergens op Spotify terug te vinden - mijn Spotify Wrapped zou anders nog meer cursed ogen dan nu al het geval is. Het ene moment dreunde de zaal op de mokerslagen van Van Ostade, hoofden om me heen mee knikkend op de beat. Het volgende moment viel er een stilte, doorbroken door een buitenaards timbre van een instrument dat rechtstreeks uit een sciencefictionfilm leek te zijn ontsnapt. 

Gelukkig zijn die nummers nergens op Spotify terug te vinden - mijn Spotify Wrapped zou anders nog meer cursed ogen dan nu al het geval is

Normaal gezien hou ik helemaal niet van verhalen waarin je de symboliek uit half verstopte lagen moet peuteren. Vaak voelt het dan alsof ik waanbeelden zie of juist blind blijf voor wat er eigenlijk bedoeld was. Maar deze keer was het anders: overal doemden tekens en beelden op, of ze nu bewust gezaaid waren of niet, en voor het eerst liet ik me er met plezier door meeslepen. Het verhaal zelf viel uiteen in twee bewegingen: een lange beschrijving en het kantelmoment. Dat ogenblik waarop het hoofdpersonage inzag dat haar lichaam gebruikt was. Andrew verscheen als personificatie van haar woede die in de drums tot leven kwam. Aanvankelijk stond hij er haast ontbloot en kwetsbaar bij. Maar precies bij haar inkeer verdween hij kort van het toneel, om terug te keren gehuld in een zware, dekenachtige mantel. Of een ander intiem, haast absurd mooi tafereel: Anne-Laure midden op het podium, met een spiegelende discobalhelm over haar hoofd en een piano waar enkel kattengeluiden uitkwamen.  Het beeld had iets potsierlijks, maar juist daardoor voelde het scherp: daar stond haar innerlijke veertienjarige, kwetsbaar en lawaaierig, een kind dat beschermd moest worden.

‘My body as a commodity’ is geen vrijblijvend avondje uit, maar een noodzakelijke ervaring. Het amuseert je niet enkel, het schudt je wakker. Terwijl je lacht, kijkt, huivert en geniet, sluipt er ook iets anders binnen: nieuwe inzichten die je niet onopgemerkt kan laten.