"Het zou mooi zijn om de politiek te zien keren, al zou ik ook niet weten naar welke richting"

Een gesprek met Zwijgen is geen optie-oprichter Anthony Bosschem

Al vijf jaar voert Anthony Bosschem gesprekken met ondernemers, kunstenaars en andere wereldverbeteraars. Met Zwijgen is geen optie willen hij en zijn beste vriend Tom Mahy voornamelijk gevoelens opwekken waar ze zelf mee rondlopen.

"In het ideale scenario heb je door te kijken enorm veel bijgeleerd, maar is er ook een soort vuur aangewakkerd", getuigt Anthony. "De combinatie van kennis en emotie, een beetje alsof je je hoofd in een kom bruiswater steekt." Wat Zwijgen is geen optie (ZIGO) effectief is, valt moeilijk af te lijnen. "Velen noemen ons een podcast of mediabedrijf, anderen een sociale onderneming. Dat is ook leuk aan ZIGO, dat het niet afgelijnd hoeft te zijn. Aangezien emotie teweegbrengen ons belangrijkste doel is, identificeren we onszelf eerder als een artistiek project."

Hoewel Bosschem duidelijk erg leergierig is, kon het onderwijs hem toch niet bekoren. Al in de lagere school richtte hij een schoolkrant op om naar eigen zeggen het systeem aan te kaarten. "We mochten niet meer voetballen, dus kwam ik in opstand (lacht). In het vijfde middelbaar ben ik gestopt met studeren. Ik denk dat het de vorm was die mij tegenzat, de traagheid, het hele ex cathedra. Daarnaast was ik ook gewoon een vervelende puber (lacht). Ik heb mijn diploma vervolgens gehaald via middenjury. Daarvoor heb ik nog afgesproken met mijn oude wiskundeleerkracht in de Lunch Garden om statistiek te leren. Dat vond ik supercool, dat ging vooruit."

Kuifje-gevoel

Al snel kwam de ondernemer in hem naar boven. "Op mijn vijftien jaar bouwde ik een website waarop mensen een babysit konden vinden. Die deed het heel goed. Hoewel ik daarmee niets verdiende, kon ik de goede cijfers van Oppassen.be wel voorleggen aan andere bedrijven. Zo kreeg ik sponsoring en was ik plots aan het ondernemen. Ik ben er dus wat ingerold, maar ik denk dat het altijd wel in mij zat om mijn goesting te willen doen (lacht)."

Op die manier raakte hij verzeild in de reclamewereld. "Toen ik 18 was richtte ik een reclamebureau op. Dat was heel leuk om te doen op die leeftijd, maar ik wilde niet dat mijn klanten doorhadden hoe jong ik was. Zo ging ik met de fiets naar klanten, maar wou ik niet dat ze dat wisten. Ik verstopte mijn fiets achter de hoek en deed daar mijn kostuum aan. Als ze vroegen hoe groot het bedrijf was zei ik ook dat we met vier waren, terwijl ik alleen was (lacht). Echt een beetje een Kuifje-gevoel. Dat was fijn, maar ook wel stresserend."

"Als ze vroegen hoe groot het bedrijf was, zei ik dat we met vier waren. Eigenlijk was ik alleen."

Toen hij jaren later op het punt stond vader te worden, besefte hij echter dat de wereld te hard verschilde van de wereld die hij voor ogen had. Samen met zijn beste vriend Tom Mahy startte hij Zwijgen is geen optie. "Het is niet begonnen met een afgelijnd doel in gedachten, meer vanuit een goesting. Na afloop van het eerste interview (met Murielle Scherre van lingeriebedrijf La fille d'O, red.), voelde ik wel meteen dat het helemaal klopte. Ik besefte dat het niet evident zou zijn om er mijn job van te maken, maar ik voelde dat het enorm belangrijk was. Wat het nu uiteindelijk is, kan ik daarentegen nog steeds niet echt geloven."

Het ideale gesprek

De perfecte gasten vinden om dat gevoel over te brengen, blijkt geen gemakkelijke opgave. "We hebben sowieso tijd te kort om met iedereen te spreken die we zouden willen. Eerst en vooral willen we een diversiteit aan gasten op vlak van gender en kleur. Daarnaast zijn er ook heel wat onderwerpen die we willen brengen. Te veel zelfs. Dan maken we een aflevering over biotechnologie, maar ben ik tegelijkertijd aan het lezen over internationaal recht (lacht). Aan de hand van profielen en thema's gaan we op zoek naar gaten. We stellen ons dan bijvoorbeeld de vraag of we het al met een ambtenaar over klimaat gehad hebben. Ten slotte is er ook ons hart, wanneer we bijvoorbeeld iets lezen van iemand en een coup de foudre hebben. De mix van dat alles bepaalt wie we uiteindelijk uitnodigen."

"Het zat altijd in mij om mijn goesting te willen doen"

Jonas Geirnaert liet in zijn interview met ZIGO weten dat hij teleurgesteld was met de beperkte impact die ze maakten met Basta, terwijl Arnaud Raskin net benadrukte dat hij de uitdrukking 'een druppel op een hete plaat' onzin vindt. Zelf doet ZIGO niet aan impactmeting. "Ik denk dat het heel arrogant zou zijn om te geloven dat we onze impact kunnen meten, dus laten we dat los. Theoretisch gezien zouden we één interview kunnen doen dat door één iemand bekeken wordt en dat de wereld verandert op manieren waar we met ons hoofd niet bijkunnen. Alsof je een steentje in het water werpt en niet kan voorspellen wat die rimpelingen teweeg brengen. Dat idee proberen we te omhelzen."

Uiteraard brengen sommige van hun gesprekken wel concrete gevolgen teweeg. "Olivia Rutazibwa is zo eentje. We hebben met haar een bom van een gesprek gehad (over racisme, sociale ongelijkheid en koloniale geschiedenis, red.), maar dat thema was toen helemaal niet zo hot. Tijdens de Black Lives Matter-protesten is onze aflevering massaal opgepikt. Dat gesprek heeft toen ook heel wat mensen onderwezen over dat thema. Dat vinden we uiteraard fantastisch."

De Scheve Schuit

Rond hun tafel namen ondertussen ook Studio 100-CEO Hans Bourlon en HLN-hoofdredacteur Dimitri Antonissen plaats. Gasten die ongetwijfeld niet door iedereen als 'wereldverbeteraars' worden bestempeld. Bosschem legt uit waarom hij hen toch uitnodigt. "Dat is een interessante kwestie. Het komt bijna neer op de vraag 'Is er in elke mens iets goed te vinden of niet?' Op een paar uitzonderingen na, denk ik van wel. Dat zijn mensen met goede intenties. Wij noemen dat het verschil tussen tankers en speedboten. Mensen hebben heel snel sympathie voor speedboten, zoals Jonas Malisse (Too Good To Go, red). Die starten vanuit iets kleins dat tot op de graad ecologisch is, tot aan de schoenen van de werknemers toe. Alles vegan, het perfecte plaatje, het utopische bedrijf. Anderzijds heb je de tankers. Dat zijn de heel grote spelers, waar het draait om compromissen. Zij maken een afweging tussen geld moeten verdienen, maar ook een geweten hebben waarmee ze in het reine willen zijn. Dat vind ik soms de interessantste profielen."

Hij geeft meer uitleg over waarom net de tankers interessant kunnen zijn. "Als ambtenaar, politicus, of CEO kan je met een kleine aanpassing heel veel doen. Mocht Hans Bourlon morgen beslissen in al zijn parken geen vlees meer te serveren, dan zou de impact daarvan gigantisch zijn. Het is echter een pak moeilijker om dat te doen met zo'n bedrijf, omdat je verantwoordelijkheid hebt tegenover aandeelhouders en werknemers. Hetzelfde met Dimitri Antonissen, die runt de grootste krant van het land en is een lieve mens met een actief geweten. Voor hem is het zo moeilijk om de thema's die hem aanbelangen op een goede manier te brengen, zonder dat gigantische publiek te verliezen dat nodig is om die krant in stand te houden. En HLN maakt fouten, gigantische fouten in mijn opzicht. Maar ik heb daar bewondering voor: mensen die het aandurven om een tanker een beetje te proberen keren. Dat is voor mij een reden dat ze hier dan toch zitten."

"Ik denk dat het heel arrogant zou zijn om te geloven dat we onze impact kunnen meten, dus laten we dat los"

De twee groepen kunnen echter ook op elkaar inspelen. "Als je uitzoomt zie je hoe ze samenwerken. Zelf is ZIGO duidelijk een speedboot. Wij nodigen soms mensen uit die nog niet heel bekend zijn bij het grote publiek. Wij kunnen dat risico nemen, maar Radio 1 of Canvas bijvoorbeeld niet. Soms krijgen we een mailtje van Interne Keuken dat ze op basis van ons gesprek beslist hebben dezelfde gast bij hen uit te nodigen. Dat is heel cool uiteraard. Ze geven ons dan credits en zo stijgen onze luisteraars. Op die manier zijn tankers en speedboten iets symbiotisch."

Sommige tankers zouden ze dan ook liever zien keren dan anderen. "De allergrootste tanker is uiteraard de politiek (lacht), de allestanker. We spreken met ZIGO nooit politici, maar cirkelen wel de hele tijd rond 'het politieke'. Veel politici kijken en luisteren naar ons. Dat is uiteraard cool, omdat wij lange, genuanceerde gesprekken voeren. Het zou mooi zijn om de politiek te zien keren, al zou ik ook niet weten naar welke richting. Het is als politicus momenteel heel moeilijk om politiek succesvol te zijn en toch trouw te blijven aan je geweten en waarden. Mocht die tanker een beetje kunnen keren, waardoor die zaken minder moeilijk te combineren zijn, dan zouden we al een mooiere politiek kunnen hebben."

0
Gemiddeld: 5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen