Hanna De Grave Loyson. Zo heet deze veelbelovende dichteres die wijsbegeerte studeert aan de UGent. Ze schrijft goddelijke poëzie waarin je verdwijnt en waardoor je wereld even bevriest. Enkel en alleen om daarna weer te ontdooien, zodat je met frisse moed de dag kan hernemen, want je bent niet alleen. Hanna legt al schrijvend haar emoties bloot. Niet op een abstracte, onbereikbare manier, waarbij je in het midden van het gedicht al denkt aan wat je die avond gaat eten. Nee, zodanig verfijnd en herkenbaar dat je snakt naar meer.
"De grootste inspiratiebronnen zijn de kleinste dingen: hoe iemand keek, een korte aanraking..."
Wanneer Hanna leerde schrijven, werd al snel duidelijk dat schrijven haar in de vingers zit. Ze schreef gedichtjes uit haar kinderboeken, haalde er inspiratie uit en begon zo haar eerste gedichten neer te pennen. Vandaag heeft ze een Instagramaccount waarop ze haar poëzie plaatst. Zelf noemt ze het 'pogingen tot poëzie'. Die pogingen zijn meer dan geslaagd.
Menselijke relaties zijn ingewikkeld. Toch weet Hanna ze op een ontroerende manier neer te pennen. In haar korte stukjes poëzie laat ze je meeleven met haar complexe wereld van gevoelens. Soms herken je jezelf erin, soms ook helemaal niet. Maar zelfs in de gedichten waar er gevoelens aan bod komen die je nog nooit eerder hebt ervaren, krijg je de indruk dat je haar begrijpt.
Die verbondenheid is te danken aan het feit dat Hanna herhaaldelijk vanuit een kwetsbaar ik-perspectief schrijft. Doordat ze die beschermende muur omruilt voor een eerlijke en gevoelige benadering van haarzelf, krijg je een soort van onbewuste bevestiging dat het toegelaten is. Je mag je broze kant accepteren.
"Ik wordt er altijd heel blij van als ik mijn mama kan ontroeren met mijn gedichtjes, dan voel ik me echt een geslaagd mens. Daarnaast hoop ik via poëzie een brug te leggen tussen wat ik voel en wat anderen voelen, en dan hoop ik dat het herkenbaar kan zijn. Het is misschien een soort lokroep voor gelijkgestemden."
Intimiteit is een belangrijk element in haar poëzie. In haar eerste gedichtenbundel 'hoe je me mag zien' komt die ook aan bod. Ze combineert foto's en gedichtjes van zaken of mensen die haar nauw aan het hart liggen. "Het is enigszins een ode aan mijn comfortzone, mijn veilige thuishaven van mensen en plaatsen en wat ik erin zie."
Instagram: @kladbl.ok
Reactie toevoegen