Recensie: We moeten het even over Kevin hebben

Lionel Shrivers bekroonde 'We moeten het even over Kevin hebben' is een dodelijke mengeling van spanning, misdaad en psychologie. De fictie is krachtig, choquerend, en vooral goed geschreven.

Net voor zijn zestiende verjaardag schiet Kevin Khatchadourian in koelen bloede zeven klasgenoten, een cafetariawerknemer en een leerkracht neer. Zijn motief? Onbestaand. Hij wordt in de gevangenis bezocht door zijn moeder, Eva, die het verhaal van Kevins opvoeding beschrijft in een reeks brieven, geschreven aan haar vervreemde man, Franklin.

Een van de thema's die het boek aanhaalt, is de klassieke psychologische vraag of gedrag aangeboren dan wel aangeleerd is. Valt Kevins gedrag te verklaren door Eva's gebrek aan liefde en affectie sinds zijn geboorte? Is het de schuld van Franklin, die blind was voor zijn zoons gruwelijke daden? Of is Kevin simpelweg een geboren psychopaat? 

Lionel Shriver schrijft op een eloquente en pakkende manier. Het voelt alsof Eva jou persoonlijk heeft gekozen om haar verhaal aan kwijt te kunnen en je voelt je haast schuldig wanneer je het boek toeslaat en haar het zwijgen oplegt. Het boek vertoont ook een enorme psychologische diepgang; via Eva's brieven krijgt de lezer een uniek inzicht in wat voor kwelling het is om met een jonge psychopaat samen te leven.

Dit sensationele, huiveringwekkende en gedenkwaardige verhaal van een vrouw die een monster grootbracht, wordt een metafoor voor de grotere tragedie van een land waar niemand verhongert, alles werkt en alles kan gekocht worden. Behalve een gevoel van doelgerichtheid.

Deze internationale bestseller ontving de Orange Prize for Fiction en de Women's Prize for fiction en werd in 2012 verfilmd met Tilda Swinton en Ezra Miller in de hoofdrollen.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen