De hypocrisie van de ecologische voetafdruk

Hoe oliegiganten al jarenlang succesvol de hele wereld misleiden

De term 'ecologische voetafdruk' was in de jaren 90 nog maar het onderwerp van een doctoraat aan de Universiteit van Brits-Columbia. Pas jaren later werd de term populair, maar niet enkel dankzij goede intenties.

Om de toxische omgeving wat beter te schetsen, keren we eerst even terug in de tijd. ExxonMobil, een van de grootste olie- en gasbedrijven ter wereld, heeft in 1957 ontdekt hoe schadelijk CO2 is. Ik bespaar u het rekenwerk: dit is meer dan 63 jaar geleden. Deze ontdekking werd mooi geheimgehouden en in de jaren die volgden werd actief gewerkt aan het verdoezelen en verdraaien van informatie. Exxon was daar niet alleen in: op het vlak van klimaatscepsis vormden alle olie- en gasbedrijven één front. 

BP (vroeger British Petroleum) wist echter dat klimaatontkenning niet altijd trendy ging blijven en nam alvast de voortrekkersrol op zich op het vlak van greenwashing. In 2005 lanceerde de oliegigant een uitgebreide campagne die het Amerikaanse volk moest informeren over hun carbon footprint. Die kon bovendien vlot berekend worden via BP's carbon footprint calculator die een jaar eerder in het leven was geroepen. Deze CO2-voetafdruk is een onderdeel van je ecologische voetafdruk, namelijk hoeveel CO2 je uitstoot als gevolg van je dagelijkse activiteiten. Het feit dat uitgerekend BP zich zorgen lijkt te maken over de CO2-uitstoot van de bevolking, doet uiteraard goede intenties vermoeden. De campagne was razend succesvol. Van 2005 tot 2010 kende de term 'carbon footprint' een enorme groei in populariteit.

De consument wordt met de vinger gewezen in een wereld vol consumptiemogelijkheden die hij niet beheerst

Het doel van deze campagne was natuurlijk de aandacht afleiden van de echte oorzaak van CO2-uitstoot door mensen te laten focussen op hun eigen consumptie. Zo verwijdert BP zichzelf uit het plaatje en wordt de gewone burger een soort van minisuperheld die met zijn dagelijkse acties het klimaatprobleem kan oplossen. Het probleem is dat mensen nu inderdaad denken dat ze met die kleine acties grote veranderingen teweeg kunnen brengen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ontken het belang van een herbruikbare drinkfles en dergelijke toestanden niet, alleen moet het maatschappelijk besef komen dat er grootschalige structurele verandering nodig is als we ook maar iets beduidend aan de klimaatproblematiek willen doen.

De CO2-voetafdruk is trouwens helemaal niet realistisch. We zijn sinds 1957 steeds afhankelijker geworden van afgeleide producten van fossiele brandstoffen. De consument wordt centraal gezet en met de vinger gewezen in een wereld vol consumptiemogelijkheden die hij niet beheerst. De meeste goederen die een consument koopt, zijn immers al geproduceerd en direct beschikbaar. Bovendien hebben onderzoekers aan het MIT ontdekt dat zelfs een persoon die in een opvangcentrum verblijft en zich voedt bij soepkeukens, een onhoudbaar hoge CO2-voetafdruk zou hebben.

Het feit dat fossiele brandstoffen de basis zijn van ons energiesysteem maakt het dus voor elk individu onmogelijk om een acceptabele afdruk te hebben. Hoe verrassend.

Meer weten? Hier zijn twee YouTubekanalen die op toegankelijke manieren allerlei aspecten van milieuproblemen belichten, vol sappige details die de stoute bedrijven in kwestie graag geheim houden.

Climate Town: als je graag met je miserie lacht

https://www.youtube.com/channel/UCuVLG9pThvBABcYCm7pkNkA

Our Changing Climate: minidocumentaires voor de serieuze mensen onder ons

https://www.youtube.com/channel/UCNXvxXpDJXp-mZu3pFMzYHQ

0
Gemiddeld: 5 (4 stemmen)

Reactie toevoegen