Een ode aan Minecraft

Een geblokte pixel-wereld die haast realistischer aanvoelt dan de werkelijkheid waarin we nu leven

Het is half elf 's avonds. Beneden hoor ik de gedempte tonen van de televisie, die als achtergrondlawaai dienen om mijn mams te animeren, terwijl haar breinaalden vlijtig tegen elkaar tikken. In de kamer naast mij hoor ik mijn broer bulderlachen bij de zeventiende herhaling van een 'FC De Kampioenen'-aflevering. En ik? Ik zit op mijn kamer, waar de regen agressief tegen mijn Velux klettert.

Mijn gsm licht op om mij een herinnering te tonen van exact één jaar geleden: een wazige foto waar ik trots met twee lauwe consumpties poseer. De drukte op de foto doet onwennig aan en mistroostig leg ik de herinnering terug. Ik voel me eenzaam, van vrijheid beroofd, in middelen beperkt. 

Ik besluit mijn gedachten te verzetten. Comfortabel laat ik me in mijn bureaustoel zakken. Met een vluchtige aanraking prikkel ik mijn computer tot opstarten om vervolgens mijn computermuis te omarmen met mijn handpalm. Langzaam, maar doelbewust streel ik de cursor over het bureaublad. Ik ontwaak rustig mijn geliefde programma. De letters Mojang verschijnen. Minecraft start op.

Terwijl mijn Minecraft-wereld opstart, vervagen de regengeluiden en weerklinken vertrouwelijke stemmen via de Discord-server. Ik begroet mijn mede-crafters en samen bespreken we welke geautomatiseerde farm we zullen maken. Gecoördineerd bouwen we volgens het afgesproken plan, terwijl we elkaars mateloos boeiende anekdotes aanhoren over een saaie online les of een middelmatig winkelbezoek. Maar het is aangenaam, mijn eenzaamheid vervaagt.

Na het bouwen van onze coöperatieve, besluit ik mij terug te trekken naar mijn eigen base, mijn eigen virtuele huisje. Ik wandel doorheen het bos terwijl de zon aan het zakken is en besluit mij ondergronds te begeven om een grot te gaan ontdekken. De angst voor een avondklok bestaat hier niet. Het is aangenaam, ik voel langzaam vrijheid door mijn aderen stromen.

De omweg via enkele grotten leidt mij uiteindelijk tot de vertrouwde omgeving van mijn base. Het graan is er volgroeid en klaar om geoogst te worden, ik kap wat bomen en bouw verder aan de zevende toren van mijn gigantische burcht. Het is aangenaam. Ik kan er alles maken. Ik kan er alles doen.

Het spel dat ik in mijn jeugd enkel aan zielige nerds toedichtte, heeft een prominente plaats ingenomen in mijn lockdownbestaan. Ik ontsnap er van de werkelijkheid. Escapisme! Een geblokte pixel-wereld die haast realistischer aanvoelt dan de werkelijkheid waarin we nu leven. Leve Minecraft, het is er aangenaam!

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen