Lezersbrief: Ik voel mij vergeten

Een open brief van studenten aan de maatschappij

Niki Boussemaere is milieupraesis in Home Vermeylen en het Home Konvent.

"Ik voel mij vergeten." Zo denk ik dat het klinkt in de hoofden van veel medestudenten. Buiten heerst een kille stilte die levens ontneemt en ruikt naar ontsmettingsmiddel. Ik heb mijn moeder al weken niet meer gezien. En ik ben één van de gelukkigen. Want ik ben jong en gezond en ik heb een computer waarmee ik de lessen zonder problemen kan volgen. Maar binnen in dit huis, dit hoofd, golft een tsunami doorheen mijn gedachten. Wat geeft morgen? We worden vergeten in de massastroom van informatie over het virus dat ons dagelijks met de lepel in de mond geduwd wordt, en de waterval aan vergaderingen rond het welzijn van de kinderen. Naast het geklaag over financiële tekortkomingen en de druk van thuiswerk. Daar schreeuwt de student, maar ze wordt niet gehoord. De andere stemmen overspoelen de media en laten geen zuchtje over voor de jongvolwassene die zijn plek in de wereld nog zoekt. Het debat rond wat er zal gebeuren met de leerachterstand van kinderen in de lagere en middelbare scholen wordt elke 24 uur vernieuwd met vragen die beantwoord worden met vragen. Zelfs de migrantencrisis werd aangehaald aan de grenzen van Griekenland en Turkije. Het is waar, corona treft ons allemaal en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Maar is dat werkelijk zo?

De stem van de student wordt verdrongen in de GAS-boetes en verboden paasfeesten. De nieuwe cijfers joegen ons schrik aan en brachten onzekerheid over de toekomst. Heel de wereld zag de lijken opstapelen. Tevergeefs vergaten we elke problematiek van vóór de biologische invasie. Een resem aan crisissen is verdwenen als zandkorrels in de golven die op een golfbreker slaan. We staan samen voor dezelfde crisis: een moord op wereldschaal. We brengen de racistische motor weer op gang met de president van de stad op de Hill, en sluiten onze grenzen voor indringers. Maar we sloten niet alleen de fysieke grenzen. We sloten elkaar ook mentaal uit. Emotioneel verbannen. Social distancing is het neologisme dat de media gretig in de armen hebben gesloten. Een sociaal isolement. Een wijze man aan een frietkot vertelde mij dat onze onwelkome vriend ons pakt op een speciale plek. Het gaf ons een verbod op open liefde en vriendschap. Het raakte ons op de meest intieme plek: ons figuurlijk hart. Dagen werden weken, weken werden maanden. We sluiten ons op, weg van elkaar, zowel fysiek als mentaal. In het geniep toch bij elkaar te zijn, daar werd op neergekeken en zelfs bestraft. Er werden stappen gezet 'voor onze bescherming', ten koste van ons mentaal welzijn.

Er werden stappen gezet 'voor onze bescherming', ten koste van ons mentaal welzijn

'Technisch werkloos' is nog zo’n woord dat anno 2020 faam verwierf. 'Telewerken is de nieuwe norm', werd de slogan van het jaar. De parodie van een hoofd van welzijn massaal bekeken op een mediakanaal. We lachen ermee, maar vanbinnen zitten we vast. Kinderen moesten naar huis, scholen gesloten, publieke plaatsen verboden, koten afgesloten en plannen naar de kloten. Maar toch werd er samen besloten een laatste avond ons leven te vieren, ten koste van de komende weken, waarin de ziekte ons vertrappelde mieren. Het is om van te gieren. En ja, soms is een rijmschema nodig om je aandacht te houden, vertrouw me.

Terwijl er aan iedereen gedacht werd, waren we de studenten vergeten. De studenten die verstoten zijn uit hun tweede huis, weggehaald bij hun tweede familie. Om weg te kwijnen op een kamer in het ouderlijke huis, het voelde niet meer aan als thuis na een aantal weken. Er werd ons niets verteld, maar we waren buitengesmeten. Oh, maar je krijgt wel je geld. Daarmee is het opgelost. Dus terwijl het instituut besliste tijdens de lange weken, werd het schema op zijn kop gesmeten. Schermplicht zette de al vermoeide werker aan zijn bureau voor uren aan een stuk in zelfstudie. Het gevloek werd genegeerd, want er was een toiletpapierrage. Consumeren op dubbel tempo. De rekken waren leeg en paniek sloeg toe. Terwijl iedereen druk bezig was met denken of ze genoeg papier hadden om hun kont mee af te vegen, een brood bakte voor de hele buurt, zwoegde de twintiger in zijn geïmproviseerde werkplek. Het werd een keukentafel, een bed, een badkamer, en bij sommigen zakte de moed in de schoenen.

De mens herontdekte de natuur die zo lang voor hem was verzwegen. Er was geen pad of bos, dijk of strand dat niet werd bezocht. We leken nieuwe ogen te krijgen voor onze planeet, die haar dank uitte door haar wateren en lucht te verhelderen. Maar het einde van de vakantie kwam in zicht en daarmee kwamen de twijfels over hoe het verder moest. Verlenging wegens te hoge cijfers. We begrijpen het, het is een moeilijke situatie voor iedereen. Doe gewoon je best. Wat doen we met de kinderen? Terug naar school? Nee, hou ze nog maar een week of twee. De discussie over kinderen kwam naar de voorgrond. Wat doen we met de minder bevoorrechte kinderen zonder middelen? We geven ze een laptop, en desnoods wat meer tijd. Het zijn kinderen. Onze toekomst. Opnieuw vergeten. Terwijl onze werkdruk steeg, daalde onze motivatie. Geen communicatie. Ons werd niets gevraagd, enkel opgelegd. Proffen gaven taken, want ze wisten niet hoe een video te maken. Geen lessen meer tot het einde van het jaar, daarmee waren ze klaar. Waar was het overleg, waar bleef onze zeg? De vraag werd ons nooit gesteld. Onze kant van het verhaal vond geen gehoor.

Proffen gaven taken, want ze wisten niet hoe een video te maken

Hier heb je het volledige verhaal van de jongerenfrustratie, de studentengeneratie. Terwijl we klagen over inflatie, heeft het gat in de begroting opeens geld voor iedereen. Maar naar ons werd niet geluisterd. We zullen wel overleven, zeggen ze. Die jongeren zijn sterk, die geraken wel door het werk. Deadlines bleven, of werden vervroegd. Niemand die dacht aan onze werklast. En hoewel de vrijheid in kleine passen wordt gegeven, zijn we al twee maand lang de kluizenaar van ons eigen huis. Een huis waar we misschien met te veel zijn, of helemaal alleen. Waar het soms te luid kan zijn, of net te stil. Er wordt geklaagd over reizen en toerisme, de verliezen, noem maar op. Wij blijven genegeerd. De examens verlegd met een week, vier dagen langer om te studeren. De online aftoetsing met gevaar voor fraude. Opeens moeten we diep in onze zakken tasten voor nieuw materiaal. Dagelijks uren vastgeklampt achter een eenzijdige conversatie. Een webcam is essentieel, en wie er geen heeft zal ze maar kopen. Oh, en let op dat er tijdens het examen geen andere mensen in dezelfde ruimte lopen. Absurde regels waardoor we noodgedwongen onszelf moeten strekken in soms onhaalbare situaties.

Wij weten al lang dat het fout zit, maar weet jij dat er dagelijks vele studenten opgeven?

We zijn het beu en willen dat we gehoord worden, maar jullie niet. We zijn opgesloten, en zonder woord veroordeeld tot een leven on hold achter boeken en een pc. Verloren concentratie na ettelijke uren online les. We begrijpen het niet, maar kunnen geen hulp vragen want de prof weet zelf niet beter. Zoek het maar uit. Het is crisis voor iedereen, dat begrijp je wel. Van corona op tv loop ik weg, mijn leven is een strikte routine van studeren, wandelen, lopen, koken en slapen. Zo is het voor velen. Terwijl de hele wereld on hold staat gaan we verder aan een zwaarder tempo dan voordien. Zienderogen het zwijgen opgedrongen. Wij weten al lang dat het fout zit, maar weet jij dat er dagelijks vele studenten opgeven?

Wij zijn vergeten, genegeerd. Ons hoofd zit vol met ruis, onze longen vol met vloeistof. Maar we zijn niet fysiek ziek, dus vormen we geen prioriteit. We zullen wel vanbinnen roepen en tieren, zodat jullie je kunnen focussen op wat schijnbaar belangrijker is.

0
Gemiddeld: 2.7 (3 stemmen)

Reacties

Bericht: 
Wij zijn toch ook geen prioriteit nu? De hele wereld is op zoek naar een vaccin, een geneesmiddel, ziekenhuiscapaciteit,... Wij zijn ook echt niet de enigste die het nu lastig hebben. Iedereen moet zich aanpassen, een thuisbureau improviseren en in ons kot verder doen. Ik denk dat twintigers oud genoeg zijn om hier begrip voor te hebben en voort te doen zoals we bezig zijn, zodat er gefocust kan worden op wat echt telt, namelijk mensenlevens redden en beschermen. Gelukkig ben je niet ziek, maar niet iedereen deelt dezelfde mening dat er extra aandacht naar studenten moet gaan (omdat wij belangrijker zouden zijn dan andere groepen die het ook lastig hebben nu?). Hopelijk blijf je gezond en kan je misschien ook zien dat iedereen nu ploetert en dat iedereen aan zijn lot wordt overgelaten

Bericht: 
Miljaar, heb de laatste tijd al veel gezaag gelezen hier op Schamper, maar deze spant wel de kroon momenteel. Wat een gemekker, en dan nog compleet incoherent ook.

Reactie toevoegen