He’s back bitches! Nee, het gaat niet over Frank Vandenbroucke, maar over die andere knapperd: Gabriel Rios. Na zeven jaar wachten is zijn vijfde studioalbum een feit. Met 'Flore' neemt hij ons mee op een melancholische trip naar zijn verleden.
Rios' muziek weerspiegelt vaak zijn eigen omzwervingen. Zo was zijn vorige album een blauwdruk van zijn verblijf in de grootstad New York. Deze keer is het de terugkeer naar zijn geboorteland Puerto Rico om zijn zieke vader bij te staan, die het vuur van de Latijns-Amerikaanse cultuur en muziek opnieuw aanwakkerde. Op zijn nieuwe album gaat hij dan ook aan de slag met enkele latinklassiekers, die naar eigen zeggen onbewust de soundtrack van zijn jeugd vormden. Geen hitsige salsa of luidruchtige snaren te bespeuren: Gabriel dopt de oude nummers in een zelfgemaakt sausje van elektronische melancholie en duisternis. Doe de lichten uit, zet het raam open, drink een glas rode wijn en waan je in een sjofel, akelig cafeetje op een zomernacht in San Juan.
De sfeer wordt gecreëerd door een wisselwerking tussen geluidseffecten, meerstemmigheid en hoorspelen. De titel van de song 'No soy de aqui, ni soy de allà' wijst op Rios' culturele identiteitscrisis en zet meteen de toon voor de wispelturigheid van de emoties die worden opgeroepen. Titelnummer 'Flore' neemt je mee op een bevreemdende trip naar niemandsland en wordt opgelicht door een kinderkoortje dat je koude rillingen bezorgt. 'Marinera' is een prachtige afsluiter van het donker sprookje: de voorzichtigheid en volheid van Rios' stem laten je weten dat alles goed komt.
Na het beluisteren van het volledige album is het moeilijk om een onderscheid te maken tussen de verschillende nummers: ze glijden allemaal als een surrealistische wind over je heen, zonder duidelijke uitschieters. Als je een mood wil creëren, is dit album je beste vriend. Maar als je een schijfke wil opleggen, graaf je beter in Gabriels vorige albums.
Reactie toevoegen