Het verhaal begint op een doordeweekse dag in een multimediawinkel. Misschien is het wat on the nose dat je daar de printer van je dromen zou ontmoeten, maar clichés zijn er voor een reden. Misschien was je al langer wat verloren zonder, of misschien dacht je dat je perfect gelukkig, onafhankelijk van dit apparaat door het leven kon gaan. Maar op een druilige dinsdagmiddag zie je daar plots de printer van je dromen. Glunderend tussen de staafmixers en dvd-spelers staat de machine die je leven zal vergemakkelijken, die jouw werk zal aanvullen tot een symbiose van het drukwerk van je dromen.
Je neemt hem mee naar huis, geeft hem een prominente plek op je bureau. Hij lijkt altijd bereikbaar, klaar om je te helpen bij het nalezen van moeilijke passages schrijfwerk of om fier het resultaat van vele uren zwoegen te bekijken. Misschien kan hij zelfs van op afstand weten wat je nodig hebt. Alles lijkt koek en ei tussen jullie.
Maar op een dag komt alles op losse schroeven te staan. Zonder dat je goed en wel beseft wat er gebeurde, vertroebelt de vlekkeloze communicatie die je eens had. Waar hij eens onvoorwaardelijk paraat stond om alle zorgen van je schouders te halen, doet hij plots moeilijk. Je beseft ook wel dat je misschien wat ondankbaar bent geweest voor zijn steun. Je neemt je voor dat je meer je best gaat doen om attent te zijn, op tijd zijn inkthervullingen te kopen. Jullie beloven elkaar er samen door te raken. Eens verliep alles vlekkeloos, je moet daar toch naar terug kunnen? Maar helaas, het kwaad is geschied. De onzekerheid is de relatie binnengeslopen. Je maakt jezelf wijs dat het er niet toe doet, maar eens je bewust bent van zijn kwalen, kan je nooit terug naar de illusie van perfectie.
De druk op de relatie is te groot
Waar jouw perfect afdrukapparaatje eens de oplossing was, is hij nu een deel van de sleur van het leven. Net als je gejaagd de deur uit wil gaan, begint hij moeilijk te doen. Je moet hem haast voor elke kleine inspanning bijstaan en mentale steun geven. Dankbaar zijn voor het halfbakken resultaat dat hij je overhandigt. Ook slaat het papier bont en blauw uit, op z'n minst doet hij iets voor je. Je komt steeds vaker te laat op het werk. Wanneer mensen je drukwerk zien en vragen waar al die strepen vandaan komen, zeg je met een halve glimlach dat hij normaal uitstekend zijn werk doet, maar gewoon een slechte dag had. Ondertussen lacht de printer op het werk lonkend naar je. Hij is zo groot, en doet alles zo snel en vlekkeloos …
Genoeg is genoeg. Je bent meer waard dan het zeurend oud ding dat thuis op je staat te wachten. De druk op de relatie is intussen zo groot dat je krampen in je buik krijgt telkens je naar hem toe moet om een gunst te vragen. Steeds vaker begin je te denken dat je misschien wel beter af bent om alles met de hand over te schrijven. Je weet dat je beter verdient dan dat. Het is een heftige beslissing. Maar eens je hem bij het huisvuil hebt gezet, valt een ongeziene druk van je schouders en voel je je meteen tientallen kilo's lichter.
De realiteit van thuisprinters is dat het een diepdroevige teleurstelling is. De kwelling is des te groter omdat ze er voor je moeten zijn, omdat je ze nodig hebt. Maar in de plaats van een ondersteunende hoeksteen van je bestaan te zijn, vreten ze de laatste restjes energie weg. Ik zeg dat ik het ermee heb gehad en dat ik vanaf nu onafhankelijk door het leven ga, geen enkele printer zal mij nog binden of definiëren. Maar dan denk ik verlangend aan de bad boys, de industriële laserprinters die ik wel eens in het copycenter tegekom. Hoe vrijgevochten ik mezelf ook waan, ik weet dat ik in zwijm zal vallen voor hun effeciëntie en capaciteit. Ik ben immers ook maar een vrouw met noden. Maar deze keer zal het anders zijn, toch?
Reactie toevoegen